Vogelen en filosoferen

Beide begrippen uit de titel vind ik leuk. Af en toe voeg ik ze samen in een blog. Lees rustig verder, want ik probeer het niet als een studie te laten overkomen.

Zo rond mijn twintigste vond ik het leuk om vogels te observeren. De basis was al eerder gelegd door mijn opa en vader. Zij namen mij mee de natuur in en wezen mij op het fluiten en vliegen. Het is dus de vraag of mijn liefde voor de gevleugelde diertjes aangeboren, of mede door hen bepaald is. Wat maakt mij het eigenlijk uit. Ik geniet ervan. Maar toch …

Vogelen en genieten is dus een reactie op mijn enthousiasme. Ik hoef hier in principe niet over na te denken. De wereld is voor mij geordend door wat mij raakt en mijn reacties daarop. Die stimulansen kunnen aangeboren of onder invloed van anderen aanwezig zijn.

Ik wordt gebeld door een vriend. ´Er zit een bijzondere vogel, een scharrelaar, in de buurt. Ga je mee?´ ‘Prima’, zeg ik. En we spreken af dat ik hem oppik. Opgewonden rijden we door de stad. De stoplichten onderweg staan vaak op rood. Onnodig wachten vertraagt de boel. Bij een laatste licht is er in geen velden of wegen verkeer te zien. Ongeduldig rijd ik in een reflex door rood.

Als we een plekje op de grasdijk hebben gevonden, observeren en fotograferen we de vogel samen met andere vogelaars. Op zeker moment komt er een liefhebber aan. Hij ziet de vogel, flikt het om op hem af te lopen en hem op de gevoelige plaat vast te leggen. Het commentaar daarop is niet van de lucht. De scharrelaar kan immers opvliegen. Wat hij dan ook doet! Er ontstaat een woordentwist die wel eens op een handgemeen zou kunnen uitlopen.

We kijken elkaar aan, glimlachen en trekken ons plan. Op naar huis met een scharrelaar en reacties daarop rijker.

Kijk voor de scharrelaar op: Scharrelaars - Wikipedia      

  

Intuïtie, denken en de ijsvogel

De situatie die aan woorden voorafgaat, heeft geen naam. Het weer bijvoorbeeld heeft op zichzelf geen enkele waarde. Wij ervaren het weer intuïtief en met ons denken noemen wij het bijvoorbeeld mooi, of lelijk. De betekenis is persoonlijk. Vaak is het intuïtief ervaren, het bewust zijn van iets,  zuiverder dan het bedachte belang.

Hoe zuiverder het bewustzijn hoe dichter de ervaringswaarde, van bijvoorbeeld een waarneming, bij je ware aard ligt. En moeten wij dat altijd onder woorden brengen? Je kan iets ook alleen ervaren, zonder woorden of denken. Ik zag vanochtend iets. Wat ik toch zonder denken betekenis wil geven, delen.

Op het pad, waarop ik loop, vliegt over een sloot een ijsvogel. Hij gaat zitten op een tak. Ik ‘vang’ hem met mijn verrekijker. Dan duikt hij in de sloot en ben ik hem even kwijt. Hij vliegt op. In zijn bek hangt een visje. Dan verdwijnt hij uit beeld en ben ik hem kwijt. De lezer mag zelf, intuïtief of bedacht, raden wat mijn gevoelens waren.

Simone Weil zei: We moeten onze intuïtie gebruiken. De intelligentie heeft een sociaal en praktisch doel, maar ze stelt ons niet in staat af te dalen tot onze diepste natuur. (Diepste natuur is wie we werkelijk zijn – onze aard).

Dit stukje is geschreven na het lezen van Nisargadatta Maharaj en Simone Weil en mijn eigen begrip en intuïtie daarvan.

 

Hoera ik kan staan

Vannacht, zaterdag op zondag, is de zomertijd ingegaan. Ik heb daar vaak alleen ’s avonds last van, want een uur eerder naar bed. Vroeg opstaan is voor mij nooit een probleem geweest. Ik stap dan ook mijn bed uit en ga naar beneden. Zet wat thee en neem tussen de yoga oefeningen door kleine slokjes. Na drie kwartier, ik ben net klaar met mijn sessie, komt José naar beneden en even later Femke, Joren en Ilian. Die laatste lees ik voor uit een boek waarin, heel toepasselijk paaseitjes zijn verstopt. Ilian zoekt ze op om kaartjes in het boek om te draaien. Daarachter zitten zij verstopt.

Daarna is het etenstijd. Als mijn buik vol is, maak ik mij klaar voor een wandeling naar het Witte Kerkje. Op de heen- en terugweg pik ik wat regendruppels en windvlagen op. Tussendoor doet de yoga zijn werk en spreek ik mijzelf opbouwend toe. Ik heb zin in de dag!

Thuis zit Femke met Ilian op de grond en breidt Joren een trui. Met een glimlach kijken José en ik als opa en oma toe. ‘Jaaa’ roept Femke. ‘Hij kan het’. ‘Goed zo’ zegt José. Ilian brabbelt wat. Hij heeft de handen van zijn moeder vast en trekt zich op. Hij kan staan!

Tevreden en blij kabbelen wij allen door de ochtend. Met Femke en Joren doe ik nog even een boodschapje en dan is het lunchtijd. Ilian gaat nog even aan de borst, waar Femke erg vrolijk mee is. Als Ilian genoeg heeft, dommelt hij in slaap en mag naar bed. Nu is het tijd voor José om naar buiten te gaan.

Rustig en vrolijk sluipt de dag op zijn eind. ‘Nog even een foto pa’ roept Femke. Voorzichtig til ik Ilian op … Hoera ik kan staan met mijn kleinzoon in mijn armen. Daarna geef ik hem aan José. Kersverse grootouders en hun kleinzoon. Hoera!