Het Waterbos doet zijn naam
geen eer aan. Zo lijkt het tenminste. Natuurlijk zijn er waterrijke duinpannetjes.
De paden zijn droog en soms moeilijk te belopen. Mul zand is de schuldige.
Tussen nog vrijwel kale
takken zingt een zwartkop uit volle borst. Nu hem nog zien te vinden. Geconcentreerd
zoek ik hem. Een wijfje – de zijne? – zie ik eerder. In tegenstelling tot het
mannetjes heeft zij een bruine kop. Ook een blauwborst laat zich zien en horen.
Opeens kruist, op nog geen tien
meter afstand, een vos mijn pad en verdwijnt uit het zicht. Onderweg krijg ik
keuzes welke route te volgen. Ik maak de verkeerde keuze. Het pad blijkt
onbegaanbaar. Toch lukt het mij. Verderop heb ik minder geluk. Een enorme
drassige grond, die onmogelijk met droge voeten te nemen is, stuurt mij
resoluut terug.
Daar wacht glimlachend de
barricade waar ik mij eerder moeizaam doorheen worstelde. Ik volg een spoor van
schotse hooglanders en vindt heelhuids en droog mijn veilig begaanbare pad.
Moe zie ik iets moois. Wil de lezer weten wat? De foto hieronder ontsluiert het geheim. Kijk maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten