Voor de vogelaar

De handen diep in de zakken, de kraag van mijn jas hoog opgeritst, ogen en oren gefocust op alles wat beweegt en geluiden voortbrengt, loop ik door Polder Simonshaven, zo genoemd naar een dorp op Voorne Putten even verderop; de sound van een vallend blikje of iets dergelijks trekt mijn aandacht, een zwarte kraai worstelt met een plastic verpakking van een Danone of zoiets.

Honderd meter verderop, ik ben juist een brug overgestoken, loopt een grote zilverreiger met gestrekte hals en gele snavel priemend naar de hemel te wijzen, alsof hij tegen een soortgenoot op een belendend perceel, zijn spiegelbeeld in doen en laten zeggen wil, ‘daarboven is jouw plaats, niet hier op aarde’.

Langs slootkant, tussen pollen gras en rietpluimen, existeert een koppeltje roodborsttapuit, dat mij nauwlettend in de gaten houdt, want telkens als ik te dichtbij kom, voor hen althans, vliegen zij op naar verderop gelegen uitkijkpost, alwaar zij mij nog meer argwanend gadeslaan dan ik hen, ondertussen pikken zij stoïcijns passerende vliegjes of anderszins uit de lucht; of doen zij alsof?