Bonnetjes

 Eerder

De roltrap ontlaadt statische elektriciteit in mijn arm. Ik schrik en slaak een kreet. Femke, diep in gedachten verzonken, maakt een katachtige sprong na mijn reactie. Het winkelend publiek kijkt ons verbaasd aan na dit ongebruikelijke tafereel. Om van de schrik te bekomen drinken we koffie in het inpandige restaurant van het warenhuis. Daarna volgt toiletbezoek. Het bij de tourniquet gekregen bonnetje kan worden omgewisseld voor geld bij het restaurant. Echter dat kan alleen als je iets besteld. We bewaren het bonnetje.

Later

Zondagmorgen. Samen met José doe ik kerstinkopen. Na diverse winkels bezocht te hebben is het tijd voor de koffie. Eerst naar het toilet, het bonnetje leveren we dan in bij de kassa. Dat moet echter vooraf aan de caissière gegeven worden en niet na het aanslaan van de cijfertoetsen. We bewaren het bonnetje en leveren het later in bij een verkoopafdeling in diezelfde winkel. Het blijkt alleen geldig in het restaurant.

zorg

Het herfstpark is op zijn mooist. Een warme herfstgloed weerkaatst van de bladeren. Regelmatig staan mijn vader en ik stil om de kruidige boslucht op te snuiven. Bijna niets verraadt de aanwezigheid van de stad en de industrie. Speels brengen we de diverse boomsoorten op naam. Als een gitzwarte merel ons aanstaart en zijn snavel scherpt, zegt mijn vader: “Misschien is het toch beter dat ik een dagje extra naar de dagbesteding ga”. Er valt een zware last van mijn schouders. Nu kan ik de boodschap, die al dagen aan mij knaagt, makkelijker brengen. Ik hoef alleen maar op zijn suggestie in te gaan. Voor mij is het ijs gebroken en ontspannen keuvelend lopen we over de paden. Bij een blauwe reiger staan we stil. Geconcentreerd vangt hij een waterkever uit een ondiepe sloot. Deze middag, die we afsluiten met een warme kop thee en een pepernoot, is als een geschenk. Ik zal hem koesteren.

herfstbos

op een berkenstam

de judasoor

Gedicht

Zij drijven als slagschepen

op het blauw.

Nu nog vredig en helder wit,

maar straks

als  zij donker en dreigend zijn,

barst water

uit hun bulderend ruim.

De haas zoekt

met vooruitziende blik een

hoge plek.

Koeien keren hun konten

tegen de wind.

En ik, ik wacht tot weerlicht

de stad ontsluit.

Oude mensen en de dagen die voorbij gaan

Zondagmorgen. Lantarens doven. Een stad ontwaakt. Alleen honderden kleine lampjes in herfstkale bomen blijven branden. Op een straathoek spreekt een man onhoorbaar in zijn mobiel. Een bewaker, van in retro-stijl gebouwde winkelstraten, groet een eenzame wandelaar. Hier en daar lichten vensters op. Achter het glas bewegen schimmige gestalten. In een woning zoekt een oude man zijn zoon, die er even niet is. “Ik dacht dat jij je verstopt had”, zegt hij als de zoon later binnenkomt. Verstrooid maakt hij zijn ontbijt klaar. “Ga maar zitten pa, ik zorg wel voor alles”.

Gelaten gaat de man in de oude herfstdag op. In de middag als zijn vrouw, ontslagen uit het ziekenhuis, thuiskomt prikt de zon door de mist. Zij gaat weer voor hem zorgen, terwijl juist zij de meeste zorg nodig heeft.

grauwe herfstdag

als bevroren de koolmees

slechts een tak wuift

Tino van Kampen en Niels Snoek presenteren met trots:

HET GEZELLIGE HAIKUBOEKJE

uit de inleiding:

 

Gezellige haiku’s bestaan die?  Jazeker, die bestaan. Lees dit boekje maar eens, maar dan wel op een gezellige manier: voeten op tafel, drankje en hapje, misschien een sigaartje en genieten maar.

Zij ‘spelen’ zich bijna allemaal binnenshuis af, daar waar het knus behaaglijk is. Daarom introduceren wij ze als ‘gezellige’ haiku’s.

 

De boekjes zijn bij de schrijvers te bestellen voor 12,50 exclusief 1,95 verzendkosten.

Tinovkampen@hetnet.nl

snoek3@hetnet.nl

(Klik op de foto voor een vergroting)

haiga

                                  het water vouwt zich

                                  om de wintertaling heen

                                  indringend stil

foto: http://peterdestadsvogelaar.nl/

     Tussen door de zomerzon
     gekleurde haren op mijn arm
     poetst een vlieg zijn pootjes.

     weken later, het is immers geen
     eendagsvlieg, landt hij op een
     bladspiegel van mijn boek.

     Voorzichtig schuif ik mijn pink
     naar hem toe, dan slaat hij zijn
     vleugels, om na enkele rondjes

     vliegen, te verdwijnen in Het Niets. 

© Tino van kampen 2013