Maastricht voor even Duckstad

Op de paden van het stadspark rennen joggers in hippe outfit. Rood-witte linten en verkeersregelaars in fluorescerend geel verhinderen dat wandelaars zonder op te letten het parcours opgaan. Over de Wilhelminabrug marcheert een harmonieorkest. Bij vlagen is hoorbaar wat zij spelen. Zodra het kan, piepen José en ik onder een lint door en wandelen via de graanmarkt het oude centrum in.

Omdat er zo nu en dan nattigheid uit de lucht valt en het nog vroeg en kil is, zijn er maar weinig mensen op straat. Pas als de plaatselijke horeca en middenstand hun deuren openen wordt het drukker. Op sommige plekken komen mensen samen. Wachten zij de regen af, of is er iets anders aan de hand? Bij het Keizer Karelplein krijgen wij antwoord op deze vraag.

Het plein is overvol met muzikanten, nonnen en monniken. Verder zijn er enkele vaandels en baren waarop heiligbeelden staan. In de straatjes die aansluiten op het plein wachten drumbands en fanfareorkesten tot zij het publiek mogen vermaken. Vandaag is het de viering van St. Servaas. Straks zal er na de kerkdienst een processie door de stad trekken. Helaas is de regen spelbreker en wordt de tocht afgelast. Maar de orkesten mogen alsnog hun kunsten vertonen en een voor een marcheren zij onder applaus richting binnenstad.

De enigszins teleurgestelde toeschouwers zoeken hun heil dan maar in de St. Servaas en ook wij lopen mee naar binnen. De kathedraal is bomvol en voor het koor vinden wij een plekje. Uit de luidsprekers klinkt het laatste deel van een preek; ‘Zie niet om in wrok of haat, maar zie de toekomst in liefde en mededogen’. Daarna zet het koor in. Naast mij staat een vrouw. In haar handen houdt zij een partituur, waarop zij zo nu en dan haar blik werpt. Loepzuiver en ontroerend mooi is haar stem. Na afloop als de geestelijken, de handen devoot gevouwen en onder gezang de kerk zijn uitgelopen, wandelen wij onder indruk van het schouwspel de binnenstad in.

Bij de ingang van het Jekerpark hangt een groot geel spandoek waarop in zwart de woorden: Q-Music Duckrace. Nieuwsgierig lopen wij onder het dundoek door en volgen de Jeker stroomopwaarts. Langs koek en zopie, draaimolens en promotieteams. Uiteindelijk komen wij bij een podium waarop een band Nederlandstalige liedjes speelt. Hier is de waterloop afgedamd met een groot houten schot. Aan de linker- en rechterzijde daarvan drijven twee brandweermannen in duikerspak. Bij het podium staat een pilaar met rode knop. Niemand minder dan een dit keer in vale spijkerbroek geklede André Rieu, zal hier straks een mep opgeven.

Maar eerst een toespraak van de burgemeester. Dan is het zover, André heft zijn vuist, slaat mis en struikelt half. Hij probeert houvast te vinden bij de zuil die omkukelt en nog net niet in het water valt. Grote hilariteit natuurlijk. Als de zuil rechtop is gezet, waagt André een tweede poging. Nu lukt het wel. Een sirene loeit en de twee brandweerlieden trekken het schot weg. Vanaf een aflopend platvorm glijden honderden gele plastic eendjes het water in en drijven stroomafwaarts naar de finish. Wie mag zich de snelste eend van Maastricht noemen?