Mijn
vriend Peter is een liefhebber van culinaire hoogstandjes. Regelmatig gaat hij
uit eten. Zelf weet hij ook smakelijke gerechten te bereiden. Althans dat vermoed
ik, als ik hem aanhoor of één van zijn recepten uitprobeer. Zo nu en dan gaan
wij samen uit eten als wij op stap zijn. Vooral snacken staat hoog op zijn
lijst. Ik houd in die gevallen vaak de boot af, omdat ik mijn fraaie sportlijf
in conditie wil houden. Je bent een Adonis, of je bent het niet. Toch twijfel
ik wel eens aan zijn smaak wat ‘goed’ eten betreft.
Zo
herinner ik mij dat wij ons in Breskens bogen over een Wiener Schnitzel. Hij
vond hem voortreffelijk smaken, terwijl ik naarstig onder mijn schoen keek, of
de kok daar de zolen niet vanaf had gesneden. Wat waren die krengen taai en
smakeloos. Laatst in België leek Peter door de mand te vallen. Meerdere malen
wilde hij graag met mij een patatje stoofvlees verorberen. Dit keer kwam ik hem
als vriend tegemoet en ging op zijn uitnodiging in.
Een
frituur was snel gevonden. Eentje met terras zelfs. Toen ik de borden las
waarop vermeld stond wat er werd verkocht, zakte de moed mij in de schoenen. De
artikelen waren van producent Mora. Geen echte, verse en door de patatboer zelf
gesneden Vlaamse frieten dus. Enfin, Peter nam de bestelling op en ik zocht een
plekje op het terras onder een parasol. Even later kwam mijn vriend glunderend
met twee bakken eten naar mij toegelopen. Wat voor mij op tafel stond leek meer
op een patatje oorlog dan op een patatje stoof. De jus was door de friet
heengelopen, wat het geheel tot een aardappelbrij maakte. Een grote klodder
zure mayonaise, die als een toef slagroom op het gerecht prijkte, maakte het er
niet aantrekkelijker op. Voorzichtig viste ik een stukje vlees uit het bakje en
zocht naar een nog heel patatje. Ik moet zeggen het smaakte niet slecht, maar
ik had er meer van verwacht. De sfeer en het feit dat Peter met volle teugen
van zijn ‘maaltijd’ genoot maakte echter alles goed. En ondanks dat ik die
avond geen buikkrampen en zure oprispingen heb gekregen, nam ik voor de
zekerheid bij het naar bed gaan een extra maagzuurremmer in - je weet immers
maar nooit.
Dit verhaal is een ‘vervolg’ op de Rambobrug van
10-05-2016. Hoe Peter de dag ervoer is
te lezen op zijn blog: www.peterdestadsvogelaar.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten