Hoera ik kan staan

Vannacht, zaterdag op zondag, is de zomertijd ingegaan. Ik heb daar vaak alleen ’s avonds last van, want een uur eerder naar bed. Vroeg opstaan is voor mij nooit een probleem geweest. Ik stap dan ook mijn bed uit en ga naar beneden. Zet wat thee en neem tussen de yoga oefeningen door kleine slokjes. Na drie kwartier, ik ben net klaar met mijn sessie, komt José naar beneden en even later Femke, Joren en Ilian. Die laatste lees ik voor uit een boek waarin, heel toepasselijk paaseitjes zijn verstopt. Ilian zoekt ze op om kaartjes in het boek om te draaien. Daarachter zitten zij verstopt.

Daarna is het etenstijd. Als mijn buik vol is, maak ik mij klaar voor een wandeling naar het Witte Kerkje. Op de heen- en terugweg pik ik wat regendruppels en windvlagen op. Tussendoor doet de yoga zijn werk en spreek ik mijzelf opbouwend toe. Ik heb zin in de dag!

Thuis zit Femke met Ilian op de grond en breidt Joren een trui. Met een glimlach kijken José en ik als opa en oma toe. ‘Jaaa’ roept Femke. ‘Hij kan het’. ‘Goed zo’ zegt José. Ilian brabbelt wat. Hij heeft de handen van zijn moeder vast en trekt zich op. Hij kan staan!

Tevreden en blij kabbelen wij allen door de ochtend. Met Femke en Joren doe ik nog even een boodschapje en dan is het lunchtijd. Ilian gaat nog even aan de borst, waar Femke erg vrolijk mee is. Als Ilian genoeg heeft, dommelt hij in slaap en mag naar bed. Nu is het tijd voor José om naar buiten te gaan.

Rustig en vrolijk sluipt de dag op zijn eind. ‘Nog even een foto pa’ roept Femke. Voorzichtig til ik Ilian op … Hoera ik kan staan met mijn kleinzoon in mijn armen. Daarna geef ik hem aan José. Kersverse grootouders en hun kleinzoon. Hoera!