Schoon Vlaanderen; Zingem

Na een week van verdriet, mijn schoonmoeder kwam plotseling te overlijden, vertrekken mijn vrouw en ik op een vrijdag voor een korte vakantie naar de Vlaamse Ardennen. Naast wandeltochten in de natuur en een bezoek aan Gent, wil ik als kers op de taart delen van De Ronde rijden. Een knieblessure en een fikse verkoudheid lijkt echter roet in het eten te gooien.

Als wij in de namiddag Zingem binnenrijden, worden wij hartelijk welkom geheten op ons logeeradres. Een doosje bonbons, frisrank en een echt Vlaams biertje completeren de uitvoerige uitleg over wat er allemaal te bezichtigen is in de streek rond ons appartement. Die dag doen wij niet veel meer dan in de avond een klein rondje kuieren rond de kerk van het dorp. De zaterdagochtend trekken wij eropuit voor een wandeling langs de Schelde en de ernaast liggende plassen en ruigtes. Half in de middag keren wij terug, mijn conditie laat het afweten. De malaise zet zich de volgende dag voort, met lichte verhoging zoek ik in de middag mijn bed op. Fysiek lijk ik geslagen, maar mentaal pep ik mijzelf op; de racefiets heb ik immers niet voor niets meegenomen.

Maandag lijk ik voldoende hersteld voor een wandeling langs de Zwalm. Het smalle pad pal langs het beekje is prima begaanbaar. De oevers zijn rijk begroeid met vele soorten planten, waarvan de bloemen druk bezocht worden door vlinders en andere insecten. Bij een in het groen verscholen uitspanning houden wij een pauze voor een kop koffie. Een gezette vrouw op het terras knikt ons toe vanachter een glas goudgele Duvel. Zij is er vroeg bij zo half in de morgen. Aan een tafeltje in de halfschaduw, bestellen wij onze koffie. Het lijkt of de koffiebonen nog geplukt en gebrand moeten worden zo lang duurt het voordat onze koffie geserveerd wordt. Als wij dan eindelijk het bruine vocht met gesloten ogen door onze mond laten rollen, terwijl de Zwalm nauwelijks hoorbaar langs ons voortkabbelt, beleven wij het ultieme vakantiegevoel. Verderop stoppen wij voor een picknick. Na mijn laatste boterham leg ik mijn hoofd in de schoot van mijn vrouw en doezel in slaap. Een koekoek roept mij vanuit de populieren wakker voor de laatste kilometers naar de auto. Ik voel mij intussen mentaal gesterkt om morgen ‘mijn slag’ te slaan.

Reisverslag Vlaanderen en Normandie

Proloog

In Vlaanderen is het altijd koers. Elk gehucht heeft zijn eigen held die vol goesting een extra snok aan zijn stuur geeft als hij over de kasseien hort en stoot, terwijl het zweet over zijn lichaam gutst. Supporters verlaten hun huizen om langs het parcours met een pint in de hand hun favoriet aan te moedigen. Een wielrenner in Vlaanderen heeft de status van een held. In Moorsele is het niet anders, het dorp is dan ook een smakelijk voorafje aan wat nog meer opgediend gaat worden: de kasseien en hellingen van Vlaanderens Mooiste[1]. Maar eerst enkele tussengerechten.

Saint Valery Sur Somme

De kleine stad komt tot leven. Bakkers en slagers openen hun winkels, een man loopt langs het wad waar tientallen graspiepers tussen zilt zeekraal hun kostje bijeen scharrelen. Honderden meeuwen trekken, na een veilige nacht op een zandplaat voor de kust, over de monding van de Somme landinwaarts.

Als de waker buigt,
klappen de luiken open,
stroomt het daglicht binnen,
wacht ons een nieuwe dag

 

Vandaag bezoeken wij Abbeville een stad die een dertigtal kilometers landinwaarts aan dezelfde rivier ligt. Het weer is koud en grijs, wat wellicht van invloed is op onze beleving van deze stad. Zelden hebben wij een dergelijke sombere stad gezien. Op zeker moment denk ik zelfs aan renoveren of afbreken. Een hoogtepunt zou de kathedraal kunnen zijn, maar die is verweerd en beschadigd. Zelfs God mist letterlijk een arm om zijn zoon fatsoenlijk te kunnen dragen. Een kleine opleving ervaren wij in een piepklein cafeetje waar de koffie overheerlijk is. Verdwaasd dwalen wij daarna door de stad en keren na een snelle lunch terug naar onze gite.

Was het echt zo somber?
Dat, o ironie, de topattractie van de stad
een pieperautomaat was?

 

 

Bij St. Valery halen wij onze boodschappen voor de avond. Omdat het weer intussen is opgeklaard, besluiten wij om na het avondeten naar de kapel te wandelen. Vanaf die plek  heb je een goed uitzicht over het wad en de zee, zodat wij de zon kunnen zien ondergaan. De wandeling naar de kapel duurt langer dan wij dachten. Als wij ter plekke arriveren is de zon intussen achter de horizon verdwenen. In het halfduister staren wij over de stad en zijn nauwe straatjes, waar lampen in de huizen ontstoken worden. Stapvoets zoeken wij onze weg over een boerenpad. De roep van een bosuil klinkt vanuit een naastgelegen bosperceel. Een zonsondergang houden wij tegoed.

 

 

---

[1] Vlaanderens Mooiste is evenals De Ronde een geuzennaam voor de Ronde van Vlaanderen één van de voorjaarsklassieker – een wegwedstrijd voor wielrenners.