Winters voorjaar

Het felgele verenkleed van het akkermannetje weerkaatst in het magere licht. Winterskoud is het. Om en om schuif ik mijn gevoelloze handen in één van mijn broekzakken. Met de vrije hand stuur ik de fiets over een boerenpad dat ingeklemd ligt tussen een braakliggende akker en de nog groene wintertarwe. De kraag van mijn jas is opgetrokken tot net onder mijn oren. Als ik de gele kwikstaart dicht ben genaderd, stap ik af en richt mijn verrekijker op de vogel. Net op dat moment breekt de zon door. Tot in detail kan ik de bijna tropisch aandoende vogel, die intussen argwanend op een kluit aarde langs de slootkant is gaan zitten, bewonderen. Als de vogel opvliegt, in het jonge graan landt en voor mij haast onzichtbaar is, stap ik op mijn fiets. Met de wind in de rug rijd ik naar een verderop gelegen bosperceel. Daar word ik verrast door de zang van een nachtegaal. Het is echt voorjaar. Toch lijkt de winter zich nog niet gewonnen te geven, want als ik de laatste kilometers naar huis fiets trekt de lucht dicht. Nog geen minuut later klinken enkele donderslagen. Een gordijn van hagel en natte sneeuw nadert mij in de flank. Nog één keer slaat de winter toe. Met een van de kou verbeten gezicht zet ik doorweekt mijn fiets in de schuur. Warme koffie en een dikke trui maken dat ik mij behaaglijk voel. Het is nu wachten op de definitieve knock-out die het voorjaar de winter zal geven.