Gedicht

Wanhoop is zo sterk
dat mijn hoop versluiert,             
nee dooft ...!

Als beschaamd voyeur                  
zie ik de vrouw, haar armen
gespreid ten hemel,

geslagen ... verslagen
de ogen groot, maar leeg,
of -

Het beeld hels verlicht,
etst scherp mijn netvlies.         
Ik kan er niet omheen.

Wat mag ik hopen?

Gedachten en gevoelens bij een foto, gemaakt tijdens de burgeroorlog in Nicaraqua jaren negentienhonderdachtenzeventig. Klik op link voor meer informatie. https://www.nederlandsfotomuseum.nl/tentoonstelling/alfredo-jaar-shadows/

In de krant

In tegenstelling tot wat de tekst in het artikel suggereert, is de foto van Peter Ganzeboom - waarvoor mijn dank! 

Brieffragment

[..]Half in de ochtend ben ik naar het Mallebos gereden. Ik heb geen filmcamera, dus stel je het volgende verhaal voor alsof het een film is.

Een wandelaar met fiets aan de hand en kijker om de nek kuiert oplettend over een bospad in het nagenoeg door mensen verlaten bos. Boven de kale bomen hangt zwaar de half bewolkte lucht. Dan staat de man stil, pakt zijn kijker en brengt die langzaam naar zijn ogen. Voor hem, op 75 meter afstand staat een reebok die, zo lijkt het, de man aanstaart. Op het moment dat de ree verder gaat met grazen, zet de man behoedzaam enkele passen naar voren en richt zijn kijker opnieuw. En weer lijken de twee elkaar aan te staren. Dit tafereel herhaalt zich nog tweemaal. Dan stapt de bok, hij is dicht benaderd, naar het midden van het pad. De man blijft rustig staan, waarop de ree begint te brullen. Na drie keer brullen, de man lijkt in verhulde extase, verdwijnt de reebok tussen de bomen.

Het zal duidelijk zijn dat ik de gelukkige was. Dit is de eerste keer dat ik iets dergelijks meemaak. Bijzonder. [..]