Als
werptrainer riep ik altijd ‘pats’ op het moment dat de speer het veld in werd geworpen.
Atleten namen de kreet over, een T-shirt met logo ontworpen en de groep ernaar
vernoemd.
Zaterdagochtend,
druilerig weer. Regenpakken, paraplus zijn in mijn situatie ongemakkelijk. Bovendien
komt Ilian, mijn kleinzoon, op bezoek. Een goed gevulde energietank is dus een
pré. Ik bel af. De opklaringen, later die morgen geven mij een naar gevoel. Had
ik niet beter kunnen gaan?
Dinsdagavond
maak ik het goed. Alle werpers zijn er. Het weer is puik in orde. Team Pats is
mijn vitamine. Duim omhoog. Als vanouds geef ik tips en aanwijzingen. Daarnaast
wordt er over wat ons bezighoudt gesproken. Met een van hen wissel ik zelfs
muziekinteresses uit. Wat ondanks het grote leeftijdsverschil overeenkomt.
Bijna
allemaal zijn het in hun categorie nationale toppers, van junior, tot student
en senior. Voor mij zijn het ook als teamleden toppers. Fijn om bij hen te zijn!
