Vrije gedachten

Naast schrijver ben ik ook een verwoed lezer van zowel fictie als non fictie. Voor mij is literatuur een nabootsing van de werkelijkheid en daardoor vaak herkenbaar, zodat ik mijzelf kan identificeren met personen uit het verhaal. Literatuur, een roman, kan daardoor ook therapeutisch werken, het reinigt de zielenroerselen.

Vriend Peter houdt misschien daarom niet van romans, met name sommige Nederlandse schrijvers kan hij niet waarderen. Te zwaarmoedig en stoffig allemaal. Ik ben het niet altijd met hem eens, maar nu ik geprobeerd heb De Onderwaterzwemmer van P.F. Thomése te lezen, ben ik het ten volle met hem eens. Ondanks dat het boek goed is geschreven, er staan prachtige zinnen in, druipt de beklemming van het boek af, zoals het vet van een zojuist gebakken makreel. Nog een dergelijk verhaal uit die categorie is Knielen op een bed violen. Verschrikkelijk. Het lijkt of de schrijver al zijn traumatische angst voor hel en verdoemenis van zich af heeft proberen te schrijven. Wat hem overigens niet is gelukt, zoals uit een interview bleek. Misschien lukt het hem met een volgend boek, maar ik ga het zeker niet lezen. Wie is die lezer die dergelijke literatuur voor zijn plezier leest, vraag ik mij oprecht af?

Vriend Niels, is wel een groot liefhebber van romans. Hij maakt zelfs aantekeningen in de kantlijn, om die later te overdenken of te gebruiken voor een van zijn gedichten. Van hem lees ik momenteel het boek Ter Wereld Gekomen. Met als subtitel (citaat), Liefde is sterker dan de dood, maar het leven is sterker dan de liefde. Dat klinkt al heel wat vrolijker. Ter Wereld Gekomen, of zoals een Duitse filosoof ooit schreef: In de wereld geworpen, verwijst naar de mens en zijn existentie, een geliefd onderwerp van schrijvers. Ik ben benieuwd waar het boek mij brengt.

bleke zon boven
beneveld land - om mij heen
grauwe ganzen

De oerplons

Langs de waterkant gezeten

pak ik een kiezelsteen

en werp hem in de vijver.

Om het stille midden ontstaan

ringen, zij omsluiten elkaar.

Op een van die ringen ligt

ons universum, is het leven

ver van de plons ontstaan.

In de toekomst geboren,

naar het hiernamaals gericht

is de weg die ik ga.

Waarom dan zoeken, naar

Die ene verre echo-

                        

Ik ben

De volheid die ik ervaar wanneer

in de morgen de zon opkomt, is

spiritueel, zelfs religieus.

Ik neem de tijd en sta stil;

de diep oranje bol klimt zichtbaar

hoger boven gitzwarte contouren.

Hij kleurt de wolken aan

de blauwe winterkoude hemel

in een zacht roze gloed.

Als in de verte een haan kraait,

kruist een ree mijn pad.

Ik ben, omhuld in ochtendgloren.

Valse beelden

Mijn ogen scannen de kale elzen.
Half verscholen achter een dode tak
drukt een kerkuil zich tegen een stam.

Ik nader, hij blijft roerloos naar mij staren.
Pas wanneer ik vlak bij hem ben, zie ik de lichte,
haast ronde noest op de verweerde boom.

Parkeermannetjes

Carmona is een oud historisch stadje ten Noordoosten van Sevilla. Een bezoek waard. Daarom rijden wij vol goede moed het moderne stadsdeel binnen op zoek naar een parkeerplaats. Al snel vinden wij er één, pal naast de poort die toegang geeft tot het oude centrum. Klein als hij is, blijkt hij bijna vol. Een parkeerwachter in geel hesje, wijst ons op een nog open plaats. Als wij geparkeerd staan en onze spullen hebben gepakt, komt hij op ons afgelopen. Een bonnenboekje houdt hij tussen duim en wijsvinger omhoog. In het Spaans wijst hij op het bedrag van 1 Euro. Na een korte discussie in gebarentaal en weinig Spaanse woorden van onze kant, blijkt dat het bedrag voor de gehele dag geldt. Een koopje. Als wij aan het einde van de middag terug komen bij de parkeerplaats blijkt die op enkele auto’s na leeg te zijn. Het bonnetje dat onder onze ruitenwisser was geplaatst is verdwenen, evenals de parkeerwachter. Een collega van hem, zonder hesje, vraagt of wij ‘problems’ hebben. Dat is niet het geval. Nog even blijft hij om ons heen hangen. Om dan terug te lopen naar waar hij vandaan kwam. Met zijn vertrek verdwijnt onze gedachte dat wij meer dan die ene Euro moeten betalen.

In de drukke buurt van ons appartement lopen ook parkeerwachters rond. Elke automobilist wordt vaak door twee of meerdere mannen naar een vrije parkeerplaats geloodst. Zouden de automobilisten hen betalen voor hun diensten, vragen wij ons af? Dat willen wij niet en dus negeren wij hen. Vanaf dat moment knaagt er iets. Zouden wij niet ‘opgelicht’ zijn in Carmona?