Wie het weet mag het zeggen

Ik lees graag literair getinte boeken. Dat kunnen romans zijn, maar ook novelles. Zo nu en dan een thriller is ook fijn om te lezen, maar die plaats ik niet in het vakje literatuur. In het genre literaire thriller geloof ik niet; ik ben er tenminste nog nooit een tegengekomen. In toeval geloof ik ook niet. Alles heeft een oorzaak, al is die soms niet meer te achterhalen.

Ooit las ik een boekenweekgeschenk. Het betrof, Het Volgende Verhaal, van Cees Nooteboom. Volgens kenners was en is hij een goede schrijver. Optimistisch begon ik aan zijn verhaal. Na enkele bladzijden vond ik het genoeg. Zijn boek kon mij niet boeien. Nu jaren later sta ik in de bibliotheek met een qua lay-out mysterieus vormgegeven boek in mijn handen; inderdaad het eerder getracht te lezen boek van Cees. Vaag herinnerde ik mij de titel, toch ik wist het niet zeker.

Er rest mij niets anders dan het nogmaals te lezen. Nu een dag later ben al over de helft, het is een boeiend verhaal dat veel humor bevat. Met recht internationale topliteratuur, zoals op de cover staat geschreven. Wees ik eerder toeval af, nu twijfel ik. Waarom heb ik het boek andermaal in handen? Bestaat toeval toch, of was het de voorzienigheid, een soort van determinisme, dat ik het boek opnieuw ben gaan lezen?

Vrije gedachten

Naast schrijver ben ik ook een verwoed lezer van zowel fictie als non fictie. Voor mij is literatuur een nabootsing van de werkelijkheid en daardoor vaak herkenbaar, zodat ik mijzelf kan identificeren met personen uit het verhaal. Literatuur, een roman, kan daardoor ook therapeutisch werken, het reinigt de zielenroerselen.

Vriend Peter houdt misschien daarom niet van romans, met name sommige Nederlandse schrijvers kan hij niet waarderen. Te zwaarmoedig en stoffig allemaal. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar nu ik geprobeerd heb De Onderwaterzwemmer van P.F. Thomése te lezen, ben ik het ten volle met hem eens. Ondanks dat het boek goed is geschreven, er staan prachtige zinnen in, druipt de beklemming van het boek af, zoals het vet van een zojuist gebakken makreel. Nog een dergelijk verhaal uit die categorie is Knielen op een bed violen. Verschrikkelijk. Het lijkt of de schrijver al zijn traumatische angst voor hel en verdoemenis van zich af heeft proberen te schrijven. Wat hem overigens niet is gelukt, zoals uit een interview bleek. Misschien lukt het hem met een volgend boek, maar ik ga het zeker niet lezen. Wie is die lezer die dergelijke literatuur voor zijn plezier leest, vraag ik mij oprecht af?

Vriend Niels, is wel een groot liefhebber van romans. Hij maakt zelfs aantekeningen in de kantlijn, om die later te overdenken of te gebruiken voor een van zijn gedichten. Van hem lees ik momenteel het boek Ter Wereld Gekomen. Met als subtitel (citaat), Liefde is sterker dan de dood, maar het leven is sterker dan de liefde. Dat klinkt al heel wat vrolijker. Ter Wereld Gekomen, of zoals een Duitse filosoof ooit schreef: In de wereld geworpen, verwijst naar de mens en zijn existentie, een geliefd onderwerp van schrijvers. Ik ben benieuwd waar het boek mij brengt.