De Mensch

Angst, dat is wat mij jarenlang tegenhield om te gaan vliegen. Het moet er langzaam, als een gif, ingeslopen zijn. Ondanks alle statistieken die beweren dat vliegen één van de veiligste manieren van reizen is, was ik met geen mogelijkheid een vliegtuig in te krijgen. Met een portie kalmte, ironie en zelfhypnose heb ik mij over mijn angsten heen getild. Aldus bracht ons gezin de afgelopen week op La Palma door. Om precies te zijn in de kleine stad Los Llanos De Aridane. Na ons ter plekke gemeld te hebben bij de eigenaresse van ‘ons’ appartement, mochten we haar per auto volgen door een doolhof van nauwe stegen en dito straten de heuvel op, alwaar ons onderkomen gelegen was. Achteraf was deze trip een bode voor naderend, doch door ons nog niet onderkend, onheil. Aan het einde van de middag reden wij terug naar het stadscentrum om proviand in te slaan en te genieten van culinaire creaties ter plekke. Na ons diner dwaalden we nog even door de schaars verlichte stad waar intussen een carnaval losgebarsten was. Straten waren voor verkeer gesloten en gevuld met mensen, muziek en dans. Dit bracht met zich mee dat we via slecht bewegwijzerde omleidingen ons appartement moesten zoeken. Bovendien was er in de stegen en straten buiten het centrum nauwelijks verlichting. Ergo, we konden onze vakantiewoning niet meer vinden. Na ruim een uur dwalen gaven we het op en schakelden de plaatselijke politie in. Die begreep onze precaire situatie en ging ons voor de heuvel op. Maar ach en wee, ook de sterke arm kon ons verblijf niet vinden. Een toevallig aanwezige taxichauffeur werd om raad gevraagd. Uiteindelijk konden we ruim na middernacht ons moede lijf onder fris krakende lakens ter ruste leggen.