Eindelijk, daar is hij dan: de zon!

Al dagen achtereen hangt er een deken van mist over het land. Maar dan vandaag. Glorieus stijgt zij van roze, naar rood en van rood naar oranje tot hoog boven de horizon. Bij een hoogspanningsmast probeer ik een artistieke foto te maken; een lijnenspel dat contrasteert tegen een fel gekleurde achtergrond. Surrealistisch ook, alsof de wereld in brand staat.

foto Tino van Kampen

Wales, jaren 90 van de vorige eeuw. Ik loop door een heuvelachtig landschap. De temperatuur is aangenaam en de wind draagt de zware zoete geur van bloeiende brem met zich mee. Rechts van mij klatert in het dal een snel stromende beek.

Gisteren zag ik daar een waterspreeuw op een van de keien zich klaar maken voor een duik in het koude water. Daar onderwater zoekt hij zijn prooi: een waterpissebed bijvoorbeeld, of een haft.

Links van mij is het rotsachtig en vanuit een holte duikt ineens een valkachtige vogel op. Het gaat allemaal razendsnel zodat ik hem niet kan determineren. In mijn vakantiehuisje sla ik mijn Peterson open, de vogelbijbel in die tijd. Ik kom tot de slechtvalk. Voor mij toentertijd een nieuwe soort.

In ons land is de slechtvalk ook actief. Al heeft hij geen rotswanden of kliffen tot zijn beschikking. Hier broedt hij op richels van daken, in nissen van gebouwen, of in een oud kraaiennest in een hoogspanningsmast bijvoorbeeld. Vandaaruit heeft hij een perfect uitzicht over zijn domein, om op jacht te gaan.

Langs het Haringvliet en bij de Ventjagersplaten staan ook dergelijke stalen reuzen. Bent u er in de buurt, speur dan de masten met een verrekijker maar eens af. Hoog bovenin ziet u wellicht het silhouet van de slechtvalk. Zoals ik, bij Het Grote Gat.

De zon schijnt fel op de flanken van tientallen wintertalingen, waardoor het groen van hun koppen als lampjes lijken te schijnen. Langs de oevers laven zich, ze zijn nauwelijks te zien, enkele watersnippen.

En dan plots is er onrust op het water. Vanuit de struiken vliegen merels en houtduiven alarmerend op. In een flits verschijnt hij. Ik denk eerst aan een sperwer, maar dan zie ik aan zijn formaat, vleugelvorm en vliegbeeld dat het een slechtvalk moet zijn.

foto Peter Ganzeboom

Heel even is hij er maar. Hij probeert een taling te slaan. Die is hem te snel af. Als een streep keert hij terug naar zijn uitkijkpost om vandaar later een nieuwe poging te wagen.

De slechtvalk observeren? Prima. De balts begint zo ongeveer begin februari. Maar wees respectvol, voor onze mooie natuur. Verstoor niets.

Alles trilt

Muziek heeft de kracht om gelukkig te maken, omdat de trillingen, die uitgaan van juist gecomponeerde noten, bepaalde patronen vormen die een geluksgevoel oproepen.

 

Uit: Goed gezelschap. Sri Shantananda Sarasvati. (Sichting Ars Floreat)

 

 

Dertig jaar geleden was ik met mijn vrouw op vakantie in Schotland. Ons onderkomen, een oud Schots landhuis, lag niet ver bij Inverness vandaan. Wij maakten lange wandelingen en tijdens een van die tochten kwamen wij langs een whiskystokerij. Van sterke drank hadden wij geen sjoege. Bier en wijn was wat wij dronken. Het leek ons aardig om in de destilleerderij een kijkje te nemen. Ik kan mij weinig meer van de rondleiding herinneren, wel van het glaasje honinglikeur na afloop en de fles die we kochten. Een tongstrelend drankje.

 

Jaren later interesseerde ik mij meer in Whisky. Samen met mijn dochter en haar vriend probeerden wij een proefpakket van enkele miniflesjes. Ik moest eraan wennen. Slechts een exemplaar kreeg van mij het label, ‘mogelijk lekker’. Toch, de verhalen eromheen, de legendes en het enthousiasme waarmee erover gesproken en geschreven werd, lieten mij niet los.

 

Tijdens een vakantie kocht ik op een luchthaven taxfree een speciale reizigersuitgave van Johnnie Walker. Deze drank had een smaakcompositie van  Indische kruiden. Ik vond hem lekker. Zo lekker dat ik hem later nog eens wilde kopen. Helaas was  het een gelimiteerde uitgave. Dan maar een andere Johnnie Walker. Red Label en Dubbel Black. Ze waren te drinken en zelfs lekker te noemen, maar zij misten een finishing touch. Wat mij het gevoel gaf van: Het is hem net niet.

 

Intussen bleef ik mij verdiepen in al het moois rondom het Schotse nat. En ik probeerde het ene merk na het andere.

 

Zo zit ik nu met een glas The Balvenie Doublewood in mijn luie stoel, een single malt whisky die twaalf jaar heeft gerijpt in eiken vaten. Eerst zes jaar in een whiskyvat waardoor het een toets krijgt van zachte vanilletinten. Daarna zes jaar in een sherryvat, wat de drank een fruitig en honingachtig aroma geeft.

 

Voordat ik een eerste slokje neem, rol ik het gouden vocht door het glas en geniet van de aroma’s die boven de gouden vloeistof hangen. Pas dan neem ik een nipje, dat ik zo lang mogelijk in mijn mond laat rondgaan. De scherpte van de alcohol is nu verdwenen en elk volgend slokje is lekkerder. Op de achtergrond klinken de nocturnes van Chopin. In gedachten keer ik terug naar het ruige Schotland. Ik heb het goed.