Poëzie

 Tijd – toen en nu

wijzers bewegen, beweging is tijd,
keuzes dagen uit tot herscheppen,
veranderen dat wat was

‘vergeet’ het verleden, varieer nu
met de blik op de toekomst

maar wanneer het verleden
ruist en rinkelt als een feest,
is dit een droom in het heden

en voegt de toekomst niets meer toe
aan wat al is geweest

II

nu ik hier zit, voel ik dat er
veel is verloren, maar ik moet
zuinig zijn op mijn tranen

ik sta voor vele keuzes
moet ik vluchten voor wat ik mis
verder weg dan waar ik ooit was

nu en later zoek ik het leven
zonder steun van herinnering
vandaag en morgen is wat telt

Onweer

voor de donder heerst stilte.
de lucht is pikzwart, ik wacht af.

mensen gaan naar binnen, of
kruipen in een regenpak.

wachten. op de genadeklap,
wind en regen. angst geen beven.

bijna thuis, was daar de dreun.
de eerste druppels vielen. ik rilde,

had achteraf gezien, geluk gehad.
bomen omgewaaid takken afgeknapt.

onweer was voor even on-weer.
mijn geluk geen on-fortuin.  

Mooie zinnen

 

Terwijl ik liefdevol, alsof ik mijn geliefde streel, met mijn vingers langs de binnenkant van het dakraam aai, het vocht van de lekkage betast, naar buiten kijk en het raam open om de bedompte nachtlucht te verdrijven, ik had het raam gesloten voor te harde wind, kruipt een roodborst over de knot van de wilg, op zoek naar insecten.

Ik kijk de kamer rond als ik deze woorden schrijf. Op de tafel staan verwelkte rozen in een vaas, ze dragen de kleuren kardinaalsmuts rood, helder wit en verliefd ros, het groene blad is nog fris en stevig. Hun schaduw hangt over de fruitschaal waarin kiwi’s en mandarijnen. Straks ga ik naar Schiedam, althans dat is mijn plan. Misschien schiet ik leuke plaatjes en krijg ik inspiratie voor mooie zinnen.

In een kamer op de eerste verdieping, die als relax- en werkkamer dient, klap ik de strijkplank open en breng het strijkijzer op temperatuur. Door het raam werp ik schuins een blik naar buiten en zie de lucht scharkeren van licht naar donker. Een vage regensluier maakt hem wazig en ik … ik schrijf wat poëzie.

licht is als lucht
heeft de verleiding
te reflecteren op het
belang daarvan     

Fragmentjes

    goedendag wensen

    wij elkaar. rossig en koud

    ligt de dag - open.

    

    

    ga ik links, of rechts

    buig ik mee, of ...

    spiegelbeeld

    aalscholver, schollevaar

    strak en met rimpels

Herfsttij

‘Wat zie je?’ vraagt zij geïnteresseerd aan mij.
‘Een goudhaantje’ zeg ik enthousiast.

Het is een zonnige herfstochtend. Dat mag ook wel na al de regen die de laatste dagen gevallen is. In bomen en struiken danst het vogeltje zoals een kolibrie onder haast kale takjes.

‘Hoe ziet ie eruit?’
‘Een zeer klein groenig vogeltje met een brede gele kruinstreep.
Zijn neefje heeft en fel oranje kruinstreep. Alsof hij in brand staat. Daarom heet hij vuurgoudhaantje’.

            Foto: Peter Ganzeboom

Een nauwelijks hoorbaar sie-sie klinkt vanuit de struiken. ‘Dat moet hem zijn’  zeg ik en wijs naar een klein vogeltje. Als de vrouw kijkt, is hij weg. Pas na een aantal pogingen lukt het haar.

‘Wat een mazzel’ zegt ze. En wat mooi. We zijn echt geluksvogels. Goudhaantjes’!

Herfsttij
de nabloei
van de zomer
 

Lord Byron

    Gezwicht voor de schoonheid
    van weef- en borduurkunst,
    zit hij hier in oriëntaalse kleuren.

    Zijn huid Angelsaksisch bleek.
    Onbevangen kijkt hij de wereld in.
    Quasi-slordig hangt de tulband neer.

    De jas loodzwaar van goudbrokaat,
    de snor gelijk een verliefde officier
    als in een dolkomisch theaterspel.

Het kan anders

Karen is een commandeur en klager. Zij staat in de supermarkt bij de zelfscankassa en scant haar eerste boodschappen. Iets in het apparaat lijkt het niet te doen. Of maakt zij zelf een foutje? Bozig roept zij een medewerkster. ‘Dat apparaat doet het weer niet. Ga je chef maar halen.’ Zenuwachtig is die dat inderdaad van plan. Maar ja, dan krijg ik daar weer allerlei instructies, denkt zij. Dus probeert ze het zelf te verhelpen. Het lukt. Karen is na tien, vijftien minuten eindelijk klaar. ‘Mag ik uw boodschappen controleren?’ wordt haar vervolgens gevraagd door de medewerkster. Nog bozer dan daarvoor vraagt zij weer naar de chef. Die komt kijken en doet een goed woordje voor haar collega. ‘Het apparaat is oké. Het ermee omgaan is soms lastig. Een foutje is zo gemaakt.’ De boosheid bij Karen zakt, maar nog geïrriteerd pakt zij in. ‘Nou.’ zegt de chef. ‘Het komt toch nog in orde.’ ‘U bent geholpen door een ervaren collega.’ ‘Inderdaad.’ zegt Karen. ‘Dat doet zij altijd. Een kleine promotie of salaris verhoging zit er voor haar misschien in?’ ‘Daar ga ik zeker met haar naar kijken.’ zegt de chef. 

Een lege pagina

 

Zo rond half zes wordt hij wakker. Een streep licht van buiten valt op de muur. Het dakraam waardoor het naar binnen glipt staat op een kier en klappert zacht in het scharnier. Nog even woelt Rick om, dan stapt hij uit bed. Zijn vrouw Alice merkt niets van zijn bewegen en slaapt rustig door. Beneden opent hij de deur die toegang geeft tot de kleine boomgaard achter het huis. Onmiddellijk sluit hij hem weer. Het waait te hard. Binnen is daar door de goede isolatie niets van te merken. Hij zet de computer aan en zoekt het weerbericht. Er is storm op komst. Als Alice beneden komt, waait het al harder.

Ze gaat de keuken in en op het moment dat zij de deur van de koelkast open wil doen, gaat het licht uit. In de koelkast is het pikkedonker. Enkele stoppen zijn ‘gesprongen’.  Op de tast vindt zij eieren en wat broodbeleg. Margarine kan zij niet vinden. Rick gaat op zoek naar een zaklamp. Omdat die haast nooit wordt gebruikt, kan hij hem niet vinden. ‘Er zit toch een lichtje op je mobiel’, roept Alice vanuit de keuken. Uiteindelijk komt alles in orde en bakken ze een spiegelei met spek. De geur van Earl Grey  mengt zich vanuit een glazen kan met het haast Engelse ontbijt. Wat tegenzat wordt een plezier.

Vrolijk doet ieder zijn ding. Alice zit achter de pc en probeert een kort verhaal te schrijven. Ze was er al mee begonnen, maar telkens vond ze het niet goed genoeg. De pagina met wat zij schreef, is gewist en staat leeg voor haar neus. Haar humeur zakt, want weer weet zij niets. Dan schiet haar iets te binnen. Ze zoekt een pas geschreven gedicht op, kopieert het en plakt het op een lege pagina.

ruiten rammelen
pannen klepperen
boomtakken zwiepen
krakend heen en weer
wind raast razend langs de ramen
het water zweept vanachter dijken
over de kruinen, luister … herfst

Zij krijgt een gaaf idee. Als ik deze ochtend nu eens beschrijf met dit gedicht. Dan heb ik toch een leuk kort verhaal.