Met
de dood van de zwarte jongen in gedachten, rijd ik langs de kille rivier. De
kogels drongen één voor één zijn
onschuldige lichaam binnen. Dit alleen omdat hij met een speelgoedwapen
zwaaide.
Guns
for free
om
jezelf te beschermen
tegen
fictief gevaar
De
beelden vervagen als ik later, gevangen door immense stilte, in een bos geluk
ervaar. Langs het pad, verborgen tussen gevallen beukenblad, ligt een bemoste
stam. Tientallen gele steeltjes en hoedjes schieten tussen het groene mos
omhoog. Een warme gloed doortrekt mijn lichaam. De ijzige kilte van het
benevelde landschap eerder, is teniet gedaan.
eerste nachtvorst
bevroren dauw – aura
om groene naalden
bevroren dauw – aura
om groene naalden
Mooi contrast van stemmingen, mooi beschreven! Dank je wel, Ria
BeantwoordenVerwijderenMet plezier geschreven Ria. Heel fijn dat jij het mooi vindt. En i.d.d. wat een contrasten hè.
BeantwoordenVerwijderenDan kan ik het niet helpen te denken welker rivier en welk beukenbos, hoewel niet relevant. Mooi geschreven, het kille bos, voelbaar aan mijn eettafel.
BeantwoordenVerwijderenVoelbaar aan mijn eettafel...ook mooi omschreven. De kille rivier, idd niet relevant, kan ook een metafoor zijn. Wie zal het zeggen. dank voor je reactie.
BeantwoordenVerwijderen