Twijfel

Handen liggen ruggelings ineen gevouwen. Ogen blikken over land, houden af en toe stil aan de horizon, nemen fragmenten op, als zijn zij een hapje tussendoor.

Boven de niet zichtbare vaart vliegt een drone, die op sommige plekken blijft hangen. Waar kijkt de ‘piloot’ naar en waar bevindt hij zich? Een clubje eenden vliegt op, evenals een blauwe reiger, die snerpend protesteert. Verderop, nog net niet storend, het geluid van bouwvakkers en hun materiaal. Een kerkklok slaat.

In die rust lijkt het net of hij zijn nek in de strop van het denken heeft gestoken. Langzaam raken zijn gedachten verstrikt in twijfel, zonder enig besluit tot ‘iets’. Kon hij maar gewoon ‘kijken’ naar wat hij ziet, hoort en denkt. Zonder eindeloos commentaar daarop.

Er gewoon zijn. Is dat niet voldoende? Op dat moment valt zijn denken stil en kan hij echt genieten van de rust in en om hem heen. Misschien moest hij dat ook maar eens doen met het politieke krakeel. Het is er. Niet meer en niet minder. Het waait voorbij, als gedachten op een witte wolk.