Gedicht

Zie mijn vormen.
Zij zijn duizendvoudig
van aard, kleur en voorkomen.

Ik ben de groenling.
Hij die aangedaan is,
geniet van zijn aanwezigheid.

Of van de zwartkop.
Een zomervogel
midden in de winter.

Zie, geniet
en weet.
Weet ...

Een nieuw begin

Zo nu en dan deed ik mee aan een schrijfwedstrijd. Meer voor de leut en inspiratie dan voor de winst. Bovendien kreeg en krijg je professioneel feedback wat mij inspireerde en verbeterde.

De titel van een wedstrijd in december luidt: Een nieuw beging. En misschien ben ik die na mijn ongeluk, herstelperiode en revalidatie wel opnieuw begonnen. Toch wil ik het geen ‘nieuw begin’ noemen, maar een herstart. Dat wil zeggen: Verder gaan met waar je was. Al klopt ook dat niet. Veel moet ik opnieuw leren. Zoals: praten, slikken en optimaal bewegen.

Met praten gaat het beter. Afhankelijk van verkoudheid, schorheid of moeheid. Dat laatste plaagt mij ook tijdens het slikken. Moeheid maakt slikspieren minder krachtig. Ook de articulatie als ik praat is wel eens een stoorzender. Evenzo het soepel bewegen.

Toch zou je over ‘anders’ verdergaan/beginnen kunnen spreken. Ogenschijnlijk simpele en gewone dingen worden meer bijzonder en daarom geniet ik er meer en anders van dan voorheen. Een simpel vogeltje, een groenling bijvoorbeeld, wordt meer bijzonder qua uiterlijk en gedrag dan voorheen. Maar ook een alledaags gesprek met een medemens geeft mij energie en een boost.

Moeten we dan toch over een nieuw begin hebben? Begin 2023 dan graag. Het beste voor een ieder in dat jaar. En met veel genoegen tot ziens en lezens!        

Buiten zijn

Wat bij mij beslist niet weg is, is de drang om buiten te willen zijn. Heerlijk. Matige weersomstandigheden: wind, regen, maken mij dan haast niet uit. Af en toe licht in onbalans, wandel ik door Vogelenzang Noord. Ik kan de verleiding om even aan de rand de polder in te kijken niet weerstaan. Een grote zilverreiger vist langs een slootkant. Een torenvalk bidt en vliegt, op zoek naar een prooi. Verderop zwemmen wat krakeenden. Via het plantsoen bij basisschool de Klinker wandel ik richting huis. Lichte miezer probeert mij te plagen. Wat niet lukt. Thuis krijg ik nog een toetje. Een prachtige vink, een mannetje, scharrelt in de tuin. Een ochtend volop genot.   

Kerst in 110 woorden

Wat een vreemde kerst. Ik minder valide en José, snipverkouden. Geen kinderen en kleinkinderen op bezoek dus, al gaat het met mijn vrouw al beter. Omdat het kerst is, probeer ik meer te genieten van lekker eten en versnaperingen. Minder sondevoeding dus. Het lukt! Volop genieten van wat wel lukt. Wat doe ik nog meer?

Lezen en wandelen. Vanochtend ben ik door twee plantsoenen en de wijk gewandeld. Ik geniet dan van de omgeving en het moois daarin. Vanmiddag ga ik met José het park in. Daar te zijn is al een hoogtepunt. Zo plak ik al het moois aan elkaar. Mindere dingen overdenk ik en zet ik even opzij.    

Wel en wee

Ik ben dus weer thuis na mijn verblijf in het Rijndam. Alle vermoeidheid en verborgen spanning komt eruit. Rijndam was intensief, maar optimaal. Alles wat mogelijk is, fysiek en mentaal, wordt er daar uitgehaald. Met als resultaat dat je naar huis kunt wanneer mogelijk. Hulde!

Naar huis rijden ging met Jose als chauffeur oké, alleen het laatste stukje niet. Gladheid bleek een spelbreker. Thuis was en is het wennen. Je bent er toch een tijd niet langdurig geweest. Samen met Jose ben ik op zorg aangewezen en dat is een hele andere organisatie dan normaal. Ik ben tenslotte, in zekere mate, gehandicapt en heb extra zorg nodig.

Ik heb inmiddels in mijn uppie een boodschap gedaan. Door het plantsoen naar de Akkerhof. Mogelijk gladde weggedeeltes, verkeer en stoplichten bleken energie te verslinden. Maar ook de winkel zelf. Mandje zoeken, boodschappen vinden en minder om zich heen kijkende klanten maakte het moeilijk. Opletten dus! het kost allemaal energie.

Terug liep ik een klein stukje anders om even de polder in te kijken. Ik kwam een bekende tegen en maakte een praatje. Moe kwam ik thuis. Na het eten kreeg ik de tip van Jose om vroeg naar bed te gaan. Ze had gelijk. Na tien uurtjes slapen en dommelen was ik kwik en fit. Die dag ben ik maar binnen gebleven in verband met de gladheid. Elke visite waarschuwde mij daarvoor. Waren de waarschuwingen er maar eerder geweest. Een dag eerder was ik namelijk ten val gekomen in de ijzel. Gelukkig is het goed afgelopen. Ziekenhuisbezoek bracht geen zwaar letsel aan het licht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       

Herstel en geduld

Het herstel dat ik doormaak na mijn ongeluk duurt lang. Dus geduld is nodig. Ik kon weinig meer. Niet meer lopen, moeilijk praten en nauwelijks slikken. Om te herstellen is geduld, een positieve instelling en aandacht nodig. Ook van mensen om je heen. Gelukkig zijn al die facetten aanwezig.

Dit weekeinde 10 en 11 december ben ik, gelukkig thuis. Naast mijn sondevoeding drink ik o.a. verdikte koffie. Een feest 😉. Ook ben ik met Jose, mijn vrouw, boodschappen gaan doen. Dit met een solo wandeling door de wijk en hier en daar een gesprek met een bekende maakt een dag compleet. Het zijn juist die alledaagse en simpele dingen die mijn dag en leven op het ogenblik verrijken. Dat doet positief vooruitzien en maakt het leven en herstel draagbaarder.

Zo sprak ik laats onder een wandeling met een kauw. Hij boog zijn kopje, hipte opzij en zag dat ik geen kwaad in de zin had. Rustig ging hij door met wroeten onder het bladerdek. Op zoek naar iets lekkers. Dat simpele waar je anders wellicht aan voorbij loopt, maakt mij blij. Blijdschap en geduld maken mijn toch gehandicapte leven dragelijk.

Come on Bill  – de lijfspreuk van mijn reeds overleden vader was en is ook aan mij gericht.

Thanks 😊   

Een ongeluk

Begin september, het was behoorlijk warm zodat ik besloot om niet naar Tiengemeten te gaan maar een rondje op mijn racefiets te gaan rijden, trof een aanrijding mij. Ter hoogte van Vierpolders schepte een auto mij vanachteren. Ik vloog over de voorruit en het dak. Een helm was mijn redding.  

Ik werd per ambulance naar het Erasmus ziekenhuis vervoerd waar ik een week in coma heb gelegen. Langzaam kwam ik bij en na nog eens twee weken werd ik met o.a. hersenletsel  verplaatst naar het Maasstad ziekenhuis. Daar werd een longontsteking geconstateerd. Het herstel nam ruim zeven weken in beslag. Ik was matig aanspreekbaar en kwam zelf nauwelijks uit mij woorden. Toen ik enigszins bijkwam, probeerde ik uit bed te ontsnappen. Wat mij op een aantal fikse valpartijen kwam te staan. Ik werd verplaatst naar een kamer waar om mijn bed een gazen kooi van textiel was geplaatst, zodat ik geketend was in mij bed. Pas daarna werd ik naar een eenpersoonskamer verplaatst en knapte ik echt op. Ik moest leren lopen, handen gebruiken, eten enz. alles ging redelijk tot goed vooruit, behalve het slikken. Een onderzoek wees uit dat het cognitief goed zat, maar dat de slikkracht en de techniek niet goed waren.

Omdat mijn inzet en vorderingen oké waren, mocht ik naar het Rijndam, een gespecialiseerde instelling in revalidatie. Ook daar maak ik vorderingen. Over twee weken zwaai ik af naar het medisch centrum Spijkenisse. Blijft het slikprobleem. Maar ik ga hier ook mee vooruit. Het zal dus goed komen, maar heeft zijn tijd nodig.

Ik ben nu het tweede weekeind thuis. Herontdek de buurt en probeer nog meer te herstellen. Ik sta er gelukkig niet alleen voor. Mijn vrouw, kinderen, familie , vrienden en bekenden, hebben allen aandacht en steken mij een hart onder de riem. Dank daarvoor. Ik ga het mede daardoor vast redden. In mijn volgende blogs meer over het herstel.