dinsdag 26 september 2023

Van die dagen

He, he, eindelijk weer een wandelingetje in de polder. Het kwam er even niet van. Een bekende vrouw rijdt mij tegemoet. Haar labrador snuffelt in de berm. We groeten elkaar. Als ik het bruggetje vlak bij mijn huis op wil lopen, hoor ik alarmerende kreten. Help, help. Ik kijk om en zie niets. Help, help. Langs de kant van een sloot ligt de zojuist begroette vrouw. Zo snel mogelijk loop ik naar haar toe.

Ze denkt dat zij haar heup gebroken heeft. Wij beiden hebben geen telefoon bij ons. Ik stel haar gerust, pak haar fiets en geef aan dat ik haar man en eventueel een hulpdienst ga inlichten. Opnieuw wil ik het bruggetje opdraaien. Maar … de fiets heeft geen handremmen. Gelukkig heb ik mijn hoofd bij de situatie en alles wat ik wilde vindt zijn doorgang. Helaas ook de gedachten en emoties die door mijn lijf gieren.

Koffie is een rustgever. Daarna even naar kennissen om mijn verhaal te doen. Wat blijkt, die staan op het punt om een weekje op vakantie te gaan. De moeder van een van hen is onlangs overleden en de ander heeft een burn-out met medische complicaties. Hun verhaal draagt niet bij aan mijn ‘goedvoelen’. Toch ga ik naar mijn vriend, dat had ik afgesproken.

Hij ziet er goed uit. En ondanks dat hij mentaal sterk in zijn vel zit, heeft hij fysiek het nodige te verwerken. Mijn petje af hoe hij in het leven staat.

De vrouw is inmiddels thuis en heeft inderdaad een heup en bekkenfractuur. Binnen een half jaar kan zij hersteld zijn. Ga er maar aanstaan. Na een matige nacht en goede ochtend, schrijf ik dit verhaal. Het leven gaat door. 

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten