Het Andere en Ik

In vrijheid buiten zijn, dat vind ik een van de fijnste waarden. Buiten kom ik cognitief en fysiek vaak tot rust. Wat mij bezig houdt komt zonder dwang aan de oppervlakte en vindt zijn weg tot inzicht. Ooit schreef ik een scriptie over Freinet, een onderwijzer die naar buiten trok met zijn leerlingen. Simone Weil was daar ook een voorstandster van – lekker buiten op een grasveld filosoferen. Onder een hoge cederboom bijvoorbeeld.

Liberalisme is een goed punt, want: vrijheid, gelijkheid van het individu. Neoliberalisme vind ik wat minder omdat: imperialisme, kapitalisme vaak ongelijkheid geeft. Hard werken, weinig loon. In wie zijn voordeel …

Weil sprak van een uitbuiting die armoede, ziekte en overspannenheid veroorzaakt. Zijn dat niet de factoren die zich ook nu afspelen? Door de competitieve drang vervreemd de mens niet alleen van zichzelf, maar ook van de ander. De mens is geen egoïstisch-, maar sociaal wezen, die juist naar verbondenheid met de ander streeft.

Opvoeding, sociale waarden en normen en onderwijs zijn belangrijke factoren in de vorming van een (jong) mens. Is het willen leren (nadenken) uit vrije wil en nieuwsgierig raken niet waardevoller dan prestatie en competitiedwang. Daarom:

In vrijheid buiten zijn. Het geeft lucht aan het denken en het vergroot de aandacht. Daarnaast is het goed om met anderen te discussiëren over het kersverse bedachte. Aandacht (voor het Andere en mijzelf- Tino) is volgens van Weil de meest zeldzame en pure vorm van gulheid. Wachten, rust en nadenken is de basis voor vernieuwing.

Zo wachtte ik buiten op wat komen ging. Door de rust werd ik spontaan verrast door de zang van een cetti’s zanger. Later zag ik hem tussen het wilgenhout, terwijl een tjiftjaf hem passeerde. Ongedwongen en nieuwsgierig las ik over Simone Weil en schreef ik dit stukje.

Buiten zijn inspireert!