Voor de volgende bundel

Klik op de foto voor een vergroting

Vogelvrienden

Onder de blauwe hemel ligt de rivier.
Langs de rivier onder de blauwe hemel wuift bruin het riet.
Boven het bruine riet langs de rivier baltst in de blauwe hemel de kiekendief.

Aan het einde van de rivier onder de blauwe lucht sta jij,
van mij door het Coronavirus gescheiden.

Je kijk net zoals ik naar de kiekendief die boven het bruine riet
zweeft in de blauwe lucht.

Pas ’s avonds besef ik na een app dat jij noch ik werkelijk
van elkaar verwijderd waren,

bij de rivier onder de blauwe hemel.

Dat kleine moment van geluk

Ik schrijf omdat ik vaak een onweerstaanbare drang heb om mijn verhaal te vertellen en natuurlijk omdat ik schrijven op zichzelf leuk vind. Maar zo simpel als het lijkt is het niet altijd. Soms is er een drang, maar ontbreekt er inspiratie, of lukt het mij niet om de zin te fabriceren die ik wens. Op die momenten is schrijven helemaal niet leuk. Gelukkig komt bij mij dat laatste niet al te vaak voor.

Als mijn verhaal af is, dan wil ik het delen met liefst zoveel mogelijk mensen. Zo ontstaat er een vaste kern van lezers; hen plezieren, daar doe ik het ook voor. Een leuke reactie van een lezer over dat wat hij gelezen heeft is dan helemaal tof.

Onlangs reed ik in mijn woonplaats een aantal adressen af waarvan de bewoners mijn laatst gepubliceerde boekje hadden besteld. Twee daarvan kregen er een cadeau: mijn moeder die haar 85^e verjaardag vierde en een ken-nis van mij. Die laatste ken ik al jaren en onfortuin in zijn familie plaagt hem al maanden. Mijn boekje Zwerftochten langs het Haringvliet zou hem kunnen opbeuren. Van hem kreeg ik deze leuke reactie.

Hallo Tino,

Wat een leuk boekje wat je bij mij bezorgd hebt. Ik zit met plezier erin te lezen. Verschillende genoemde plekken zijn mij niet onbekend.

Hoewel ik niet direct een vogelaar ben, ben ik ook wel een vriend van vogels. Ze eten soms uit mijn hand.

Zojuist verschenen

Vanaf 2016 t/m heden is elke maand in Groot Goeree Overflakkee een natuurverhaal van mijn hand verschenen. Deze zijn nu verkrijgbaar in de bundel, 'Zwerftochten langs het Haringvliet' en te bestellen via de volgende link:

https://www.boekenbestellen.nl/boek/zwerftochten-langs-het-haringvliet/36928

Fragment

En opeens is daar tussen regen- en stormdagen door een stralende winterdag. Alsof het voorjaar is. Soms heb ik de drang om als de ochtend gloort de rugzak om te hangen en lopend de wijde wereld in te trekken. Vandaag is zo’n dag. In nog geen vijf minuten sta ik na de voordeur achter mij dichtgetrokken te hebben tussen de weilanden, waar hazen elkaar najagen, spreeuwenbollen de meest wonderlijke mozaïeken vormen en brandganzen bij honderden het gras kort grazen.

gedicht

de tijd gaat snel

besef ik nu ik hier

op mijn krukje zit

kraaien graaien

met hun vlerken

in de lege lucht

een merel zucht

hoorbaar  op een

leeggewaaide tak

overmand door slaap

zweef ik weg van hier

en buitel ongenadig

hard van mijn kruk

net als lang gelden

alsof het gisteren was

Brabbelen

En opeens is daar tussen regen- en stormdagen door een stralende winterdag. Alsof het voorjaar is. Soms heb ik de drang om als de ochtend gloort de rugzak om te hangen en lopend de wijde wereld in te trekken. Vandaag is zo’n dag. In nog geen vijf minuten sta ik na de voordeur achter mij dichtgetrokken te hebben tussen de weilanden, waar hazen elkaar najagen, spreeuwenbollen de meest wonderlijke mozaïeken vormen en brandganzen bij honderden het gras kort grazen.

De eerste etappe gaat naar een bosperceel aangeplant door Staatsbosbeheer. Op sommige plekken in de luwte bloeit het speenkruid en het klein hoefblad al. Vanuit de populieren klinkt behalve het geroffel van een grote bonte specht een voor mij onbekend gebrabbel. Geduldig probeer ik het te lokaliseren, wat mij pas lukt als ik iets zie bewegen. Het blijkt een vink te zijn. Nu ken in zijn zang, de kenmerkende vinkenslag en ook zijn contactroep: ink, ink. Maar tot mijn verwondering blijkt hij ook gezellig te kunnen brabbelen. Zo is er altijd wel iets bijzonders te leren.

Deze bijzondere foto is gemaakt door Peter Ganzeboom

De tweede etappe wandel ik langs het Spui. Een aftakking van getijderivier de Oude Maas die uitmondt in het Haringvliet. Vooral de wijde bocht die de rivier maakt net voordat hij enkele honderden meters verderop over gaat in het Haringvliet is voor mij imposant; dit stukje oer-Hollands landschap verveelt mij nooit.

Bij een jachthaven houd ik een kleine lunchpauze. Van mijn rugzak maak ik een ‘zitje’, het gaas van een raster gebruik ik als rugleuning. Tussen een hap brood en een slok water door bekijk ik wat foto’s die ik onderweg met mijn smartphone genomen heb en stuur de mooiste op naar mijn vrouw. Dan ga ik weer op pad. Ik zou zo maar door kunnen lopen naar de even verderop gelegen Beningerslikken, echter dat zou betekenen dat ik pas na zeven uur wandelen weer thuis zou zijn. Dat is mij te gortig. Vijf uurtjes is genoeg. Ik besluit langs de Bernisse terug te lopen. Op een bankje rust ik nog wat uit. Vaak vist hier ook een ijsvogel vanuit het wilgenhout pal langs het water. Dit keer laat hij zich niet zien. Wel een paartje futen dat elkaar al kopschuddend het hof maakt.

Als zo vaak wegen de laatste loodjes het zwaarst. Ik merk dat mijn passen kleiner en trager worden. Een vrouw leidt mij van mijn vermoeidheid af. ’Nog wat bijzonders gezien vandaag?’, vraagt zij vrolijk. ‘Is niet heel de dag bijzonder, zo in het ‘lentezonnetje’?, vraag ik haar. Zij kan niet anders dan mij gelijk geven en samen lopen wij al brabbelend een stukje op.   

Een man weet niet wat hij mist

[…]  maar als zij er niet is, dan weet hij wat hij mist.

Aldus zingt Huub van der Lubbe van De Dijk in een van hun liedjes. Voor mij gold vandaag hetzelfde, maar dan net iets anders. Al een tijdje miste ik mijn zieke vogelvriend. Hij zat al weken aan huis gekluisterd vanwege een fikse griep, met een longontsteking als naar bijverschijnsel. Ik moest dus al die tijd alleen op pad. Niet dat ik dat onoverkomelijk vond, maar het blijft surrogaat. Tot vandaag dan, want eindelijk konden wij weer eens samen op pad.

Half in de ochtend wacht hij mij op bij een plantsoen. Al enkele jaren broedt hier een sperwer en laatst was er een ter plekke actief. Op een strategisch punt vanwaar wij een goed uitzicht hebben landt een vrouwtje op een oud nest. ‘Vast om een tak weg te slepen voor een nieuw te bouwen onderkomen, want een oud nest wordt door de sperwer niet hergebruikt’, vertelt hij mij.

Op het moment dat het vrouwtje het luchtruim kiest, nadert van ver een mannetje en wat zich dan voor onze ogen afspeelt hebben wij nog nooit gezien: De balts van een paartje sperwers. Goed is nu te zien dat het mannetje een stuk kleiner is dan het vrouwtje. Bovendien spreidt het mannetje met regelmaat zijn witte heupveren; het zogenaamde vlaggen. Enkele minutenlang vliegen zij elkaar na en verdwijnen dan in het struikgewas. 

Mannetje sperwer. foto: Peter Ganzeboom

Met dit fraaie moment in gedachten vervolgen wij onze vogeltocht op zoek naar nog meer mooie momenten. De sfeer en het weer is voortreffelijk. Een typische Hollandse wolkenlucht met een vriendelijk zonnetje. Fris dat is het wel, dus een beker warme thee en stevige boterham gaan er wel in. Wat schetst onze verbazing … ’t Is de tjiftjaf die met zijn eerste voorjaarszang ons vergezeld!

Later op weg naar huis kijk ik nog een keer achterom. Mijn vriend had dit vast verwacht want hij wuift mij lachend gedag. En nu, als ik dit stukje schrijf weet ik pas echt wat ik al die tijd heb gemist ...