Tijd

Achter mijn vleugel speel ik klassieke muziek en jazz. Blues golft tussen hen door, verbindt beiden hier en daar. Zo ontstaat een compositie waarin ik veel van mijn gevoelens kwijt kan en die bovendien lekker in het gehoor ligt gezien de aandacht van de metgezellen om mij heen.

Na verloop van tijd doe ik mijn wandelschoenen aan en trek er even op uit, de vrije natuur in. In het bos kijk ik naar het gevallen blad op de grond en wat nog hangt in de herfstkale bomen. Eik, beuk en berk.

Een windvlaag laat er vele dwarrelen van tak naar grond. Ontelbaar volgen ze elkaar. Zie ze vallen, fris en geel. Zie ze liggen, sommigen al bruin vergaan. Natgeregend plakken ze aan elkaar. Daar waar de tijd doorgaat. In het grote bos.

Vijf voor twaalf is het allang geweest. Voor hen dan. Maar is dat waar? Met dat in gedachten steek ik mijn sleutel in het slot van mijn voordeur. Kruip achter mijn vleugel en toucheer toetsen zwart en wit. Combineer Vivaldi met mijn gevoelens. Hier en daar in lenteachtig uptempo. Het is immers nog lang geen vijf over twaalf ;-).