Op tafel lag een witte enveloppe. Vrijwilligerscentrale Spijkenisse was de afzender. Ik maakte hem open en las tot mijn verbazing dat ik genomineerd was voor de jaarlijkse vrijwilligersprijs. Koortsachtig schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. De week die volgde gooide ik her en der aas uit om te achterhalen wie mij genomineerd had. Het bleek Zorgboerderij Moed en Vertrouwen te zijn, de locatie waar ik hulpboeren met een verstandelijke beperking begeleid bij hun dagelijkse werkzaamheden.

Als ik de hal van het gemeentehuis binnenwandel klinken jazzy klanken door de ruimte. Ze blijken afkomstig van een saxofoonkwartet, dat weggestopt is aan de zijkant van de hal. Langzaam vult de hal zich met mensen die kennis maken met elkaar of zo maar een gesprek aanknopen. In de Burgerzaal, daar wordt de prijs uitgereikt, wordt op een wand met dia’s kunst vertoond. De kunstwerken zijn vervaardigd door plaatselijke kunstenaars. Ik neem plaats achter in de zaal. Bijna uit het zicht van een ieder en pal naast de nooduitgang. Je weet maar nooit. Tijdens het begeleidende praatje van de wethouder stijgt de spanning: Wie is de vrijwilliger van het jaar 2012. Ik niet en vele anderen niet maar toch ook weer wel, want het is precies zoals de wethouder ons vertelde, “de uitgereikte prijs staat symbool voor elke vrijwilliger”. Met deze woorden kan ik leven. In de hal geniet ik nog even na in gezelschap van vrolijke mensen. Als ik het gemeentehuis verlaat blazen de saxofoons Summertime. Deze avond klonk nergens een valse noot.

Zomertijd klinkt

Gershwin draait zich vrolijk om

Onsterfelijke klanken

Mijn vrouw had de onbedwingbare drang om naar de zuidpunt van La Palma te reizen. “Wat is daar te zien dan”, vroegen wij ons hardop af. “Een vuurtoren, wat strandjes. Nou, ja het lijkt mij gewoon leuk om daar heen te gaan”, repliceerde mijn vrouw. Volgzaam schoven wij in de auto, mijn vrouw was chauffeur. Trek in eten deed de stemming bij mij en mijn dochter dalen. Dat met het feit dat de zuidpunt maar niet werd bereikt en ook nergens de door de reisgids beloofde eettentjes te bekennen waren, had kunnen leiden tot een vakantieruzie. Maar juist daar hadden wij ons op voorbereid, dat zou ons niet overkomen. We parkeerden de auto bij de eerste de beste toeristische bezienswaardigheid: een zwart lavastrand met daarnaast een zoutwinningbedrijfje en vuurtoren. Het was daar zo mooi dat we ter plekke onze honger vergaten. Gewapend met een daar gekocht busje zout reden we later door een vulkanisch landschap. Ineens doemde er een bodega voor ons op. Konden we ons toch nog tegoed doen aan drank en warme spijzen.

     Lavastrand

golven rollen  in

  schuim uiteen