Wereld
Wil Voorstelling
In de dialoog wordt nagedacht over de
relatie tussen individu en wereld, en over hoe de wereld zich voor doet in de
ervaring en het lichaam van de mens.
‘Ik
zit met een vraag’ zegt hij.
‘Voor de draad ermee’ is de reactie.
‘Er is ooit geschreven, dat de wereld een voorstelling is.
‘Nu vraag ik mij af, of hij voorgesteld wordt, vanuit zichzelf, of dat wij
mensen hem zich voorstellen,’
‘Die
opgeschreven gedachte ken ik. Bedoeld is dat wij, jij en ik, hem ons voorstellen.’
Dat laatste kan dan concreet, of abstract - meer filosofisch.
‘Laten
wij dat eens doen, als liefhebbers, lekker filosoferen’.
‘Stel je eens voor dat je de aarde en zon niet ‘echt’ kent. Ogen zien. Het lijf
voelt.’
‘Oké.
De wereld waarin wij leven is er dus alleen in relatie tot iets.’
‘Mwah,
nu lijk je Kant wel. Het Ding op zichzelf is niet kenbaar.’
‘Ja en dat iets in relatie tot, ben jezelf.’
‘En
hoe zit dat met de Wil?’
‘Wat wij zien en voelen vormt de kern van ons menszijn: de
verhouding tussen lichaam en wil. Dit wordt zichtbaar in het beeld van de
sterke blinde die de ziende lamme op zijn schouders draagt.’
‘Vergeet
je nu het denken niet? De mens, een denkend en voelend wezen.’
‘Weet
je wat, ik ben niet zo denk-fit vandaag, laat ik poëtisch eindigen.’
‘Ja leuk.’
De
wereld is Wil
weerspiegeld in het
eigen lichaam
Magen
die knagen
handen die grijpen
voeten die rennen
klanken
In zijn hoofd
klinken klanken
meanderend als water, laten
hamertjes slaan op snaren
van een zwarte vleugel.
Het niet-zegbare
van muziek
waarmee zij onbereikbaar
maar ons toch vertrouwd,
voorbijtrekt
rust op alle driften
van
ons diepste wezen.
Los van de werkelijkheid
en zijn kwellingen, geeft
zij fantasie en vrolijkheid.
#
Muziek ritmes
en tonen
is het de uiting van gevoel
of zo maar wat noten
Wat stel ik
mij voor
als ik het hoor
Is het een
wil wat hij moet spelen
is het een wil wat ik moet horen
#
Zoals het oog
zichzelf
niet kan zien, zo kan
de mens eeuwigheid
alleen in tijdloosheid
ervaren.
De Wil
Ik heb er
niet voor gekozen
om waterdruppel te zijn.
Stromen in
wild woelig water
dat zich neerwaarts stort.
Tot rust komt
verderop
verdampt onder zonnestralen.
Mij meng met
anderen in wolken
zwaar zwenk ik omlaag, stroom.
Het gebeurt mij
gewoon, zoals
alles gewoon gebeurt, het is
Een oneindige
kringloop.
Septemberstilte
Het
hoofd van de visser rust in de kom van zijn hand. Beneveld door slaap zit hij
daar. Tussen het riet en een wit nummer achter hem op het asfalt. Ik groet hem en ga
voorzichtig een praatje aan. ‘Goedemorgen’. Zijn hoofd draait langzaam opzij. De
blik op mij gericht. Wie is die vent is vast de gedachte van de visser,
die al sinds half zeven zijn stekkie bezet houdt.
‘Waar
vis je op?’ vraag ik en noem een paar soorten. Heb het over vin-vormen; scherp
en enigszins sikkelvormig, zoals bij een maan. Ik had dat ooit eens van een expert
gehoord en onthouden. Het geeft nu gesprekstof. ‘Oei, je vertelt mij nu iets
nieuws. Het zou best kunnen. Ik weet het niet’.
Zo
kletsen we nog wat verder. Hij in zomerse blouse, ik in korte broek. De ‘windvanger’
hangt losjes om een arm. Een flesje water in mijn hand. Baars, snoek,
snoekbaars zwemmen rond in onze gedachten en het water om de vissen heen.
Een
mooi theater met de wereld om ons heen als regisseur.
Taoïst of
egoïst
‘wij
willen de blijdschap
die dit ene leven biedt
ten volle proeven’.
‘als ieder
in harmonie
met eigen wensen leeft
is er groot geluk’.
waarom zouden
wij ons
korte leven geluk ontzeggen
een Taoïst vrij
van verlangen
wijst in een schuin geschreven
hoofdwerk en zegt
verzet je
niet tegen je eigen
natuur, geniet zoveel mogelijk
van je leven verkwist niets
Hoe te
handelen edelmoedig delen,
of zelfzuchtig gaan voor eigen geluk
Stadsgenot
In de stilte
ademt de stad
langzaam uit- vakantietijd
hier en daar een thuisblijver
Terrassen
liggen er stil bij
koelte van lichtblauwe lucht
lost langzaam op
De zon, een
gele schijf, klimt
onmerkbaar traag omhoog
Koffiebitter mengt zoetgenot
Zo zitten zij
daar na de drukte
van de morgen op het terras
in de oude stad
Terwijl
hij in de wachtkamer bij de tandarts zit, spookt er een gedachte en een gevoel
door hem heen. De vijf minuten die ik hier wacht lijken eindeloos te duren. Het
gekke is dat de tijd op momenten dat je het prima naar de zin hebt,
voorbij vliegt zonder dat je er erg in hebt.
Later
die week op een vroege zomeravond zit hij met en vriend op het terras van een
restaurant. De nog felle zonnestralen worden gedempt door het blad van enkele
platanen. Op tafel staat een fles wijn. Mosselen gapen uitnodigend in een
schaaltje. ‘Het denken over tijd is verstoord geraakt door meten is weten, zegt
de vriend, die wel van een filosofisch praatje houdt. Dat is natuurlijk
nuttig als je afspraken moet nakomen. Maar voelt het werkelijk zo aan?
Het
gesprek valt even stil. De mosselen liggen in de magen, overspoeld met witte
wijn. Ongemerkt is de tijd voorbij gegleden. Een arm wordt gebogen, een blik op
een polshorloge gericht. Er is al bijna een half uur voorbij. Het duurt wel
lang voor ze de tafel komen afruimen en het hoofdgerecht komen brengen. Vreemd, het
voelt niet zo.
Er
blijkt dus een meetbare klok-tijd en een gevoelsmatige -de duur- tijd te
zijn. De duur is niet met een klok te meten; je kunt enkel ervaren hoe
rijk en intensief ze aanvoelt. Het hoofdgericht is inmiddels opgediend, de zon
verdwenen. Een zacht verkoelend briesje strijkt door de bladeren van de
platanen. Er is een zacht geruis te horen. De tijd stroomt onmerkbaar voort.
De
tijd is geen ketting van oorzaken en gevolgen. Elk moment is uniek en niet te
voorspellen aan vaste patronen. ‘Tijd verandert voortdurend. Geeft vrijheid. Je
kan er al je creativiteit in kwijt. Elke seconde is een moment van nieuwe
mogelijkheden en betekenissen. Niet elke seconde telt …’
‘Dank
je vriend. Ik zit er een beetje mee in mijn maag, hoe mijn tijd in te vullen. Wil
je nog een toetje of heb je daar geen tijd meer voor? ‘Tsja, zegt de vriend. Ik
heb het prima naar mijn zin. Laat ik maar niet kijken hoe laat het is. Laat het
goede gevoel maar lekker duren. Kom maar op met het toetje.'
