Tijd

Achter mijn vleugel speel ik klassieke muziek en jazz. Blues golft tussen hen door, verbindt beiden hier en daar. Zo ontstaat een compositie waarin ik veel van mijn gevoelens kwijt kan en die bovendien lekker in het gehoor ligt gezien de aandacht van de metgezellen om mij heen.

Na verloop van tijd doe ik mijn wandelschoenen aan en trek er even op uit, de vrije natuur in. In het bos kijk ik naar het gevallen blad op de grond en wat nog hangt in de herfstkale bomen. Eik, beuk en berk.

Een windvlaag laat er vele dwarrelen van tak naar grond. Ontelbaar volgen ze elkaar. Zie ze vallen, fris en geel. Zie ze liggen, sommigen al bruin vergaan. Natgeregend plakken ze aan elkaar. Daar waar de tijd doorgaat. In het grote bos.

Vijf voor twaalf is het allang geweest. Voor hen dan. Maar is dat waar? Met dat in gedachten steek ik mijn sleutel in het slot van mijn voordeur. Kruip achter mijn vleugel en toucheer toetsen zwart en wit. Combineer Vivaldi met mijn gevoelens. Hier en daar in lenteachtig uptempo. Het is immers nog lang geen vijf over twaalf ;-).   

Het allerergste moet nog komen

Wat dat dan ook wezen mag
verdraag daarom nu alle ellende
zet het allerergste opzij.

Wees er niet bang voor want angst
als een bron voor lijden hangt altijd
boven ons hoofd, Tantalus rotsblok.

Als het toch moet komen, bereid
je voor, wen eraan. Geen zorgen
voor de dag van morgen, want

Hoeveel zorgen zijn er als jij er
wellicht niet meer bent, hoeveel
waren er toen jij er nog niet was 

Bang zijn voor wat komen gaat
geeft meer angst dan het meest
bittere zelf, leef maak plezier

Wees niet bang want; het allerergste
is er niet maar moet nog komen
zo erg is het nu ook weer niet. 

 

Impressie

De witte koning ziet
al zijn pogingen tot
winst, opgaan in rook.

Om zijn soldaten
te weerhouden op de
vlucht te slaan,

mengt hij zich tussen hen
doet of hij een lafaard is
kiest het hazenpad.

de onderdanen volgen
hun vorst, vluchten niet
voor hun vijand.

De ijdelheid van eeuwige roem.

 

 

 

Dilemma’s

In de winkel koopt hij koffie die hij eigenlijk niet lekker vindt. Een reclamespot op de treurbuis, waarop een vlotte moderne man rustiek en met een glimlach van zijn bakkie geniet, heeft hem echter overgehaald. Zie hier de kracht van een goede weldoordachte commercial.

Met die koffie, geurend en vers gezet, zit hij met een vriend aan tafel. Ze praten over wat hen bezighoud. ‘Iedereen snapt toch wel dat het meer indruk maakt om je vijand te verslaan dan hem te elimineren. Ik bedoel jij kunt slecht tegen je verlies. Het is toch beter om mij, bijvoorbeeld bij het dammen te verslaan, dan om mij te vellen.

‘Zeg waar heb je deze koffie vandaan?’
‘Hoezo, niet lekker?’
‘Dat is nog zacht uitgedrukt'.

Terwijl een roodborstje tegen het raam tikt, zijn kopje draait alsof hij zich bij de twee aan wilt sluiten en de koffie omgeruild wordt voor thee, gaat de discussie verder.

‘Een spel, of debat bijvoorbeeld, is een duel.’
‘Ja, maar dan wel zonder dat daar secondanten aan meedoen. Liever gewoon een tegen een’.
‘Waarom? ’
‘Nou ik ken een verhaal’.
‘Vertel’.

‘Bij een duel was de broer van de duellist zijn secondant. De uitdager was een goede bekende van de broer. Ook de secondanten “vochten” mee. De broer van duellist kreeg de secondant van de uitdager 'te pakken', waardoor de uitdager alleen achterbleef. Wat nu? Moest hij zijn goede bekende (de uitdager) rechtvaardig en hoffelijk bijstaan, nu die  in de minderheid was, of moest hij de regels volgen en zijn eigen broer steunen?’

Het roodborstje is inmiddels verdwenen. De radio wordt aangezet. Een reclame over een heerlijk geurende, smaakvolle koffie vult de ruimte. ‘Misschien moet je die eens in huis halen’, klinkt het advies.

 

 

 

 

Twijfel

Handen liggen ruggelings ineen gevouwen. Ogen blikken over land, houden af en toe stil aan de horizon, nemen fragmenten op, als zijn zij een hapje tussendoor.

Boven de niet zichtbare vaart vliegt een drone, die op sommige plekken blijft hangen. Waar kijkt de ‘piloot’ naar en waar bevindt hij zich? Een clubje eenden vliegt op, evenals een blauwe reiger, die snerpend protesteert. Verderop, nog net niet storend, het geluid van bouwvakkers en hun materiaal. Een kerkklok slaat.

In die rust lijkt het net of hij zijn nek in de strop van het denken heeft gestoken. Langzaam raken zijn gedachten verstrikt in twijfel, zonder enig besluit tot ‘iets’. Kon hij maar gewoon ‘kijken’ naar wat hij ziet, hoort en denkt. Zonder eindeloos commentaar daarop.

Er gewoon zijn. Is dat niet voldoende? Op dat moment valt zijn denken stil en kan hij echt genieten van de rust in en om hem heen. Misschien moest hij dat ook maar eens doen met het politieke krakeel. Het is er. Niet meer en niet minder. Het waait voorbij, als gedachten op een witte wolk.     

 

Zij en Tom

Grijs is het weer, lusteloos de sfeer. Het huis ligt er op het oog verlaten bij. De  bewoonster zit bij het raam. Op haar schoot zit Tom, de oude wijze kater die haar nog enigszins opkalefatert - neus tegen neus. Al wekenlang wil zij iets schrijven, niets biedt zich aan. Voor haar heeft dit nare consequenties, immers zij is lid van de reizende schrijvers. Wie niet schrijft, die blijft-, reist- en draagt niet voor.

Het is wachten, hoorde zij van een kenner, tot iets zich als vanzelf presenteert. Creëer de voorwaarden, pak een pen. De zinnen volgen vanzelf. Dat zou wel erg makkelijk zijn. Zie het voor je: verhalen in overvloed, dan de schrijvers nog en hop op reis en voorlezen maar.

Na een laatste neusje met Tom staat ze op, zet een vierde sterk kopje koffie, pakt pen en schrijfblok en schrijft het verhaal wat nu gelezen wordt. Telkens als zij het even niet weet, staat zij op, speelt een deuntje op haar piano en kijkt naar buiten. Tom schuurt met zijn kop tegen haar been, vraagt aandacht.

Wat is de kern van proza, behalve dat het bestaat? Misschien dat het een kort verhaal is, onopgesmukt, (mooi woord he?). Vaak spelen maar weinig figuren de hoofdrol. In dit verhaal ‘zij’ en Tom. Proza kan bovendien tegen poëzie aanschuren.

Dit moet het zijn denkt zij tevreden. Laat ik een reis boeken. Wie gaat er mee?

Art

 

bouwobjecten als spiegel
uit de stadsomgeving

een vorm van kunst

wellicht van permanente waarde

het object vrij en spontaan

abstract, expressie -

of, een verzameling van
patronen

wat ziet u -

 

wat is leven

wat is materie

wanneer gaat het ene

in het andere over

stof tot stof
waar blijft de geest