Thuis voelen

De zee is kalm en grijs. De lucht grauw. Aan de horizon vervagen de kleuren. Op die flauwe grens varen tientallen schepen richting de havens van de metropool. Met dit tableau in gedachten vergelijk ik een pastelblauw schilderij van Niels, dat hij pas gemaakt heeft. Het lijkt of er over het blauw een lichte nevel ligt. Het blauw, zo stel ik mij voor, is zowel zee als lucht. De grens tussen beiden is onherkenbaar. Met iets dikker blauw zijn huizen aangezet. Een klein huis en een groot huis.

Thuis ga ik in gedachten terug naar de huisjes in het blauw. Als ik in trance de huisjes voor mij zie, lijkt het of iemand op mijn schouder tikt. Ik kijk om. Naast mij staat een ijle en mystieke figuur. Hij vraagt mij in welk huis ik wil wonen. In het grote of in het kleine. Ik vraag mij af waar hij heen wil. ‘In het grote,’ zegt hij ligt veel kennis opgeslagen, in het kleine weinig. Echter de kennis in het kleine huisje is het groots van kwaliteit; het is ware kennis.’ ‘Dan kies ik voor het kleine huisje,’ zeg ik. Op dat moment verdwijnt het cryptische beeld voor ogen.

De grens voor wat waar of niet-waar is, is wankel. Veel kan weinig zijn en weinig veel. Een oordeel is subjectief en zegt vaak meer over wie jezelf bent, dan over een situatie of persoon. Hoe goed ken ik mijzelf? Om dat te weten te komen, zal ik het kleine huis binnen moeten gaan, maar waar vind ik dat? En, hoe comfortabel is het in dat kleine huisje?

 

Niels schreef een gedicht over zijn schilderijen. Het is te lezen op:

 

http://gedichtenvanniels.blogspot.com/2021/04/het-grote-en-het-kleine-huis.html