zondag 12 februari 2017

Als dikke pap


Het trapgat witten stond niet op het programma vandaag, echter een grijs gordijn van druilige regen dat boven Voorne Putten hangt, verandert mijn kijk op de dag. Vol ijver ga ik op zoek naar gereedschap om de vijf trapleuningen te demonteren, dat werkt makkelijker. Als dat achter de rug is, zet ik de schildersattributen klaar. Die plaatsen waar geen witsel op mag spatten, dek ik af met kranten en een oud laken. Ik kan van start.

Eigenlijk houd ik niet van klussen, ondanks het feit dat een leerkracht mij ooit aanraadde om naar de schilders mts te gaan. Het heeft veel te maken met mijn vermogen tot langdurige concentratie, dat laag is. Op advies van mijn moeder pak ik een dergelijke klus dan ook op in etappes van twee á drie uur per dag. Ben ik eigenwijs en ga ik toch door met een dergelijke klus, dan ga ik fouten maken. Niet doen dus. Met aandacht hanteer ik de kwast en strijk in banen over de wanden, tot het moment dat mijn emmer leeg is.

Op de fiets rijd ik naar een doe-het-zelf-zaak en koop een enorme emmer van tien kilo, die ik onder de snelbinders klem. Ik wrik hem heen en weer ter controle, hij staat stabiel. Als een atleet probeer ik in een soepele beweging mijn been over de emmer en het zadel te zwaaien, wat maar nauwelijks lukt. Een lichte krampscheut teistert mijn hamstring. De rit naar huis verloopt voorspoedig. Oneffenheden in het wegdek krijgen geen vat op de emmer, die ik voor de zekerheid vasthoud. Thuis als ik van mijn fiets afstap, schiet er opnieuw kramp in mijn been. Dit keer ben ik minder fortuinlijk. Tergend langzaam kantelt mijn fiets. De snelbinders zijn niet op dergelijke capriolen berekend en met een zachte plof, valt de emmer op de grond en barst open. Als bevroren kijk ik naar de inhoud die als dikke pap over de tegels stroomt. Tegen beter weten in, probeer ik te redden wat er te redden valt. Tevergeefs.

Met liters lauw water, een bezem en afwasborstel ga ik de drab te lijf. Een dik uur later is de klus geklaard. Moe maar niet voldaan kauw ik later op een boterham en drink mijn teleurstelling met lauwe thee weg.

Een dag later kijk ik met tevreden blik naar mijn straatje dat er nog nooit zo keurig geboend en stralend heeft bijgelegen.