Dilemma’s
In
de winkel koopt hij koffie die hij eigenlijk niet lekker vindt. Een reclamespot
op de treurbuis, waarop een vlotte moderne man rustiek en met een glimlach van
zijn bakkie geniet, heeft hem echter overgehaald. Zie hier de kracht van een
goede weldoordachte commercial.
Met
die koffie, geurend en vers gezet, zit hij met een vriend aan tafel. Ze praten
over wat hen bezighoud. ‘Iedereen snapt toch wel dat het meer indruk maakt om
je vijand te verslaan dan hem te elimineren. Ik bedoel jij kunt slecht tegen je
verlies. Het is toch beter om mij, bijvoorbeeld bij het dammen te verslaan, dan
om mij te vellen.
‘Zeg waar heb
je deze koffie vandaan?’
‘Hoezo, niet lekker?’
‘Dat is nog zacht uitgedrukt'.
Terwijl
een roodborstje tegen het raam tikt, zijn kopje draait alsof hij zich bij de
twee aan wilt sluiten en de koffie omgeruild wordt voor thee, gaat de discussie
verder.
‘Een spel, of
debat bijvoorbeeld, is een duel.’
‘Ja, maar dan wel zonder dat daar secondanten aan meedoen. Liever gewoon een tegen een’.
‘Waarom? ’
‘Nou ik ken een verhaal’.
‘Vertel’.
‘Bij een duel was de broer van de duellist zijn secondant. De uitdager was een goede bekende van de broer. Ook de secondanten “vochten” mee. De broer van duellist kreeg de secondant van de uitdager 'te pakken', waardoor de uitdager alleen achterbleef. Wat nu? Moest hij zijn goede bekende (de uitdager) rechtvaardig en hoffelijk bijstaan, nu die in de minderheid was, of moest hij de regels volgen en zijn eigen broer steunen?’
Het
roodborstje is inmiddels verdwenen. De radio wordt aangezet. Een reclame over
een heerlijk geurende, smaakvolle koffie vult de ruimte. ‘Misschien moet je die
eens in huis halen’, klinkt het advies.
Twijfel
Handen
liggen ruggelings ineen gevouwen. Ogen blikken over land, houden af en toe stil
aan de horizon, nemen fragmenten op, als zijn zij een hapje tussendoor.
Boven
de niet zichtbare vaart vliegt een drone, die op sommige plekken blijft hangen.
Waar kijkt de ‘piloot’ naar en waar bevindt hij zich? Een clubje eenden vliegt
op, evenals een blauwe reiger, die snerpend protesteert. Verderop, nog net niet
storend, het geluid van bouwvakkers en hun materiaal. Een kerkklok slaat.
In
die rust lijkt het net of hij zijn nek in de strop van het denken heeft
gestoken. Langzaam raken zijn gedachten verstrikt in twijfel, zonder enig
besluit tot ‘iets’. Kon hij maar gewoon ‘kijken’ naar wat hij ziet, hoort en denkt.
Zonder eindeloos commentaar daarop.
Er
gewoon zijn. Is dat niet voldoende? Op dat moment valt zijn denken stil en kan
hij echt genieten van de rust in en om hem heen. Misschien moest hij dat ook
maar eens doen met het politieke krakeel. Het is er. Niet meer en niet minder. Het
waait voorbij, als gedachten op een witte wolk.
Zij en Tom
Grijs
is het weer, lusteloos de sfeer. Het huis ligt er op het oog verlaten bij. De bewoonster zit bij het raam. Op haar schoot zit Tom, de oude wijze kater die haar nog enigszins
opkalefatert - neus tegen neus. Al wekenlang wil zij iets schrijven, niets biedt zich aan. Voor haar
heeft dit nare consequenties, immers zij is lid van de reizende schrijvers. Wie
niet schrijft, die blijft-, reist- en draagt niet voor.
Het
is wachten, hoorde zij van een kenner, tot iets zich als vanzelf presenteert. Creëer
de voorwaarden, pak een pen. De zinnen volgen vanzelf. Dat zou wel erg
makkelijk zijn. Zie het voor je: verhalen in overvloed, dan de schrijvers nog en hop op reis en
voorlezen maar.
Na
een laatste neusje met Tom staat ze op, zet een vierde sterk kopje koffie, pakt
pen en schrijfblok en schrijft het verhaal wat nu gelezen wordt. Telkens als
zij het even niet weet, staat zij op, speelt een deuntje op haar piano en kijkt
naar buiten. Tom schuurt met zijn kop tegen haar been, vraagt aandacht.
Wat
is de kern van proza, behalve dat het bestaat? Misschien dat het een kort
verhaal is, onopgesmukt, (mooi woord he?). Vaak spelen maar weinig figuren de
hoofdrol. In dit verhaal ‘zij’ en Tom. Proza kan bovendien tegen poëzie aanschuren.
Dit
moet het zijn denkt zij tevreden. Laat ik een reis boeken. Wie gaat er mee?
Wereld
Wil Voorstelling
In de dialoog wordt nagedacht over de
relatie tussen individu en wereld, en over hoe de wereld zich voor doet in de
ervaring en het lichaam van de mens.
‘Ik
zit met een vraag’ zegt hij.
‘Voor de draad ermee’ is de reactie.
‘Er is ooit geschreven, dat de wereld een voorstelling is.
‘Nu vraag ik mij af, of hij voorgesteld wordt, vanuit zichzelf, of dat wij
mensen hem zich voorstellen,’
‘Die
opgeschreven gedachte ken ik. Bedoeld is dat wij, jij en ik, hem ons voorstellen.’
Dat laatste kan dan concreet, of abstract - meer filosofisch.
‘Laten
wij dat eens doen, als liefhebbers, lekker filosoferen’.
‘Stel je eens voor dat je de aarde en zon niet ‘echt’ kent. Ogen zien. Het lijf
voelt.’
‘Oké.
De wereld waarin wij leven is er dus alleen in relatie tot iets.’
‘Mwah,
nu lijk je Kant wel. Het Ding op zichzelf is niet kenbaar.’
‘Ja en dat iets in relatie tot, ben jezelf.’
‘En
hoe zit dat met de Wil?’
‘Wat wij zien en voelen vormt de kern van ons menszijn: de
verhouding tussen lichaam en wil. Dit wordt zichtbaar in het beeld van de
sterke blinde die de ziende lamme op zijn schouders draagt.’
‘Vergeet
je nu het denken niet? De mens, een denkend en voelend wezen.’
‘Weet
je wat, ik ben niet zo denk-fit vandaag, laat ik poëtisch eindigen.’
‘Ja leuk.’
De
wereld is Wil
weerspiegeld in het
eigen lichaam
Magen
die knagen
handen die grijpen
voeten die rennen
klanken
In zijn hoofd
klinken klanken
meanderend als water, laten
hamertjes slaan op snaren
van een zwarte vleugel.
Het niet-zegbare
van muziek
waarmee zij onbereikbaar
maar ons toch vertrouwd,
voorbijtrekt
rust op alle driften
van
ons diepste wezen.
Los van de werkelijkheid
en zijn kwellingen, geeft
zij fantasie en vrolijkheid.
#
Muziek ritmes
en tonen
is het de uiting van gevoel
of zo maar wat noten
Wat stel ik
mij voor
als ik het hoor
Is het een
wil wat hij moet spelen
is het een wil wat ik moet horen
#
Zoals het oog
zichzelf
niet kan zien, zo kan
de mens eeuwigheid
alleen in tijdloosheid
ervaren.
