De
oude man duwt zijn rollator het kruispunt over. In het metalen mandje ligt een
stapeltje kranten en wat klein chemisch afval. Het is zijn gewoonte om zo nu en
dan dergelijke niet meer bruikbare producten netjes naar het afvaldepot te
brengen. Als hij maanden later opnieuw een stapeltje oude kranten heeft,
besluit hij de kranten naar de inpandige bergplaats te brengen, om ze in de
daarvoor bestemde container te deponeren. Zoals het hoort. De tijd heeft vat op
hem gekregen en hij is niet meer in staat om naar het afvaldepot te lopen. Al
de containers ter plaatse zijn vol. Een kartonnen doos doet tijdelijk dienst
als oud-papierbak en de man besluit om zijn stapeltje er bij te leggen.
Tevreden overziet hij de situatie, alles staat netjes op zijn plek. Dan ploft
er de andere dag een brief op de deurmat. Zijn vrouw maakt de enveloppe open en
terwijl zij de brief leest kleurt haar bleke gezicht rood. Een vermanende
boodschap vertelt dat het niet de bedoeling is om oud-papier in een doos naast de daarvoor bestemde container te zetten, ook al is die vol. Als een
ieder zich nu eens aan de regels houdt, dan blijft alles keurig schoon en
ordelijk. De oude man is verslagen als zijn vrouw hem de inhoud van de brief
voorleest. Zijn vrouw laat het er niet bij zitten en haalt verhaal bij de
brievenschrijver. Uiteindelijk biedt de man zijn excuses aan en zet die avond
een plastic zak naast een volle vuilcontainer op straat. De andere ochtend is
de zak aangevreten door zwerfkatten en ligt er huisvuil verspreid op straat.
