Heren van stand

“Komt u maar verder heur. Neem gerust plaats achter op ons court. U bent van harte welkom”.

Ik bedank de man en ga in op zijn invitatie. Met José in mijn kielzog loop ik door het grand café en zoek een plekje onder een parasol op het terras. Al snel komt een ober aangesneld. “Goedemorgen, mevrouw mijnheer, wat kan ik voor u betekenen”. Wij bestellen een koffie en een cappuccino. Terwijl de ober onze bestelling in orde maakt luister ik naar een geanimeerd gesprek tussen drie heren van stand.

“Wat een malheur, wat een malheur”.

“Vertel” zegt één van de heren uit het gezelschap.

“Ik had gisteren panne. Mijn Volvo vertoonde kuren. Terstond belde ik de ANWB, die mij doorverwees naar de dealer. De dealer was telefeunisch slecht bereikbaar, dus sprak ik een annonce in. Enkele minuten later ontving ik per sms een response. Wij hebben helaas geen tijd voor u. Neem contact op met de ANWB. Nu vraag ik je amice, dat is toch geen manier om een cliënt te weurd te staan? Ik ben op een naere manier afgewimpeld”.

Geamuseerd hoor ik het verhaal aan. Ondertussen glijdt mijn blik over het golfterrein, waar jonge tienermeisjes gekleed in polo en korte ruitbroek de beginselen van het golfen beoefenen. Een man lurkend aan een pijp rijdt in een golfkar over het terrein. Manager staat er op het bord achter het raam van zijn golfkar te lezen. Her en der stapt hij uit om vergeten afval op te rapen. Op die plekken waar een geschil tussen golfspelers dreigt, draait hij het bord achter de ruit om. Referee is er nu te lezen.

Terwijl José later de koffie betaalt, blader ik in de entree door een boek waarin de mooiste en duurste landhuizen van Nederland staan afgebeeld. De prijzen zijn niet vermeld. Dat heurt waarschijnlijk niet in dergelijke kringen, denk ik. Bij het verlaten van het clubhuis blijf ik nog even staan bij het staatsieportret van onze koning en koningin. Wat een malheur, wat een malheur zijn mijn gedachten, om zelfs hier geconfronteerd te worden met Willem, al is het twee dimensionaal.