zondag 14 juni 2020

De man en zijn Yamaha


Even lijkt hij vleugellam. Hij heeft het bijna lege nest verlaten en vliegt hoog boven de rivier zijn nieuwe onderkomen binnen. Het is er kaal en steriel. Zijn blik glijdt over de wanden. Als ik nu eens die daar en deze hier, dan … Kunst, het meeste door hem zelf gemaakt hangt niet veel later aan de muur. Een zithoek creëert hij bij het raam. Aan een blinde muur plaatst hij zijn piano. Bij inspiratie geeft hij met klare noten zijn gevoelens weer.

Het schemert. Hij ligt lui op de bank en kijkt over de rivier. Zijn mobiel pakt hij op van het tafeltje naast zich. De foto die hij neemt stuurt hij naar mij. Ik zie twee voeten gestoken in vaalgrijze geitenwollensokken daarachter een beperkt uitzicht over de rivier. Gesetteld, staat er onder de foto. Dat licht. Ik vraag mij af … als ik niet beter wist … wordt het dag, of nacht.

Vanaf het balkon kijk ik over het water met uitzicht op Zuid. Ik zie de Hef en even verderop de Zwaan. Weer dat fascinerende licht. Kun je zien of het winterlicht is of … ‘Wil je Koffie?’, vraagt hij. Even later zit ik, alsof ik kind aan huis ben met opgetrokken knieën op de bank. Wij praten over het leven, over kunst en filosoferen wat. Dit is wat ons bindt.



Enkele weken later stuurt hij een app met een foto waarop een glanzend zwarte Yamaha prijkt. Een vleugel! ‘Het was kiezen’, zegt hij later tegen mij. ‘Ik had de keus tussen een tweedehandsauto, of een vleugel’. ‘Een goede keus’, zeg ik hem. Hij speelt wat voor mij. ‘Speel je veel?’, vraag ik hem. ‘Ja, maar telkens kleine stukjes. Als ik koffiezet, of tijdens het koken bijvoorbeeld. Maar ik ga er ook wel echt voor zitten hoor’.

Gisteren stuurde hij spontaan twee kleine composities, omdat hij weet dat ik daarvan hou. Als dank, componeer ik dit verhaal. Gemeenschapskunst. Iets delen en samen maken is fijn.