De stoofpot van Utrecht

Dinsdag. Het is rustig maar warm onderweg als Jade en ik op ons gemak naar Utrecht rijden. De route naar Maarschalkerweerd ligt uitgeschreven op de schoot van Jade. Samen met haar alertheid zullen we ongetwijfeld zonder oponthoud bij de atletiekbaan arriveren. Toch gaat het mis. Bij de laatste rotonde verliezen wij het zicht op de vele rijbanen die daar op aansluiten en opeens verlaten we Utrecht richting Houten. Verderop keren we om. Nog eenmaal missen we een afslag, Galgenwaard, maar dan rijden we langs het stadion van FC Utrecht recht op ons doel af. Het is goed om oude relaties in stand te houden, want ter plekke wijst Gert ons een vrije parkeerplaats. Om even voor drie uur nemen we plaats op de snikhete tribune – hoe warm moet het wel niet op de baan zijn. Die middag genieten we van de mooiste prestaties waarvan de tweede plek van  Tasa  Jiya 100m meisjes de uitschieter is. Ook Kylian komt nog even buurten. Enthousiast vertelt hij dat hij als zesde geplaatst is en in trainingen tegen de vijfenzestig meter werpt. Dat belooft wat voor donderdag als hij op het onderdeel speerwerpen in actie komt. Vroeg in de avond rijden we terug naar huis. Op de schoot van Jade ligt wederom de uitgeschreven route. “Die hebben we donderdag niet meer nodig”, zeg ik gekscherend. Jade kijkt mij lachend aan.

Donderdag. De temperatuur rondom het tartan is opgelopen tot tropische hoogte. We poseren ons in de bocht net na de start. Vanaf hier kunnen we het hoogspringen en het discuswerpen prima volgen. Ook staan we pal bij de start van de 100 meter horden wat vooral voor Jade een spannende ervaring is. Na het discuswerpen waar Rody Wolf een prima vijfde plek bemachtigde trakteert Jade op een ijsje, likkebaardend sjokken we naar de speerwerpsector. We nemen plaats op de ‘tribune’ van gras. Als de gladiatoren later aantreden loop ik naar het coach gedeelte. Jade volgt in mijn zog. Ter plekke zijn ook Keith en Jurgen gearriveerd, beide zijn coaches van het ATR. Dan ineens voel ik een hand op mijn schouder en meldt ook Jacqueline zich. Zij is deze week de werpcoach van de Nederlandse ploeg. Vier coaches op een atleet, nu kan het toch niet meer misgaan? Na drie worpen plaatst Kylian zich dan ook met 62,37 meter voor de finale. Zijn werptechniek is die middag prima, al laat hij veel liggen bij zijn impulspassen en zijn blok. Uiteindelijk wordt hij keurig vijfde. Dat Kylian deze middag in goed gezelschap verkeert, bewijst het feit dat de winnaar zich met zijn worp geplaatst heeft voor de WK.

Na felicitaties, knuffels en een babbeltje, rijden we tevreden naar huis. Jade is stil. Is zij onder de indruk, of…? Ik kijk om en zie haar knikkebollen. Je slaapt toch niet Jade? Nee hoor, maar wel bijna zegt zij lachend.