Het Diekhuus, wat ongetwijfeld dijkhuis betekent, zit stampvol dichters. De hoeken zijn gevuld met een zanger-muzikant, een spreekstalmeester en boekverkopers. De dichters zitten in het midden, zoals het hoort. Ik hang aan de bar. Voor mij is geen plaats meer, de stoelen zijn bezet. Meer dan vijfentwintig dichters geven deze middag acte présence. Elk van hen mag één of twee gedichten voordragen. Dit naar aanleiding van een gedichtenwedstrijd ter gelegenheid van het derde O-O-GO bladerboek, dat die middag uitkomt. De beste gedichten verdienden een plaatsje in het boek en de schrijvers daarvan mogen die deze middag voordragen. Het is een geslaagde middag, waarin een vloed van poëtische zinnen het publiek overspoelt. Ook de muzikant is in vorm. Vooral de vertolking ‘Laat me’ van wijlen Ramses Shaffy krijgt veel bijval. Als ik mijn korte gedicht heb voorgedragen en ik onder applaus bedolven, terugloop naar mijn plaats aan de bar, steekt een echtpaar de duim naar mij op. Later na afloop bij het verlaten van het pand spreken zij mij aan. De waardering lag hem in het feit dat ik met weinig woorden een krachtig gedicht heb neergezet. Deze waardering doet mij goed.

Op zolder

naast het raam

smolten ijsbloemen

onder mijn handen.

Adem blies nieuwe

zo ijzig koud was het.

in de schemer streek licht

over vergeelde posters

vastgepind aan de zoldering.

Ik lag in bed en wachtte

tot het huis krakend

de dag begon.

Het is minstens tien jaar geleden dat ik met mijn vrouw José en zoon Micha naar de Open Havendagen in Rotterdam ben geweest. Op die dag stond ik met hen in een lange rij van mensen om uiteindelijk een rondgang door een benauwde duikboot te maken. Het was warm en druk die dag. Ik had het niet naar mijn zin en zwoer om nimmer meer naar de open havendagen te gaan.

Vandaag breek ik die belofte. Met een watertaxi varen José en ik over de Nieuwe Maas naar de Parkkade. Op het water dobberen vele soorten boten, van sloep tot The Pride Of Rotterdam, een kolossale veerboot van P&O Ferries. Aan wal heeft het corps mariniers een echte stormbaan aangelegd. Enkele mariniers entertainen groepjes groen geschminkte kinderen. Vaak voel ik een weerstand opborrelen als ik militairen in uniform zie. Nu ze zo lief spelen met de krijgsmacht in de dop, blijft die uit. Het is wederom druk en warm. Een file van mensen schuifelt aan ons voorbij. Op een ponton dansen jonge meisjes op de muziek van een Salsa band. Volwassen mensen spelen met waterkannonen en hijskranen. Helikopters zoemen als grote insecten door de lucht. Ik voel mij niet echt thuis. Een koel biertje vergoedt alles. Op weg naar de Maastunnel, we gaan lopend terug, zijn de mariniers nog steeds aan het spelen met enkele kinderen. Ik vraag mij af: ligt hier niet de sleutel voor de kinderopvangproblematiek. Kunnen ‘onze jongens’ niet bijspringen – ze doen het leuk. Nederland is tenslotte toch niet in oorlog.

Twee jaar geleden zag ik de kleinst waterhoen voor het eerst. Met mijn vriend Peter liep ik de trappen af naar het ‘podium’ dat met een lint afgezet was tegen al te opdringerig publiek. We hadden onze telescopen net opgesteld toen de acteur zich liet zien. Op grote voeten banjerde hij over het slik. We genoten.

Mijn vrouw en ik zijn uitgenodigd om een kunstbeurs te bezoeken in Aalsmeer. Om naast cultuur ook van de natuur te genieten besluiten we om naar de Groene Kamer te reizen – een moerasgebied langs de Kromme Mijdrecht. Vanaf de dijk zien we groepjes mensen met optische apparatuur geanimeerd samengeklonterd. We sluiten ons aan. Achter een pol biezen verschijnt een grijs silhouet. Te ver weg voor mij. Een man biedt mij zijn telescoop aan. Deze is van inferieure kwaliteit, zodat ik met geen mogelijkheid de hoofdrolspeler van vandaag kan determineren. Als we later samen met een fotograaf over het slik turen, dribbelt er ineens een porseleinhoen voor ons langs. Het beestje nadert ons tot op drie meter afstand. We staan perplex. Kreten van geluk kunnen we maar net inhouden. Wat een mooi beestje en zo dichtbij. Dan lijkt het of de doos van Pandora helemaal leegstroomt. Er blijkt daar niet een porseleinhoen te vertoeven, maar zeker zes. Later schuift ook de schuwe waterral aan. Wat een mooie ochtend. Als we tevreden naar onze auto teruglopen, kijken we nog eenmaal over het slik. Het eerder waargenomen grijze silhouet, het doel van onze excursie: het kleinst waterhoen, is iets dichterbij gekomen. Maar nog steeds niet goed te zien. Ik zal het met mijn herinnering van twee jaar geleden moeten doen.

De vermeende hoofdrolspeler bleef dus vaag. Misschien waren wij vogelaars de acteurs en verscholen de toeschouwers zich in het riet.            

                dew-grey leaf

          stains slowly green

          wasps buszzing

          dauwgrijs blad
          kleurt langzaam groen
          wespen zoemen

 

Haiku Heights #158 green http://haiku-heights.blogspot.com/

     Vader

     De tijd wordt gevuld met niets -

     Niets dan woorden, het ruisen

     van het peppelblad.

     Geschuifel van voeten door

     nat zand, watermunt geurt

     langs de waterkant.

     We staren naar de bijna lege lucht.

     De sperwer speelt een spel met

     een hulpeloze prooi.

    In deze stilte gevuld met iets
   - iets dat lijkt op gelukzaligheid -
    vergeten we de tijd.

Dit lukt zo niet. Voorzichtig neem ik de aluminium fietsendrager van de auto. In de huiskamer vind ik, meer op mijn gemak, uit hoe de drager precies op de auto gemonteerd moet worden. Uiteindelijk lukt het en kunnen we op pad.

Rucphen. Op de parkeerplaats van ‘De vaart’ demonteren Jose en ik de fietsendrager en stappen op onze fietsen voor een tocht over onder andere de Rucphense heide. Na minder dan honderd meter houden we onze eerste stop. Er moet tenslotte ook koffie gedronken worden. Gewapend met een fietsknooppuntenroutekaart  zoeven we langs bos, wei en hei. Wat opvalt, is dat sommige akkers licht glooien. Ze hebben veel weg van de bolle akkers in West Vlaanderen, die in een ver verleden zijn aangelegd om de afwatering te verbeteren. Aan de rand van bijna elk maïsveld blijven de kolven achter in grootte. Is dit ook niet zo in onze menselijke samenleving? Zij die leven in de periferie zijn vaak het minst bedeeld. Aan het einde van de middag, als het zoeven is overgegaan in ‘harken’ stoppen we bij een café om ons te laven aan bier en jus de orange. Hier wacht ons ook een domper want onverwacht klinkt, o ellende, de ijle stem van ons Franske Bauer over het terras. Een windvlaag zorgt voor afleiding. Hij vangt een parasol en werpt hem agressief op de verkeersluwe straat. Het loopt goed af. Vrolijk verlaten we na een laatste slok het terras, stappen op onze fietsen en verlaten langzaam het mooie Brabant.      

Maastricht komt in de vroege morgen tot leven. Er rollen lege fusten uit kroegen naar vrachtwagens in smalle straten. Het plein voor de St. Servaas ligt er verlaten bij. Pal voor de gevels van de restaurants en hotels langs Het Vrijthof drinken enkele toeristen hun eerste cappuccino. Het is fris en het waait. Langzaam vullen de straten zich met mensen. Voor hen die de drukte willen ontlopen zijn er de eeuwenoude stadswallen. Op haar wanden kleurt het wit en lila van het muurviooltje.

Een paar minuten na het middaguur loopt een pad ( Bufo bufo) over het vrijthof. Hij denkt: nu ik besta kan ik net zo goed zin aan mijn bestaan geven en mijn wereld verkennen. Voor mij is zijn wandeling meer een verkapte vorm van een poging tot zelfmoord. Niemand schijnt hem te zien, alleen ik. Vele voeten vertrappen hem net niet. Ik kan het niet langer aanzien en neem hem rustig op in mijn handen. Een tiental meters verderop spuit een fontein zijn water in een stenen bak. In deze bak is hij in ieder geval veilig voor een verpletterende toeristenvoet. Later kijk ik hoe het hem is vergaan. In eerste instantie kan ik hem niet meer vinden. Als ik een te vroeg gevallen boomblad optil, blijkt hij daar verscholen. We staren elkaar even aan. Dan draai ik mij om. Mijn goede daad van de dag zit erop, of is het uitstel van executie?

vanonder het blad

knipoogt de bufo bufo

met gouden ogen

De haiku onder dit stukje proza is geschreven door Niels Snoek.