Het verhaal van de havik

In tegenstelling tot wat het artikel beweert, is de foto van Peter Ganzeboom. Waarvoor dank.
Klik op de foto voor een vergroting.

Wat nu?

In het late voorjaar fiets ik in de avondschemer door de Dorpstraat. Een jas voor mogelijke kou, of misschien toch nog een buitje ligt opgevouwen onder de snelbinders van de bagagedrager. Langs de lommerrijke opgang naar de dorpskerk staat een klein kastje met glazen deuren, waarachter enkele boeken staan. Ik zet mijn fiets op de standaard, open de deurtjes en strijk met mijn wijsvinger over de ruggen van de boeken. Bij het boek Staat van Angst, van Michael Crichton, stopt mijn vinger. Ik neem het boek uit de minibieb en lees de achterflap. Zij liegen tegen u, staat er met rode letters boven geschreven.

Pas weken later lees ik het. Het boek, een goed gedocumenteerde thriller, gaat over de klimaatverandering en als gevolg daarvan de opwarming van de aarde. Er worden twee kampen beschreven de ontkenners en zij die wel menen dat de aarde opwarmt. Naast goede dialogen is het boek doorspekt met voetnoten die verwijzen naar wetenschappelijke lectuur, die kort wordt aangehaald. Bovendien kan de echt geïnteresseerde lezer de verwijzingen opzoeken met behulp van de computer.

Wij weten of leren dat beide kampen een eigen en soms verengde agenda hebben en dat onderzoek afhankelijk is van donaties door derden. Een web van gekleurde informatie dus. De schrijver pleit dan ook in een nawoord voor zelfonderzoek, het kritisch lezen van wetenschappelijke artikelen en het gebruik van het gezonde verstand. Zo worden in het boek grafieken uitgelegd die refereren aan onderzoeken uit beide kampen. Mijn conclusie is dat het moeilijke materie is waarover je niet zomaar een mening kan hebben.

Onlangs las ik een verontrustend schrijven. De windmolens, waarvan de productie en de installatie toch al ‘vervuilend’ is, bevat een elektromagneet die o.a. is vervaardigd van een zeldzaam mineraal. De mijnen waar het mineraal onder milieu- en mensonvriendelijke omstandigheden geëxploiteerd wordt, zijn al bijna uitgeput. Een mogelijk milieuvriendelijk alternatief is hiermee gedevalueerd.  
Door de opwarming van de atmosfeer, kantelt de aarde langzaam over zijn as. Dit kantelen is een natuurlijk gegeven, maar nu anno 2018 gaat het sneller. Over ca. vijf generaties is het moment daar. Met desastreuze gevolgen.
Het punt van no-return is al overschreden. Dat wil zeggen dat afkoeling niet meer te stoppen is, alleen afremming.

Hoe nu verder? Ik ben geen doemdenker, daarvoor is het leven te kort. Misschien is bedachtzaamheid wel een mooi begrip. Zelf weldoordacht een keuze maken. Want, als individu staan wij tegenover de wereld zoals hij zich aan ons toont. Dat betekent dat wij ons van die wereld onderscheiden en dat wij vrij zijn om keuzes te maken hoe te handelen. Maar tegelijkertijd zijn wij ook verantwoordelijk voor onze keuzes. Niemand kan je op die keuzes afrekenen dan alleen jijzelf.

Ik besef dat dit blogje anders is dan mijn eerdere blogjes, toch is het ook een onderwerp ‘Uit het leven van’, vandaar. Enfin volgende keer weer een luchtiger stukje?