Naast
schrijver ben ik ook een verwoed lezer van zowel fictie als non fictie. Voor
mij is literatuur een nabootsing van de werkelijkheid en daardoor vaak
herkenbaar, zodat ik mijzelf kan identificeren met personen uit het verhaal.
Literatuur, een roman, kan daardoor ook therapeutisch werken, het reinigt de
zielenroerselen.
Vriend
Peter houdt misschien daarom niet van romans, met name sommige Nederlandse
schrijvers kan hij niet waarderen. Te zwaarmoedig en stoffig allemaal. Ik ben
het niet altijd met hem eens, maar nu ik geprobeerd heb De Onderwaterzwemmer
van P.F. Thomése te lezen, ben ik het ten volle met hem eens. Ondanks dat het
boek goed is geschreven, er staan prachtige zinnen in, druipt de beklemming van
het boek af, zoals het vet van een zojuist gebakken makreel. Nog een dergelijk
verhaal uit die categorie is Knielen op een bed violen. Verschrikkelijk. Het
lijkt of de schrijver al zijn traumatische angst voor hel en verdoemenis van
zich af heeft proberen te schrijven. Wat hem overigens niet is gelukt, zoals uit
een interview bleek. Misschien lukt het hem met een volgend boek, maar ik ga
het zeker niet lezen. Wie is die lezer die dergelijke literatuur voor zijn
plezier leest, vraag ik mij oprecht af?
Vriend
Niels, is wel een groot liefhebber van romans. Hij maakt zelfs aantekeningen in
de kantlijn, om die later te overdenken of te gebruiken voor een van zijn
gedichten. Van hem lees ik momenteel het boek Ter Wereld Gekomen. Met als
subtitel (citaat), Liefde is sterker dan de dood, maar het leven is sterker dan
de liefde. Dat klinkt al heel wat vrolijker. Ter Wereld Gekomen, of zoals een
Duitse filosoof ooit schreef: In de wereld geworpen, verwijst naar de mens en
zijn existentie, een geliefd onderwerp van schrijvers. Ik ben
benieuwd waar het boek mij brengt.
