Beide
begrippen uit de titel vind ik leuk. Af en toe voeg ik ze samen in een blog.
Lees rustig verder, want ik probeer het niet als een studie te laten overkomen.
Zo
rond mijn twintigste vond ik het leuk om vogels te observeren. De basis was al
eerder gelegd door mijn opa en vader. Zij namen mij mee de natuur in en wezen
mij op het fluiten en vliegen. Het is dus de vraag of mijn liefde voor de
gevleugelde diertjes aangeboren, of mede door hen bepaald is. Wat maakt mij het
eigenlijk uit. Ik geniet ervan. Maar toch …
Vogelen
en genieten is dus een reactie op mijn enthousiasme. Ik hoef hier in principe
niet over na te denken. De wereld is voor mij geordend door wat mij raakt en mijn
reacties daarop. Die stimulansen kunnen aangeboren of onder invloed van anderen
aanwezig zijn.
Ik
wordt gebeld door een vriend. ´Er zit een bijzondere vogel, een scharrelaar, in
de buurt. Ga je mee?´ ‘Prima’, zeg ik. En we spreken af dat ik hem oppik.
Opgewonden rijden we door de stad. De stoplichten onderweg staan vaak op rood.
Onnodig wachten vertraagt de boel. Bij een laatste licht is er in geen velden
of wegen verkeer te zien. Ongeduldig rijd ik in een reflex door rood.
Als
we een plekje op de grasdijk hebben gevonden, observeren en fotograferen we de
vogel samen met andere vogelaars. Op zeker moment komt er een liefhebber aan.
Hij ziet de vogel, flikt het om op hem af te lopen en hem op de gevoelige
plaat vast te leggen. Het commentaar daarop is niet van de lucht. De
scharrelaar kan immers opvliegen. Wat hij dan ook doet! Er ontstaat een
woordentwist die wel eens op een handgemeen zou kunnen uitlopen.
We
kijken elkaar aan, glimlachen en trekken ons plan. Op naar huis met een
scharrelaar en reacties daarop rijker.
Kijk
voor de scharrelaar op: Scharrelaars - Wikipedia
