Naar de tandarts

Deze week moest ik naar de tandarts. Het bezoek stond allang op de agenda, maar corona strooide roet in het eten. Nu was het dan zover. Er stond het aanbrengen van een kroon en het repareren van een afgebroken kies op het programma. Ik dacht na of ik zou gaan of niet. Het veiligste leek mij om te gaan, juist omdat nu iedereen nog alert is. Over de behandeling en het protocol later meer, nu eerst een stukje geschiedenis.

In mijn jonge jaren bracht de schooltandarts onze school elk jaar een bezoek. Ik had weinig gaatjes en het was zo gepiept om hen pijnloos te vullen. Na de lagere school moest ik op zoek naar een nieuwe tandarts. In die tijd waren zij echter schaars en via omwegen kwam ik uiteindelijk in Rotterdam-Zuid bij dr. L. terecht. Ik woonde in die tijd in Pernis en vaak kon ik na schooltijd bij hem een afspraak maken. Dr. L. kwam op mij nerveus over en na elke patiënt ging hij naar het toilet. Ik vond dat vreemd en vroeg mij af wat hij daar telkens uitspookte. Volgens mijn vader, die een keer met mij meeging, rookte hij daar als kettingroker telkens een sigaret. Later vernam ik dat hij alcoholist was en dat hij om te voorkomen dat een alcohollucht over de patiënt heen zou wasemen, hij die verbloemde met de aromatische geur van tabak. Voor zover ik mij kan herinneren, verliep elke behandeling normaal en heb ik geen trauma aan mijn bezoeken overgehouden. Dat was in Hoogvliet waar mijn volgende tandarts praktijk hield wel anders.

Ik vertelde in die tijd aan een kennis wie mijn tandarts was. ‘Die?’, zei zij. ‘Ga jij naar die paardenslager?’ Zij had slechte ervaringen met de man. En inderdaad had hij veel fascistoïde trekjes. Zijn apparatuur was van ouderwetse signatuur. Nog net hoefde hij zijn boormechanisme niet met de voet aan te trappen. Spoelen ging met een ijskoud glaasje water tussendoor. Met een grijns op zijn gelaat stelde hij mij gerust, ondertussen geniepig lachend. Al snel hield ik het bij hem voor gezien.

In Spijkenisse kwam ik bij een ultramoderne tandarts terecht. Ik wist niet wat ik meemaakte. Elke behandeling kon, als ik dat wilde, met een comfortabele verdoving. Gretig liet ik dan ook de spuit in een van mijn zenuwen zetten. De praktijk is inmiddels overgenomen door een Irakees, die nog moderner is, want hij past, meet en maakt zelf de kronen. In één dag is alles dus perfect afgehandeld.

De afgesproken dag waarover ik eerder sprak, werd ik welkom geheten. Ik mocht mijn handen desinfecteren. Zo ook mijn mond met waterstofperoxide. Toen ik in de stoel lag, kreeg ik een overzetbril opgezet. Daarna verscheen de tandarts. In witte plastic overjas, voorzien van mondkapje, voorzetbril en gelaatscherm boog hij over mij heen. Even schrok ik en dacht ik terug aan de ‘paardenslager’ van weleer. Maar vriendelijk en met handschoenen plaatste hij de verdoving en ging aan de slag.

Een dag later is alles weer als vanouds. Nu maar hopen dat het veilligheids-protocol zijn werk heeft gedaan en hét virus mij niet te grazen heeft genomen aldaar.    

       

Op zoek naar een boek

Al heel lang stond Onder Professoren van W.F. Hermans op mijn leeslijst. Maar zoals het vaak gaat, verdwijnt een verlangen naar de achtergrond. Jaren dacht ik niet meer aan de roman, totdat mijn vriend Leon onlangs op bezoek was. Wij spraken over literatuur en ik bracht het bewuste boek onder de aandacht. Eerder had hij mij ook een boek van W.F.H. aanbevolen te weten: Nooit meer slapen, dat ik een goed boek vond. Vandaar.

Ik neusde rond op het internet en zag een aanbieding op een website waar ik al eerder iets besteld had. Het tweedehands exemplaar was in staat van nieuw zei de tekst. Voor 10 Euro kon ik mij geen buil vallen bedacht ik mij. Twee dagen later plofte het boek op de deurmat. Razendsnel, als een uitgehongerde leeuw, scheurde ik de verpakking open, trok de proppen krantenpapier, die dienden als bescherming van het kostbare kleinood, uit de doos en dacht: Hier is goed voor gezorgd! Niet veel later stond ik beteuterd met het boek in mijn handen. Ik schreef de leverancier aan.

Beste Heer,

Afgezien van het feit dat u snel het mij gevraagde boek heeft toegestuurd, ben ik toch teleurgesteld.
Het boek is geheel niet als nieuw. De kaft heeft een ezelsoor, het ruikt oud en muf en heeft ouderdomsvlekken.

Ik vind dit boek geen 9,95 waard. In kringloopwinkels, of elders is het boek in deze staat vast voor 5 euro (of minder) te koop. Dat, de kosten + de verzendkosten, maakt het een heel duur boek.

Kunnen wij nog iets voor elkaar betekenen. Restitutie van een deel van het bedrag. Zo nee, dan bezin ik mij om het terug te sturen, wat ongetwijfeld geen goede reclame voor u is.

Jammer, ik had mij op iets moois verheugd.

Vriendelijke groeten,

Tino van kampen

Nog diezelfde middag kreeg ik antwoord.

Goedemiddag Tino,

Hebt u zich gerealiseerd dat deze uitgave stamt uit 1977 en dus 43 jaar oud is, bijna een halve eeuw?!

De verzendkosten moet ik ook gewoon betalen, daar verdien ik niets aan.

Ik wil graag tevreden klanten en daarom stel ik u voor 2.50 euro terug te storten op uw rekening.

Kan ik u daarmee plezieren?

Hartelijke groet,

B..t R….r.

Ik ben akkoord gegaan en las zojuist de prachtige openingszin uit het beduimelde boek.

Het boerderijtje, juister een voormalige boerenarbeiderswoning, min of meer tot buitenhuisje verbouwd, stond te druipen van de regen, die er de hele nacht op neergeplensd was.

Waarvan vooral, stond te druipen, mij aanspreekt. Stond te druipen … zoals een mooie vrouw die zojuist, zonder zich te hebben afgedroogd, onder de douche vandaan stapt. De druppels die stroompjes worden, de stroompjes die druppels worden en tergend langzaam van haar welvingen op de grond druipen …

Ik lees verder en zie taferelen voor ogen zoals bij Jiskefet's Crediteuren Debiteuren. Enorm veel plezier heb ik nu al in het eerste hoofdstuk. En toch knaagt er iets. Vaag heb ik het idee dat ik het boek al eens gelezen heb.

Nu, ik lees stug verder. Het is alleen afwachten of de zich al aangekondigde jeuk, als gevolg van de na bijna vijftig jaar uit het stof tevoorschijn getoverde boek, mijn allergische reacties niet al te zeer op scherp zullen stellen.        

    

Fragmenten

Ga maar zitten en wacht af, het komt vanzelf;
zei een vriend ooit tegen mij.

Het duinpad laat ik achter mij.
Terwijl de echo van knarsend schelpengruis
langzaam wegsterft, ga ik zitten in het gras.

En ja,
vanuit een verre struik, lu-lu-lu-lut
de boomleeuwerik hoog de lucht in,
om later, ’t is haast vlijen, te landen in het gras.

Lunchtijd.
Een oude omgevallen beuk dient als bank.
En weer komt het vanzelf.
Uit onverwachte hoek duwt iets zachtjes tegen mijn arm.

Ik kijk om en zie tot mijn verbazing:
Een kat. Voor even zijn wij vriendjes,
totdat mijn broodkorstjes op zijn.

Likkebaardend, lekkerbekkend en spinnend
draait hij nog wat rondjes.
Laat mijn vriend nu van katten houden.

Voor de volgende bundel

Klik op de foto voor een vergroting

Vogelvrienden

Onder de blauwe hemel ligt de rivier.
Langs de rivier onder de blauwe hemel wuift bruin het riet.
Boven het bruine riet langs de rivier baltst in de blauwe hemel de kiekendief.

Aan het einde van de rivier onder de blauwe lucht sta jij,
van mij door het Coronavirus gescheiden.

Je kijk net zoals ik naar de kiekendief die boven het bruine riet
zweeft in de blauwe lucht.

Pas ’s avonds besef ik na een app dat jij noch ik werkelijk
van elkaar verwijderd waren,

bij de rivier onder de blauwe hemel.

Dat kleine moment van geluk

Ik schrijf omdat ik vaak een onweerstaanbare drang heb om mijn verhaal te vertellen en natuurlijk omdat ik schrijven op zichzelf leuk vind. Maar zo simpel als het lijkt is het niet altijd. Soms is er een drang, maar ontbreekt er inspiratie, of lukt het mij niet om de zin te fabriceren die ik wens. Op die momenten is schrijven helemaal niet leuk. Gelukkig komt bij mij dat laatste niet al te vaak voor.

Als mijn verhaal af is, dan wil ik het delen met liefst zoveel mogelijk mensen. Zo ontstaat er een vaste kern van lezers; hen plezieren, daar doe ik het ook voor. Een leuke reactie van een lezer over dat wat hij gelezen heeft is dan helemaal tof.

Onlangs reed ik in mijn woonplaats een aantal adressen af waarvan de bewoners mijn laatst gepubliceerde boekje hadden besteld. Twee daarvan kregen er een cadeau: mijn moeder die haar 85^e verjaardag vierde en een ken-nis van mij. Die laatste ken ik al jaren en onfortuin in zijn familie plaagt hem al maanden. Mijn boekje Zwerftochten langs het Haringvliet zou hem kunnen opbeuren. Van hem kreeg ik deze leuke reactie.

Hallo Tino,

Wat een leuk boekje wat je bij mij bezorgd hebt. Ik zit met plezier erin te lezen. Verschillende genoemde plekken zijn mij niet onbekend.

Hoewel ik niet direct een vogelaar ben, ben ik ook wel een vriend van vogels. Ze eten soms uit mijn hand.

Zojuist verschenen

Vanaf 2016 t/m heden is elke maand in Groot Goeree Overflakkee een natuurverhaal van mijn hand verschenen. Deze zijn nu verkrijgbaar in de bundel, 'Zwerftochten langs het Haringvliet' en te bestellen via de volgende link:

https://www.boekenbestellen.nl/boek/zwerftochten-langs-het-haringvliet/36928

Fragment

En opeens is daar tussen regen- en stormdagen door een stralende winterdag. Alsof het voorjaar is. Soms heb ik de drang om als de ochtend gloort de rugzak om te hangen en lopend de wijde wereld in te trekken. Vandaag is zo’n dag. In nog geen vijf minuten sta ik na de voordeur achter mij dichtgetrokken te hebben tussen de weilanden, waar hazen elkaar najagen, spreeuwenbollen de meest wonderlijke mozaïeken vormen en brandganzen bij honderden het gras kort grazen.