De Mensch

Kofferbakverkoop

Mijn vriend Peter en ik rijden het Zeeuwse Kerkwerve binnen. Rechts langs de weg staat een bord. Zwarte letters verhalen over gerookte paling en forellen. Tussen twee feestelijke vlaggen de aankondiging: kofferbakverkoop. Met een vragende blik kijken we elkaar aan. Verderop  komen we  bij een kerkje waarvoor zich een aantal mensen verzamelt. “Vast een trouwerij”, meent Peter. Om de mensen niet te storen besluiten we rechts om het kerkje heen te rijden. Een tegenligger tracht ons met norse blik het dorp uit te kijken. We vragen ons af in welk vergeten ‘gat’ we terecht gekomen zijn. Inmiddels naderen we het groepje mensen dat zich voor het kerkje aan het verzamelen is, van de andere kant. Ik zie bedrukte gezichten en vraag mij af of er niet eerder een begrafenis zal gaan plaats vinden. Om dat te onderzoeken besluiten we om op een schuin tegenover de kerk gelegen terras, een pintje te pakken. De eerste slokken gerstenat glijden door onze kelen. Uit een zijstraat verschijnt een zwarte limousine. Hij stopt pal voor de kerk. Het groepje mensen stelt zich in slagorde achter de limousine op. Onder luid klok gelui vertrekt de stoet naar een laatste rustplaats voor de overledene. Wij zitten eerste rang en heffen het glas. Saluut.

De kofferbakverkoop blijkt later niets anders dan een rommelmarkt voor dolende zielen.

De Mensch

Met een tot drie personen gereduceerd gezinnetje, Femke vierde haar vakantie op Elba, vierden we dit jaar onze vakantie in de Vogezen en de Lorraine in Frankrijk. De heenreis verliep voorspoedig. Niet één minuut vertraging. Net voorbij Maastricht, langs een Belgische snelweg, was het tijd voor een eerste versnapering. Een ongezellig ogende uitspanning nodigde ons daar voor uit. De uitbater moet een hardrocker zijn gezien de muziek die het vertrek vulde en de kleding die hij droeg: hoge schoenen, een korte broek tot over zijn knieën en een T-shirt. Alles in de monotone kleur zwart. Bij een raam dat uitzicht bood op de snelweg dronken we onze koffie. Auto’s zoefden langs. Uit de keuken kwam een vette walm van gebraden worst en ui. Het was alsof we in een roadmovie acteerden. Ik genoot. Mijn vrouw niet. Na haar laatste slok verraadde haar mimiek mij het vertrek zo snel mogelijk te verlaten. Buiten, net voor we weg wilden rijden, hield een vrouw ons tegen. “Kan ik een stukje meerijden, ik sta zonder benzine”. Na kort overleg staptte zij in, om drie kilometer verderop op zoek te gaan naar een benzinepomp. Een goede daad was door ons verricht. Beter kan een vakantie niet beginnen. Na zes uur reizen naderden we onze bestemming, althans dat gaf onze TomTom aan. Na de auto geparkeerd te hebben, liepen we om het huis, dat pal langs een drukke weg gelegen was. We belden aan. Een vrouw deed open. Nadat ze onze reisbescheiden gelezen had, maakte zij ons duidelijk dat dit adres niet het juiste was. Geduldig legde zei ons uit waar we wel moesten zijn. Vijf kilometer verderop bereikten we uiteindelijk onze bestemming. Een knus ingericht huisje in het dal van de Cleurie. Helaas lag het huisje langs een drukke verkeersweg. Rustig buiten zitten was hierdoor niet prettig. De mooie omgeving vergoedde veel. We wandelden vele kilometers door de omgeving. Fietsen werden ook gehuurd. Zwaar waren de beklimmingen heuvel op, spectaculair de afdalingen. Voor mij was het een echte uitdaging om heuvel op in het spoor van mijn zoon Micha te blijven. Van streekgerechten werd ook genoten. José  waagde een gok om een varkensworst gevuld met orgaanvlees te proberen. Helaas, verder dan de worst uitpluizen en een paar hapjes kwam zij niet. Micha met een halve kip op plank en ik met een vegetarische salade hadden beter gekozen. Qua vogelsoorten viel het in deze omgeving wat tegen. Verder dan een vermeende waterspreeuw, een roodborsttapuit en een familie grauwe klauwier als ‘bijzondere’ soorten kwam de teller niet. Al moet ik natuurlijk wel vermelden dat er in elke dorpje tientallen zwarte roodstaarten huisden. Al met al een geslaagde eerste week. Hoe week twee verlopen is, kunt u lezen in het volgende blogje.

De mensch

Letters als lijm van een nieuwe vriendschap

Vandaag kwam het er dan van. Eindelijk, zou ik kunnen zeggen. Verleden zomer vroeg zij mij haar eens te bezoeken. We hadden elkaar om en nabij een jaar per mail ‘gesproken‘. Het was of de uitnodiging, aan mij gericht, moest rijpen. Als dan later in het bijzijn van de echtgenoot wederom een hartelijke uitnodiging volgt kan ik er niet meer om heen. Ik was echter terughoudend. Waarom dat was kon ik niet zeggen. Enfin, vanmorgen ging ik per fiets op pad. Bij het huis langs het Spui werd ik hartelijk ontvangen. Na wat losse uitwisselingen van gedachten kwam al snel het dichten ter sprake, want dat was wat ons bond. Toen ik later de bibliotheek van de heer des huizes mocht bewonderen was het hek van de dam. De grote hoeveelheid aan letters en onderwerpen trok onze kersverse band strakker aan. Gesprekstof te over voor toen en later. Na de lunch reed ik tevreden huiswaarts. Ik hield het tempo hoog, want ieder moment kon een fikse bui mij overspoelen. Helaas hield ik het niet droog. Dat gold wel voor het boek dat ik van de echtgenoot geleend had. Als hij dit blogje leest moet dat feit voor hem een geruststelling zijn.       

De Mensch

Als schrijver van dit blog laat ik de touwtjes even vieren. Er zullen de komende weken minder stukjes verschijnen. Inspiratie om te schrijven is er nog wel, maar het vat met energie loopt langzaam leeg. Als ik zoals vanochtend in stilte van mijn tuintje geniet voel ik dat er voorlopig genoeg geschreven is. Naast mij liggen twee boeken, waaruit ik gelezen heb. Eentje waarin wijsheden van de Dalai Lama staan beschreven en de Bhagavad Gita. Beide sluiten op elkaar aan en vertellen het verhaal van de mens. Zo las ik over egoïsme. De egoïstische en zelfzuchtige mens verbindt elke handeling met baten ten gunste van zichzelf. Nimmer neemt hij een altruïstische houding aan, d.i. zoveel mogelijk geluk voor zoveel mogelijk mensen. Toch is er een vorm van egoïsme die geen negatieve lading heeft. Deze vorm komt voort uit een onbaatzuchtige handeling. Voor iemand zorgen bijvoorbeeld, zonder iets terug te verlangen. Toch krijg je er iets voor terug: dankbaarheid en het inzicht dat je iemand hebt kunnen helpen. Beide geven je  een gevoel van geluk. Uiteindelijk ben je dus door middel van onbaatzuchtigheid uit op je eigen geluk. Deze vorm van egoïsme is niet verkeerd meen ik, De Ander wordt immers niet vergeten.

Ik wens u een mooie zomer toe. Bezoek af en toe deze weblog. En lees later mijn zomerervaringen.

De Biograaf

Het grind knarst onder mijn schoenen als ik naar het huis van Niels loop. Links van mij is een merel druk in de weer met een compositie van tonen. Door een raam zie ik Niels bezig met paperassen, die hij rangschikt op een grote tafel. Aan diezelfde tafel zit ook zijn zoon Valentijn. Verder ontwaar ik vaag zijn vrouw Ineke. Ik ben inmiddels dermate vertrouwd dat ik achterom naar binnen mag. Op kousenvoeten sluip ik binnen om opeens bij hen in de kamer te staan. Ineke blijkt zijn dochter Wendy te zijn. Er volgt een uitwisseling van  begroetingen en zaken van materiële aard. Zo heb ik voor Wendy een krantenartikel over de dag van de architectuur meegenomen. Ik wist dat Wendy en Niels daar heen zouden gaan, vandaar. Langzaam gaan Niels en ik aan de slag met de biografie. Ondertussen wordt er koffie geslurpt en van een appeltaartje gesnoept. Die laatste was gemaakt door Wendy en smaakt ons meer dan lekker. Een stroom aan informatie komt mijn hersens binnen, die naarstig al de gegevens proberen te verwerken. Ik schrijf, luister en geef zo nu en dan feedback. Tegen twaalven is het voor mij genoeg. Ik voel mij of ik een zware cursusdag achter de rug heb. “Nog even”,  zegt Niels dan stoppen we. De lunch, een flinke stapel boterhammen met kaas eten we in de tuin op. ’s Middags kuieren we een rondje over de Kwade Hoek om later op een terrasje in Goedereede een pintje te pakken. Denk nu niet dat dat geheel ter ontspanning is, ook tussen enkele slokken geel vocht door legt Niels het één en ander uit. Dit keer over De school voor Filosofie en de vedantaleer. ’s Avonds blik ik terug en constateer dat een kijkje in het leven van een ander boeiend is, maar ook vermoeiend. Nu maar hopen dat het resultaat mooi zal zijn.