Taalvirtuoos

De Nederlandse taal heeft om het foutloos te schrijven regeltjes. Soms weet je die en soms helaas niet. Zo is er het woord pannenkoek. Is dat nu pannenkoek, of pannekoek? Je kan immers de koeken tegelijkertijd in meerdere pannen bakken, dus pannenkoek. De speerwerpers van Team Pats waren na de training bij de trainer/coach en aten hun buikje vol. Krachtvoer voor een nieuw en knallend seizoen.

Vooraf werd er geschaakt, want dat wordt onderling ook gestimuleerd. Het was beregezellig. Hè waar is de n nu? Voor de gezelligheid zijn toch beren nodig in deze kwestie? Of, wacht misschien staat bere voor geweldig (gezellig) en heeft het niets met beren te maken.

Bij het naar huis gaan, kregen de atleten een presentje met envelopje, waarop een aanhef met naam. Zo stond er koorknaap ‘Pietje’. Die maakte er schandknaap van. Hilariteit alom. Het woord zal vast voor schande staan 😉

Nederlands is soms een lastige taal, maar wie de humor erin ziet soms ook geinig.     

Poëzie

Jazz I

Speel John speel.
Wat moet ik spelen?
De sax. Blazen man.

Ik hang op de bank,
naast mij zit John C,
jazz vult ritmisch de ruimte.

Drums, bass, sax,
Coltrane, ritme, stuwend.
Wauw, what a vibe.

Zeggen de woorden iets?
Ja! Komen ze tot de kern?
Nee, dat redden ze net niet.

 

Jazz II

Je moet het voelen, ondergaan.
Zo is het met veel. Woorden
schieten vaak te kort.

Laat deze poëzie maar zijn
waar het is en luister naar
de sound, cadans en klanken.

Wat heeft het zelf te zeggen
dan enkel het geluid
wat ligt erin verscholen?

 

  

Objectdialoog

 

Van donkergeel naar bijna oranje staat de bos asters in een vaas op tafel. Zonder enige zichtbare emotie slaat hij de schrijver gade. Die zit achter een pas aangeschafte laptop. Af en toe lijkt het of hij pauze neemt, voor zich uit staart en met de handen zijn gezicht bestrijkt.

‘Hallo schrijver, zie je mij nog staan?’
‘Ja natuurlijk, al lijkt het soms minder.’
‘Dat was eerst wel anders. Je genoot van mij en ik van jouw aandacht.’
‘Doe ik nog steeds hoor. Alleen de dagen zijn inmiddels weer gewoon aan het worden. Dat begrip, gewone dagen, is ambigu. Enerzijds ‘vergeet’ ik dan het bijzondere in het algemene, anderzijds mijn doen en laten komt langzaam weer in de oude toestand. Ik wil die situatie echter niet algemeen noemen. Toch, jouw opmerking is wel een eyeopener om alert te zijn.’

Er was regen opgegeven voor vandaag. Even, zo rond het middag uur, leek het erop. De lucht trok dicht met donkere wolken. Nu is de lucht opgeklaard en lijkt het vals alarm.

‘Om op je vraag van zojuist terug te komen; waar kijk jij graag naar, behalve naar mij, de schrijver?’
‘Mmm, de snuisterijen op tafel.’
‘Wat is daarmee?’
‘Het is geen troep hoor, maar rommelig. Met een schuin oog kijk ik naar het blad dat opengeslagen ligt naast je laptop. Ik lees mee en zie in vette rode letters ‘Stijloefening Voor Volle Dagen staan’. Onder punt twee, of eigenlijk erachter, staat als titel: het object. De bedoeling is dat twee objecten met elkaar in gesprek gaan. Het lijkt erop dat wij dat doen.’

‘Als je mij als object ziet, wat heb je mij te vertellen?’

‘Ik heb je meer te vragen. Bijvoorbeeld bij wat er aan de muur hangt. Ik zie een rund, een kneu, en een beeld. Die laatste hangt niet, maar staat voor een muur. Kun je over die dingen meer vertellen?’

Het lijkt wel of de lucht opentrekt. Er is zelfs wat blauw te zien. In de vijgenboom bungelt een pimpelmeesje aan een takje. De schrijver tikt en tikt. Heeft er plezier in.

‘Het rund is getekend door een vriend. Het symboliseert wat belangrijk is voor hem. Zo is de vriend een beetje bij mij, als ik naar de tekening kijk. Dat geldt ook voor de kneu in prachtkleed. Hij herinnert mij aan het samenzijn met een andere vriend en onze liefde voor de natuur en de ervaringen die wij samen deelden. Dat geldt ook voor het beeld. Ieder mens heeft wel enige binding met kunst. Een vriend, de maker van het beeld, noemde het ‘Door‘.
‘De ene mens is door, de andere niet. Snappie?’
‘Mmm’.
‘Ik leg het nog wel eens uit’.

Iedere dag ziet de schrijver de objecten. Soms staat hij er even bij stil. Denkt hij aan de makers en is hij even bij hen.

De zon gaat schijnen. De schrijver trekt de stoute schoenen aan. Even genieten van het ‘bijzondere in het algemene’, denkt hij en vermoed ik.    

  

   
  

 

Poëzie

 Tijd – toen en nu

wijzers bewegen, beweging is tijd,
keuzes dagen uit tot herscheppen,
veranderen dat wat was

‘vergeet’ het verleden, varieer nu
met de blik op de toekomst

maar wanneer het verleden
ruist en rinkelt als een feest,
is dit een droom in het heden

en voegt de toekomst niets meer toe
aan wat al is geweest

II

nu ik hier zit, voel ik dat er
veel is verloren, maar ik moet
zuinig zijn op mijn tranen

ik sta voor vele keuzes
moet ik vluchten voor wat ik mis
verder weg dan waar ik ooit was

nu en later zoek ik het leven
zonder steun van herinnering
vandaag en morgen is wat telt

Onweer

voor de donder heerst stilte.
de lucht is pikzwart, ik wacht af.

mensen gaan naar binnen, of
kruipen in een regenpak.

wachten. op de genadeklap,
wind en regen. angst geen beven.

bijna thuis, was daar de dreun.
de eerste druppels vielen. ik rilde,

had achteraf gezien, geluk gehad.
bomen omgewaaid takken afgeknapt.

onweer was voor even on-weer.
mijn geluk geen on-fortuin.  

Mooie zinnen

 

Terwijl ik liefdevol, alsof ik mijn geliefde streel, met mijn vingers langs de binnenkant van het dakraam aai, het vocht van de lekkage betast, naar buiten kijk en het raam open om de bedompte nachtlucht te verdrijven, ik had het raam gesloten voor te harde wind, kruipt een roodborst over de knot van de wilg, op zoek naar insecten.

Ik kijk de kamer rond als ik deze woorden schrijf. Op de tafel staan verwelkte rozen in een vaas, ze dragen de kleuren kardinaalsmuts rood, helder wit en verliefd ros, het groene blad is nog fris en stevig. Hun schaduw hangt over de fruitschaal waarin kiwi’s en mandarijnen. Straks ga ik naar Schiedam, althans dat is mijn plan. Misschien schiet ik leuke plaatjes en krijg ik inspiratie voor mooie zinnen.

In een kamer op de eerste verdieping, die als relax- en werkkamer dient, klap ik de strijkplank open en breng het strijkijzer op temperatuur. Door het raam werp ik schuins een blik naar buiten en zie de lucht scharkeren van licht naar donker. Een vage regensluier maakt hem wazig en ik … ik schrijf wat poëzie.

licht is als lucht
heeft de verleiding
te reflecteren op het
belang daarvan     

Fragmentjes

    goedendag wensen

    wij elkaar. rossig en koud

    ligt de dag - open.

    

    

    ga ik links, of rechts

    buig ik mee, of ...

    spiegelbeeld

    aalscholver, schollevaar

    strak en met rimpels

Herfsttij

‘Wat zie je?’ vraagt zij geïnteresseerd aan mij.
‘Een goudhaantje’ zeg ik enthousiast.

Het is een zonnige herfstochtend. Dat mag ook wel na al de regen die de laatste dagen gevallen is. In bomen en struiken danst het vogeltje zoals een kolibrie onder haast kale takjes.

‘Hoe ziet ie eruit?’
‘Een zeer klein groenig vogeltje met een brede gele kruinstreep.
Zijn neefje heeft en fel oranje kruinstreep. Alsof hij in brand staat. Daarom heet hij vuurgoudhaantje’.

            Foto: Peter Ganzeboom

Een nauwelijks hoorbaar sie-sie klinkt vanuit de struiken. ‘Dat moet hem zijn’  zeg ik en wijs naar een klein vogeltje. Als de vrouw kijkt, is hij weg. Pas na een aantal pogingen lukt het haar.

‘Wat een mazzel’ zegt ze. En wat mooi. We zijn echt geluksvogels. Goudhaantjes’!

Herfsttij
de nabloei
van de zomer
 

Lord Byron

    Gezwicht voor de schoonheid
    van weef- en borduurkunst,
    zit hij hier in oriëntaalse kleuren.

    Zijn huid Angelsaksisch bleek.
    Onbevangen kijkt hij de wereld in.
    Quasi-slordig hangt de tulband neer.

    De jas loodzwaar van goudbrokaat,
    de snor gelijk een verliefde officier
    als in een dolkomisch theaterspel.

Het kan anders

Karen is een commandeur en klager. Zij staat in de supermarkt bij de zelfscankassa en scant haar eerste boodschappen. Iets in het apparaat lijkt het niet te doen. Of maakt zij zelf een foutje? Bozig roept zij een medewerkster. ‘Dat apparaat doet het weer niet. Ga je chef maar halen.’ Zenuwachtig is die dat inderdaad van plan. Maar ja, dan krijg ik daar weer allerlei instructies, denkt zij. Dus probeert ze het zelf te verhelpen. Het lukt. Karen is na tien, vijftien minuten eindelijk klaar. ‘Mag ik uw boodschappen controleren?’ wordt haar vervolgens gevraagd door de medewerkster. Nog bozer dan daarvoor vraagt zij weer naar de chef. Die komt kijken en doet een goed woordje voor haar collega. ‘Het apparaat is oké. Het ermee omgaan is soms lastig. Een foutje is zo gemaakt.’ De boosheid bij Karen zakt, maar nog geïrriteerd pakt zij in. ‘Nou.’ zegt de chef. ‘Het komt toch nog in orde.’ ‘U bent geholpen door een ervaren collega.’ ‘Inderdaad.’ zegt Karen. ‘Dat doet zij altijd. Een kleine promotie of salaris verhoging zit er voor haar misschien in?’ ‘Daar ga ik zeker met haar naar kijken.’ zegt de chef. 

Een lege pagina

 

Zo rond half zes wordt hij wakker. Een streep licht van buiten valt op de muur. Het dakraam waardoor het naar binnen glipt staat op een kier en klappert zacht in het scharnier. Nog even woelt Rick om, dan stapt hij uit bed. Zijn vrouw Alice merkt niets van zijn bewegen en slaapt rustig door. Beneden opent hij de deur die toegang geeft tot de kleine boomgaard achter het huis. Onmiddellijk sluit hij hem weer. Het waait te hard. Binnen is daar door de goede isolatie niets van te merken. Hij zet de computer aan en zoekt het weerbericht. Er is storm op komst. Als Alice beneden komt, waait het al harder.

Ze gaat de keuken in en op het moment dat zij de deur van de koelkast open wil doen, gaat het licht uit. In de koelkast is het pikkedonker. Enkele stoppen zijn ‘gesprongen’.  Op de tast vindt zij eieren en wat broodbeleg. Margarine kan zij niet vinden. Rick gaat op zoek naar een zaklamp. Omdat die haast nooit wordt gebruikt, kan hij hem niet vinden. ‘Er zit toch een lichtje op je mobiel’, roept Alice vanuit de keuken. Uiteindelijk komt alles in orde en bakken ze een spiegelei met spek. De geur van Earl Grey  mengt zich vanuit een glazen kan met het haast Engelse ontbijt. Wat tegenzat wordt een plezier.

Vrolijk doet ieder zijn ding. Alice zit achter de pc en probeert een kort verhaal te schrijven. Ze was er al mee begonnen, maar telkens vond ze het niet goed genoeg. De pagina met wat zij schreef, is gewist en staat leeg voor haar neus. Haar humeur zakt, want weer weet zij niets. Dan schiet haar iets te binnen. Ze zoekt een pas geschreven gedicht op, kopieert het en plakt het op een lege pagina.

ruiten rammelen
pannen klepperen
boomtakken zwiepen
krakend heen en weer
wind raast razend langs de ramen
het water zweept vanachter dijken
over de kruinen, luister … herfst

Zij krijgt een gaaf idee. Als ik deze ochtend nu eens beschrijf met dit gedicht. Dan heb ik toch een leuk kort verhaal.

Uit de krant - GGO

Tino van Kampen: Zomerse herfsttocht

di 10 okt., 09:33 Algemeen 180 keer gelezen

Grote zilverreiger. Wat een indrukwekkend verenpak! (Foto: Peter Ganzeboom)

De fiets gaat uit de schuur. Een statief achterop. De telescoop en proviand in een zijtas. Op naar de Beninger Slikken.

Ik voel de herfst al, zei een bekende vogelaar laatst tegen mij. Er was voor de meeste mensen nog weinig van te zien, laat staan voelen. Toch had ook ik af en toe dat gevoel. De meeste broedvogels waren klaar met broeden en jongen grootbrengen. 

Hier en daar viel een blad van een boom. Er waren windvlagen die herfstkilte in zich droegen en in de avonden werd het eerder donker. Vogels ruiden in stilte hun verenkleed en vetten zich op. 

Dan, vanuit het niets vliegen er kieviten boven de graslanden. Kool­- en pimpelmees zoeken naar insecten in bomen en struiken. Een grote zillie, (zilverreiger) lost een lepelaar af met het zoeken naar voedsel in plas en dras. Op pad dus.

Onderweg zitten enkele roeken, te herkennen aan de grijze snavelbasis, op boerenhekken. Ik zou af kunnen stappen en ze bekijken, maar balanceren met een damesfiets zonder stang tussen de benen is in mijn situatie lastig. 

Langs de Bernisse waag ik toch een poging. Een cettiszanger laat zich horen. Het is een leuke sport om die vogel in beeld te krijgen. Altijd lijkt hij zich te verstoppen. Hoera, het lukt mij.
Bij de slikken pak ik mijn apparatuur, zet de fiets op slot, wurm mij door een hek en balanceer over een dijk. Bij een bankje met uitzicht over de slikken maak ik kwartier. Op een drooggevallen slik scharrelen steltlopers. Ik kan de details niet goed zien.

Hetzelfde is het geval bij een roofvogel die als een buizerd overvliegt. Maar is het er een? Hij lijkt iets groter, ook zijn staart heeft een iets andere vorm. De tekening is ook niet des buizerds. 

Er zijn vogelaars die balen van een soortgelijke ontmoeting, het niet op naam kunnen brengen van een soort. Om zichzelf tevreden te stellen geven zij de vogel een naam. ‘Zo, kijk eens wat ik gezien heb’, denken zij in zichzelf. Anderen hebben dat niet. Het kan juist een genot zijn. Dat is vogelen. Genieten van een gevleugelde vriend. Of je nu weet wie het was of niet. 

Na een uurtje breek ik op en kuier nog even door het gebied. Thuis wacht immers. Met een blik over het Spui, de Korendijk, en het lokkende Goeree-Overflakkee, sluit ik af. 

Het wachten is op een rij-test en dan hop naar het eiland aan de overzijde van Voorne - Putten. Ik ben er bijna klaar voor. 

Tino van Kampen schrijft regelmatig in ‘Groot Goeree-Overflakkee’ over zijn omzwervingen in de natuur rondom het Haringvliet. 

Zin en zin

‘Bah, wat heb jij een slecht humeur’, zegt hij tegen haar.

Sibille stopt met schrijven en draait zich bozig om.

‘Ja, het wil weer eens niet lukken. Ik kan geen goede openingszin vinden voor mijn nieuwe blog’.

Nog net kan zij zich inhouden om met haar cursor op het kruisje te klikken en heel haar werk ongedaan te maken.

‘Ik heb ook helemaal geen zin meer. ’t Is al dagen pet. Niets lukt. Zelfs een leuk onderwerp vinden niet’.
‘Misschien is het beter om even te stoppen. Wachten tot een onderwerp de kop op steekt. En dan ineens is daar de zin en de zin’, zegt Harry glimlachend.

Die glimlach doet het hem. Sibille glimlacht terug, neemt haar bril af, strijkt over haar gezicht en vouwt haar blonde krullen naar achteren. Even schudt ze haar hoofd en kijkt met de bril weer op haar neus zinvol naar Harry.

‘Kom op, dan gaan we een eindje wandelen. Mijn hoofd leeg laten waaien en even samen zijn’.

De zon prikt net door de wolken. Van dreigende regen is geen sprake meer. Wind waait straten droog, streelt door haren en prikkelt zachtjes de huid. Misschien is het wel goed dat ik Harry vraag wat hem zoal bezighoudt de laatste tijd, denkt Sibille. Ze vraagt het hem. Een goed en fijn gesprek volgt. Bijna thuis loopt een poes hen tegemoet. Met geluidjes lokt ze hem. Zachtjes streelt hij zijn kop tegen haar benen. Ze aait hem over de kop, recht haar rug en zegt hem gedag. Beiden gaan hun eigen weg. Harry en Sibille doen later hetzelfde. Naderhand  heeft ze twee zinnen. Eigenlijk drie. Twee schrijft ze op en vraagt Harry welke hij mooier vindt.

Lente, het peloton barst los en witte benen stampen op de pedalen, de Muur op.

Hij wil revanche maar, een steenpuist op zijn zitvlak verhindert dat voorjaar een revanche.

Lachend maakt hij een keuze. ‘Zie je wel. Als je maar even afstand neemt. Dan komen de zinnen vanzelf’.

Met zin in dubbele betekenis gaat Sibille weer aan het werk. Even het schrijven loslaten was een groot succes. 

Van die dagen

He, he, eindelijk weer een wandelingetje in de polder. Het kwam er even niet van. Een bekende vrouw rijdt mij tegemoet. Haar labrador snuffelt in de berm. We groeten elkaar. Als ik het bruggetje vlak bij mijn huis op wil lopen, hoor ik alarmerende kreten. Help, help. Ik kijk om en zie niets. Help, help. Langs de kant van een sloot ligt de zojuist begroette vrouw. Zo snel mogelijk loop ik naar haar toe.

Ze denkt dat zij haar heup gebroken heeft. Wij beiden hebben geen telefoon bij ons. Ik stel haar gerust, pak haar fiets en geef aan dat ik haar man en eventueel een hulpdienst ga inlichten. Opnieuw wil ik het bruggetje opdraaien. Maar … de fiets heeft geen handremmen. Gelukkig heb ik mijn hoofd bij de situatie en alles wat ik wilde vindt zijn doorgang. Helaas ook de gedachten en emoties die door mijn lijf gieren.

Koffie is een rustgever. Daarna even naar kennissen om mijn verhaal te doen. Wat blijkt, die staan op het punt om een weekje op vakantie te gaan. De moeder van een van hen is onlangs overleden en de ander heeft een burn-out met medische complicaties. Hun verhaal draagt niet bij aan mijn ‘goedvoelen’. Toch ga ik naar mijn vriend, dat had ik afgesproken.

Hij ziet er goed uit. En ondanks dat hij mentaal sterk in zijn vel zit, heeft hij fysiek het nodige te verwerken. Mijn petje af hoe hij in het leven staat.

De vrouw is inmiddels thuis en heeft inderdaad een heup en bekkenfractuur. Binnen een half jaar kan zij hersteld zijn. Ga er maar aanstaan. Na een matige nacht en goede ochtend, schrijf ik dit verhaal. Het leven gaat door. 

  

Minimalisme

‘Kijk nou. Wat is dit nu weer?’

Als ze via de helling de ondergrondse parkeergarage in willen rijden, komt er een auto achterwaarts, tegen het verkeer in, naar boven. De muziek die uit de boxen klinkt wordt gehinderd door een brandalarm. Uit een naastliggend hek komen mensen naar buiten.

‘We zullen ook terug moeten. Er zal vast brand zijn, of vals alarm.’
‘Hoe vind je de muziek trouwens op de radio?’
‘Weinig noten, weinig variatie, maar toch boeiend. Wel knap. Wie is het?’
‘Ben de naam kwijt. De soort heet trouwens minimalisme.’
‘Lijkt een beetje op modern klassiek.’

In de zaal van het museum dat ze bezoeken, hangt een werk van papier-maché, althans daar lijkt het op.

‘Wat is dit nu?’ Het lijkt wel gekauwd papier dat is uitgehard en in vorm gebracht.’

Een grote rechthoek in reliëf hangt voor hun neus. Met daarin verwerkt allemaal vierkanten. De schaduw die de randen daarvan geven zijn versterkt door een kwast met verf. Hoe simpel, maar toch zo boeiend. Net zoals de muziek die ze eerder hoorden.

Op de reis terug naar huis wordt nagepraat. Het brandalarm bleek vals alarm, vertelt de radio.

‘Jij bent geloof ik ook een minimalist.’
‘Hoezo?’
‘Nou, aan het schijnbare gewone, waar haast iedereen aan voorbij loopt, sta jij stil. Je ziet altijd iets bijzonders aan het kleine onopvallende.’

‘Ja voor mij trekt het aandacht. Kan jij ook. Probeer maar eens.’      

Hitte

Rond acht uur loop ik op een zaterdagmorgen om de polder. Het is nevelig en er hangt voor mij een ondefinieerbare geur. Ik houd de pas erin, ondanks dat ik licht in mijn hoofd ben. Beneveld? Nee, dat niet. Ook niet wankel of instabiel. Wel dat gevoel.

Bij het dorpje S vliegt in v-formatie een clubje ganzen. Welke? Zullen vast grauwe zijn. Het gakgeluid heeft iets weg van kollen. De naam onder hardcore vogelaars voor kolganzen. Voor dat soort watervogels is het nog te vroeg in het jaar. Pas in de wintermaanden zijn zij welkom in ons kikkerlandje.Op sommige plekjes houd ik even halt. In de verte loopt een man rondom zijn fiets. Aan zijn houding meen ik hem te herkennen. Ik zwaai. Geen reactie. Ik roep. Niets. Toch voorvoel ik herkenning. En ja hoor. Het is mijn vriend Peter. Nog even is hij net als ik in de relatieve koelte het huis ontvlucht om wat buiten te zijn. Nu kan het nog.

We houden allebei een slag om de arm wat betreft er deze week samen op uit te trekken. Andere zaken hebben voorrang. Thuis drink ik samen met José koffie. Ik pak een boek en zij gaat fietsen. Om half twee gaat de telefoon. Lekke band. Ook dat nog in deze hitte. Fiets op slot. Lopen naar metro. Ver weg. Later samen maar ophalen. 

Bij mijn maatjes op Tiengemeten

Nadat de auto geparkeerd is, loop ik tussen de wilgen van het Tiendgors door. Ik hoor een enkele cettiszanger, zie aan de overkant het lokkende eiland en voel de warmte die nog onderweg is. Op de pont krijg ik zeemansbenen, die mij ‘plagen’ bij het uitstappen. Wankel schuifel ik de eerste stappen over de kade. Na koffie en wat praatjes, pak ik een heggenschaar en snoei een elzenhaag. Kabaal van machinaal gereedschap zoemt om mijn oren. Gehoorbescherming maakt het dragelijk. Ik heb het naar mijn zin en nog net niet uit volle borst zing ik ‘Als een leeuw in een kooi’. Aan wanhoop ten prooi, zoals de katachtige, ben ik niet. Enigszins schor maak ik met anderen schoven van pas gemaaid gras. Om twee uur in de middag leggen wij het gereedschap neer, ruimen het op en zoeken de pont op. Een jaar na mijn ongeluk kon ik weer aan de slag bij de onderhoudsploeg van Speelnatuur op Tiengemeten. Ik heb het gemist.   

Langs het Spui

(voor Ilian)

liggend in gras
kleeft de spriet in mijn mond

zandoogjes vlinderen rond
likken aan blote enkels

vleugels die er waren
zijn bij ‘t landen verdwenen

toch, …
verlicht fiets ik terug naar stad

 

Vooruit

 

De mooiste wolkenformaties hangen boven de polder. Er staat weinig wind en haast ongemerkt is de temperatuur aangenaam. Ik kijk naar een wit silhouet. ‘Is het een zilverreiger of een lepelaar?’ vraagt de man naast mij. ‘Een zilverreiger aan zijn gedrag te zien. Om het zeker te weten is hij te ver weg’ zeg ik hem. Een tapuit landt op de rand van een hek. Opeens een zwerm spreeuwen. Ik tuur rondom de groep heen en zie waar zij bang voor zijn. Een torenvalk.

Ineens een klaagklank naast mij. ‘Au’. ‘Wat is er?’ vraag ik. ‘Ik stoot mijn knie. Het lijkt wel alsof mijn voorhuid klem zit tussen mijn broekrits, zo scherp is de pijn.’ Opmerkingen vliegen heen en weer. Lachbuien. Die laatste dempen als een vlucht grauwe ganzen voor ons in het veld land. Wat een mooie ontspannende ochtend. Dat gevoel houd ik vast vandaag.  

 

Team Pats

Als werptrainer riep ik altijd ‘pats’ op het moment dat de speer het veld in werd geworpen. Atleten namen de kreet over, een T-shirt met logo ontworpen en de groep ernaar vernoemd.

Zaterdagochtend, druilerig weer. Regenpakken, paraplus zijn in mijn situatie ongemakkelijk. Bovendien komt Ilian, mijn kleinzoon, op bezoek. Een goed gevulde energietank is dus een pré. Ik bel af. De opklaringen, later die morgen geven mij een naar gevoel. Had ik niet beter kunnen gaan?

Dinsdagavond maak ik het goed. Alle werpers zijn er. Het weer is puik in orde. Team Pats is mijn vitamine. Duim omhoog. Als vanouds geef ik tips en aanwijzingen. Daarnaast wordt er over wat ons bezighoudt gesproken. Met een van hen wissel ik zelfs muziekinteresses uit. Wat ondanks het grote leeftijdsverschil overeenkomt.

Bijna allemaal zijn het in hun categorie nationale toppers, van junior, tot student en senior. Voor mij zijn het ook als teamleden toppers. Fijn om bij hen te zijn!    

Apus apus

Net in de twintig zit ik met mijn huidige lief, zolang ken ik haar al, in de Ardennen. Stavelot meen ik mij te herinneren. Dorstig neem ik enkele slokjes bier. José zit achter een glaasje witte wijn. ‘Daar heb je ze weer. Ze vliegen bij ons ook door de wijk’. Enthousiast wijst zij naar zwarte op zwaluwen lijkende vogels. De vleugels zijn dusdanig naar achteren gevouwen dat het miniatuur boemerangs lijken. Zelden zie je ze zitten. Dat komt omdat ze relatief korte pootjes hebben. Het is dan moeilijk landen en opvliegen.

Ik sla mijn vogelgidsje open, zoek hem op en wijs haar de vogel aan. De gierzwaluw. Hij heet weliswaar gierzwaluw, maar behoord niet tot de andere in Holland voorkomende zwaluwen. Vandaar. Eind april komt hij binnen en rond augustus vertrekt hij weer. Vogelliefhebbers hebben door de jaren heen de dagen dat hij hier is geteld en kwamen uit op honderd dagen. Dat is dan ook zijn bijnaam: Honderddagenvogel.

Voordat ik een tekst op papier zet, gaan de woorden en zinnen vaak tijdens een wandeling door mijn hoofd. In een sloot staat een blauwe reiger. Ik maak een praatje met hem, of haar en groet de vogel van mijn moeder, die een groot fan van hem is. Ze zal vast opfleuren na het lezen van deze tekst.

foto van Niels Snoek

Hoe komt de vogel nu aan zijn naam? Tsja. Gieren. Een boer giert regelmatig in de weilanden. Daar gaat het gras goed van groeien. Dat zal vast niets met de vogel te maken hebben. De snelheid waarmee hij door de lucht vliegt dan? Of, … de gierende geluiden die hij daarbij maakt. Zijn roep. Dat zal het zijn.

Het voedsel van de Apus apus, zijn Latijnse naam,  bestaat uit vliegende insecten, zoals muggen, (zweef)vliegen en dag- en nachtvlinders. Voor hun jongen verzamelen ze tot wel enkele honderden insecten per keer in een voedselbal, die vervolgens aan de jongen wordt gevoerd.

Als hij ons land binnenkomt in het voorjaar, dan wordt hij regelmatig ‘vergezeld’ door de boomvalk. Die snaait er zo af en toe eentje uit de lucht om hem op te peuzelen, of in het seizoen te voeren aan zijn jongen. Maar daarover later meer.

En dan ineens zijn ze weg, op trek. Het lijkt erop of ze elkaar een seintje geven, zich verzamelen en vertrekken naar warm Afrika. Af en toe zie je nog enkele achterblijvers rondvliegen boven de wijk.

Mijn tekst is bijna klaar in mijn bolletje. Nog even wordt ik afgeleid door zilver- en mantelmeeuwen die kabaal en ruzie maken. Giertjes zie ik niet meer. Zijn zij al op weg, of … het is tenslotte eind juli. 

Life is life

 

‘Hé kom aan’. Een liedje van Dimitri van Toren, danste rond in mijn hoofd. Vrolijkheid stak de kop op. Inzingen en opsturen voor Ilian, waren mijn gedachten. Hij werd er net als ikzelf vrolijk van en begon te dansen. Nu, dagen later, zit er een ander liedje in mijn hoofd. Life is life. La la  lallala.

Het leven is niet meer dan een existentie, een zijn. Lees Sartre er maar eens op na. Elke betekenis, essentie, die wij eraan geven is subjectief. Iets, een probleem bijvoorbeeld, kun je een waarde geven. Een ander kan het anders zien, of weerleggen. Soms wil je jezelf er niet mee bezighouden. Laat het dan los en simpelweg bestaan. Niet meer dan dat. Wel zo ontspannend. Sartre zei: ‘Existentie voor essentie’. Bij deze.

When we all get the power,
We all get the best every minute of a hour
don't think about the rest,
And you're all get the power
you're all get the best
and every one get everything
and every soul everybody say and it's life,   

Antwoorden zoeken

 

‘Oma, maken wij pannenkoeken voor tussen de middag?’ vraagt Annelies. ‘Dat is goed hoor. Zet alles maar klaar, dan help ik je straks’. Kasten en lades gaan open. De koelkastdeur piept. Een stem roept. ‘De eieren zijn op’. ‘Nee hoor’ roept oma. ‘Die zitten in het gele bakje’. Een geschuif met flesjes, schalen en bakjes klinkt. ‘Doe je voorzichtig!’

Oma zet ondertussen het geluid van haar cd-speler wat harder. Uit de boxen klinkt het virtuoze gitaarspel van Steve Vai. Op de hoes staat de naam van het nummer: De antwoorden zijn altijd al aanwezig. Ja, denkt oma, we hoeven ze alleen maar te ervaren of op te zoeken. Te bedenken hoeft niet meer. En ze denkt aan wat teksten die ze onlangs las.

Kou, hitte, vreugde en verdriet, komen en gaan. Het is goed om daar een evenwicht in te vinden. Het is maar welke betekenis wij eraan geven. Eigenlijk is het er gewoon, niet meer dan dat. Kwelling vermijden daar gaat het om.

‘Oma, oma. Het beslag is op en de melk ook geloof ik’. ‘Er is nog boekweitmeel en een beetje water met yoghurt kan vast ook wel’. Na een klein kwartiertje zitten beiden gezellig te smullen. De vraag van oma of Annelies het leuk vindt om te kokkerellen en de pannenkoeken op te peuzelen, laat ze liggen. Zo te zien aan Annelies haar snoet is daar het antwoord te vinden.  

   

Voors en tegens

Het is goed en onontkoombaar dat er vooruitgang is. Noem het mijn part evolutie. Als je jong, flexibel en ambitieus bent, ga je vaak mee in de vaart der volken. Je hebt dan als mens een goed gevoel bij de rol die je in de maatschappij speelt en bij de progressie die daarmee verband houdt. Het is een spelletje, maar soms lastig.

Ik ben vroeg in de weer vanochtend. Open de vaatwasser en ruim hem kopje voor kopje uit. Een aantal lijken er niet schoon. Wat blijkt, de vaatwasser heeft geprotesteerd. Hij heeft het bijltje erbij neergegooid. Omdat ik naar fitnesstherapie wil, wrijf ik met beide handen over mijn kale kop. Dit als alternatief van: Met de handen in het haar zitten. Weet je wat? Ik zet hem aan als ik op pad ga. Bij terugkomst is de vaat dan schoon.

Ja vriend, dat had je gedroomd. Ik zal met het teiltje en handsopje in de weer moeten. Is niet erg hoor. Moderniteit is niet altijd het leukste. Neem de zelfscansnelkassas bij de supermarkten maar. Als je eenmaal weet hoe zij werken, is het een eitje. Maar wie is er nu echt mee geholpen?

Dingen op de ouderwetse manier fiksen is soms het beste. Soms, want nu de vaat netjes staat uit te druipen en de moderniteit kuren vertoont …

Glimlachen

Onze kleinzoon was dit weekeinde bij ons op bezoek. Hij was de eerste die ik min of meer herkende na mijn ongeluk in september vorig jaar. ´Wie is dat?’ vroeg zijn moeder Femke, toen zij hem aan mij liet zien. ‘Ilian, mijn trots zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Die lach heeft hij vaak op zijn gezicht. Hij is aanstekelijk en helend.

Als Ilian met Femke en Jose op visite is, loop ik door de polder. Twee, pas uit het ei gekropen waterhoentjes, scharrelen langs de waterkant en verschuilen zich tussen het riet. Ik sta even stil bij het tafereel. Evenals later bij een met mij mee dravend paard. Een vriend die het moeilijk heeft sluipt in mijn gedachten.

‘Kijk eens in de spiegel en glimlach jezelf toe´ is mijn advies. Het maakt stofjes aan waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten. Een appje van hem maakt mij blij. ‘Dankjewel. Het werkt 😉. Na de glimlach ben in de lach geschoten.’

Later geef ik de tip door aan een andere vriend. Of het hem heeft geholpen weet ik niet. Dit blogje waarschijnlijk wel, want het is op zijn verzoek geschreven. Een glimlach doet goed. Vraag maar aan Ilian.     

  

Daar zijn wij weer

Samen. Door onze fysieke tegenslagen zien Peter en ik elkaar niet meer zo vaak als eerder. Wij delen onder andere het leven van de boomvalk. Er huist waarschijnlijk een paartje in de polder bij mij achter. Goed om daar af te spreken.

Verstopt zit mijn maatje bij een dam achter het riet. Lekker uit de wind en in een mild zonnetje. Hoog boven in een mast zie ik een valk zitten. De telescoop staat op hem gericht. Terwijl hij beweegt, op zijn poten gaat staan, zijn achterste oplicht en een witte fluim het luchtruim in schiet, kletsen wij over de touretappe van de dag ervoor.

over asfalt fietst
juichend een renner terwijl
de ander verliest 

Winkelen

Wij kunnen het ons haast niet meer herinneren dat wij samen zijn wezen shoppen in het centrum van Spijkenisse. Vandaag, op een regenachtige zaterdag, hebben wij er zin in. Even na tienen stappen wij de auto in.

Ik wil een nieuwe trainingsbroek die makkelijk zit bij yoga. Vooraf ging mijn voorkeur naar een Odidas uit. Helaas zijn die niet naar mijn smaak. De Neki, die dat wel is, zit te ruim. Hij valt dus ook af. Een broek van Stonna maakt mij het meest tevreden. Daar valt de keuze op.

Wat een energie kost dat passen en meten. Zelfs het stoeltje, bijgeschoven door de verkoper, draagt niet bij aan gemak. Toch, het lukt en daar ben ik trots op.
Nu nog een zomerbroek. Hij lijkt mij iets te kort. ‘Dat is modern’ zegt José. Ik neem hem, want mijn energie neemt af. Ik ben daardoor sneller tevreden.

Als ook José inkopen heeft gedaan, is het tijd voor koffie. ‘Zullen we naar Kaldi gaan?’, stel ik voor. ‘Dat had ik ook in gedachten’, hoor ik vrolijk als antwoord. En ondanks dat mijn smaak minder is, geniet ik van het moment.

Nu nog een boekje voor onze kleinzoon Ilian kopen en voor mijzelf een tijdschrift. Help! Er is zoveel aanbod dat ik niet kan kiezen. Ook wat ik in gedachten heb, geeft twijfel. Na een tijdje geef ik het op. Keuzevrijheid in een boekenwinkel is een koestermoment. Maar soms, door het enorme aanbod, een aanzet tot chaos in mijn kop. Alleen … Ilian jij hoef je geen zorgen te maken hoor 😊.

 

Gedicht

Ik ben
dus besta
of andersom

Met een zucht pak ik
slang en stang en ga
stof te lijf

Een spin vlucht
mussen trillen
niets is meer van belang

 

Oma

‘Mamma, mag ik vanmiddag naar het zwembad met een vriendin?’ vraagt de elf- jarige Anna aan haar moeder. ‘Dat is goed, alleen oma komt.’ ‘Dat weet je hè?’ Als Anna met haar vriendin naar het zwembad gaat, pakt oma zelfgebakken koekjes in en maakt zich klaar voor haar dagelijkse wandeling. Zij was een grote sterke vrouw, maar de ‘slanke lijn’ heeft haar leven veranderd. Nu is ze bijna mager. Met alles wat ze eet houdt ze rekening, genieten is verdwenen.

Half in de middag, beide meisjes liggen lekker te zonnebaden, schieten de koekjes Anna te binnen. ‘Ga je mee Kyra?’ ‘Mijn oma komt met lekkere koekjes’. Ze kleden zich om en slenteren spelend naar huis.

In stevig tempo loopt oma naar Anna’s woning, kijkt op haar horloge en denkt: nog even als extra dit kleine rondje en dan hop koekjes eten. In een grote schaal komen ze op tafel. ‘Willen jullie thee of ranja?’ vraagt mams. IJskoud komt aardbeiensiroop in grote glazen op tafel. Voor oma en mamma is er thee. In sneltreinvaart gutst de siroop de dorstige kelen in. Gulzig worden daarna de koekjes opgegeten. Maar, … er verschijnen sombere blikken op de gezichten van de kinderen. De lippen krullen naar beneden, ogen sluiten zich en getsie ontsnapt uit de monden. ‘Wat is er?’ vraagt mamma. ‘De koekjes zijn niet lekker’ zegt Anna. Mamma neemt er ook een. En inderdaad haar gezicht zegt alles. Ze zijn droog, kruimelig en lijken wel zonder suiker. Mamma kijkt naar oma, die wel weet wat er aan de hand is. ‘Teveel suiker en vet is niet goed’. ‘Vandaar’ zegt ze gepikeerd.

In de avond bij Kyra thuis, vergeet Anna het koekjesavontuur en komt een zakje drop op tafel. Als troost.

      

Poëzie

Hieronder een haiku, een gedicht en als laatste wederom een haiku.  

 

ik zie grijze mist
weerspiegeld in slootwater
loerend naar een prooi

             #

Langzaam
wandelde de zomer
dichterbij.

Meer dan welkom
na de koude winter
en het natte voorjaar.

Nu is hij, heet
benauwd, droog en
soms ongewenst.

Hoewel, in wilgen langs
het gorsje, poetsen grote
zilverreigers hun verenkleed.

En, tussen vers gemaaid gras
de geur van kruiden. Ach, die
Hollandse zomer toch …

             #

zij voelde een ruk
aan de haak hing een brasem
pa keek vreugdevol

 

Kwikmedit

Op een doordeweekse morgen sta ik vroeg op, zet buiten een luie stoel in de ochtendzon en sla een boek open. Al bij de eerste regels koert een duif vanuit een boom. Ik herken hem aan zijn roep. Roe-koe-koe. Drie maal een oe-klank wat wijst op een turkse tortel. Hij stopt niet met koeren, integendeel, hij steekt andere duiven aan. Als vogelaar moet ik dat toch waarderen? Niet als ik in stilte zonder afleiding wil lezen. Kortom, een kleine marteling. Ik stop met lezen.

Een fietstochtje naar Hilvarenbeek vergoedt veel. Na een lunch rijden José en ik door een bos. Langs een akker horen wij een één-woord-gedicht. Ik schrijf hem op: Kwikmedit.

Geweldig! De roep van een kwartel.

Kan het mooier? Onze dag kan niet meer stuk.

’s Avonds na het eten, net als ik indommel, wordt ik gewekt door …

Roekoe-koe ... koe-koe. De laatste twee (k)oe’s zakken in toonhoogte. Wat met de drie ervoor wijst op een houtduif.

 

Lang leve de lol

Even voor half negen stap ik op de fiets en rijd naar de fysio voor fitness. De fietsenstalling is vol. Om mijn fiets toch met de ketting aan een paal vast te leggen, zet ik hem op de kop van de overkapping. Als alles voor elkaar is, doe ik enkele stapjes achteruit. De losliggende tegels zie ik niet. Bijna val ik in de bloembak.

Binnen kleed ik mij om en ga de oefenzaal in. Rechtop lopen is de eerste oefening. Het valt niet mee. Wat normaal op gevoel gaat, moet nu meer bewust worden uitgevoerd. ‘Rug recht, bekken naar voren, voeten niet te hard neerzetten’, klinkt het luid. Probeer dat maar eens met een onwillige heup. Humor houdt de boel op gang.

Op zeker moment, ik zit op een krukje uit te rusten, loopt er een veel oudere man op de loopband. ´Rechtop lopen en pik naar voren gericht´, roep ik hem toe.  Net zoals ik de fysiotherapeut eerder had horen zeggen. Veel lachers in de zaal. Of dat ook geldt voor de man in kwestie, laat ik in het midden.  

Later wordt mijn naam gevraagd. ´Tino´, zeg ik. ´Wat een aparte naam´. Er worden grapjes over gemaakt. `Ja, Piet, Jan en Gerrit, dat zijn pas moderne vlotte namen’ reageer ik. De namen, grappen en grollen vliegen in het rond. Volgens mij heet de therapeut Jan, of hij moet een geintje hebben gemaakt.

Thuis gaat bij het koffiezetten het een en ander mis. Irritatie en boosheid willen de kop opsteken. Ik druk ze neer. Kom op Tino, zie de lol en blijf lachen. Plagend stuur ik José een appje: Vanavond gezellig samen het koffieautomatenmatje, vervangen, er is koffie overheen gegaan. Ik heb nog geen reactie, wel fun in mijn bol.

De wereld in kleur

Als José het eten bereidt, ga ik nog een stukje wandelen. Op de terugweg kruist een jongetje van vijf á zes jaar mijn pad, waarop gekrijt is. Ik zeg hem gedag.
‘Dag meneer. Heeft u mijn tekeningen al gezien?’ 
‘Jawel en ik vind ze erg mooi. Wat stellen ze voor?’

Hij vertelt mij dat hij ze afgekeken heeft van populaire t.v. programma’s. Ik ken ze niet.

‘Ik wil wat meer kleur in de wereld brengen. Alles is zo grauw.’

Verbaasd over het aparte antwoord vraag ik wat hij bedoelt.

‘Kijk maar naar de brug, waar ik net overheen liep. Die is alleen maar bruin en grijs.’

‘Ja, maar de polder is groen, de lucht is blauw en de zon geel. Kleur genoeg toch? Waar zit jij op school?’

‘Op de Samenlevingsschool De wereldreiziger, meneer.’

Aha vandaar jouw bijzondere antwoord op mijn vraag, bedenk ik mij.

We praten nog even verder, dan begint hij te dralen. Hij wil naar huis. Ik groet hem en wens hem een fijne avond toe. Als kindervriend geniet ik van dergelijke ontmoetingen. Vaak prikkelen we elkaar en naast plezier geven ze soms een boodschap mee     

Denken over kennis en ervaring

Ooit was ik lid van een filosofische nieuwsgroep, waarin veel discussie was. Toen hij zou worden opgeheven, vroeg de organisatie of mijn vriend en ik hem wilde voortzetten. Wij hebben dat met plezier gedaan. Onderstaand stukje zou daarop geplaatst kunnen worden, als de nieuwsgroep nog betond.  

Veel van onze kennis gaat uit van een (zintuigelijke) ervaring. Neem de zomerzon bijvoorbeeld. Wij zien de zon aan een wolkeloze hemel. Er is weinig wind. Het voelt aangenaam warm aan. Later op de dag wordt het warmer, wat benauwder en dus minder aangenaam. Omdat dit vaker voorkomt, hebben wij kennis van een dergelijke indruk.

Er zijn voorwaarden voor een ervaring, noodzakelijke verbanden die eraan vooraf gaan. Benauwdheid ervaren bijvoorbeeld. De zon staat in de zomer dichter bij de plaats op aarde waar wij leven. Het is dan dus warmer. De warmte verdampt het vocht en verplaatst het naar de atmosfeer om ons heen. De damp neemt plaats in, zuurstof wordt verdrongen. Het wordt benauwder.

Iets wat veel op een ervaring lijkt is een gewaarwording, een verschijnsel. Een gewaarwording is een ding (object) op zichzelf. Er gaat (voor diegene die het voor zich ziet) op dat moment niets aan vooraf. Het is gewoon benauwd, basta. Kennis van de gewaarwording, is extern en zeker niet van dat moment.

Het leuke is, vind ik zelf, je krijgt door (deze) filosofie heel andere ideeën over wat je voor je ziet. Is het een ervaring, of een verschijnsel. En wat weet ik daarover …

Dit stukje is gebaseerd op het denken van Simone Weil.

      

Meeuwen - In de krant (Groot Goeree Overflakkee)

Naast enkele eendensoorten, waren de meeuwen de eerste vogels die ik leerde kennen. Wat handig  was voor mijn wintertellingen langs de Oude Maas. Op zeker moment nam mijn aandacht voor hen af. Zij boeiden mij niet meer, met uitzondering van nieuwe meeuwensoorten. Ik heb het afgelopen winter weer eens opgepakt.

Nu het lente is parkeer mijn fiets op een dam langs een polderweg, loop naar het hek en tuur over het weiland. Langs een sloot in het gras, scharrelen enkele meeuwen rond. Sommige herken ik direct. De zilvermeeuw bijvoorbeeld. Herkenbaar aan zijn grijze zilverkleurige mantel, het verenkleed op de rug en flankzijden.

Nu ik het toch over een mantel heb, er zijn ook mantelmeeuwen en wel de grote en de kleine mantelmeeuw. Bij hen is het genoemde verenkleed donkergrijs tot bijna zwart. Ver weg en solitair in het veld is het lastig om ze op naam te brengen. De kleur van de poten geeft uitsluitsel. Zoek dat maar eens op in een goede vogelgids, of op het internet.

Na een tijdje pak ik de fiets weer op en loop er wat meters naast. Net als ik op het zadel wil gaan zitten klinkt een hard ‘tsissip’. Achter mij op een hek zit een graspieper. Hij kijkt naar mij. Ik doe net of ik hem niet zie, ergens anders naar kijk en wandel intussen zogenaamd ongeïnteresseerd naar hem toe. Dan richt ik mijn kijker en geniet in detail van zijn verenkleed. Nog maar wat dichterbij proberen te komen. Het beestje is niet van gisteren, ruikt onraad en maakt zich uit de voeten. Verderop landt hij karakteristiek als een parachute in het gras en raak ik hem kwijt.

Een akker van een vogelvriendelijke boer is mijn volgende stop. Hier geen kruidenvrije weide van Engels raaigras, maar een soort van wetlandje. Zonder drainage dus. Op de oever van een nat stukje perceel lopen jonge kieviten en scholeksters. Hoor ik daar niet een tureluur? Wat ik zeker zie en hoor zijn zilvermeeuwen. De kannibalen proberen de jonge vogels te snaaien. Alerte volwassen kieviten vliegen en duiken als ware gevechtsvliegtuigen achter de meeuwen aan.

Zo wordt mijn ochtend op een ouderwetse manier gevuld. De meeuwen en hun gedrag hebben mij weer gegrepen. Een kennis vraagt hoe het met mij gaat en ik wijs hem, na mijn antwoord op zijn vraag, op wat ik in het weiland zie. Tureluurs en scholeksters, in al hun kleedvariaties, van jong tot oud. Helaas heeft hij daar geen oog voor, al is hij wel liefhebber van de weidsheid, ruimte en rust.

Meer dan tevreden fiets ik huiswaarts. Waarbij de meeuwen opnieuw mijn aandacht trokken en belevenissen hebben gebracht.

Kleine mantelmeeuw (foto Peter Ganzeboom)