Voor mijn broer

Mijn broer leest trouw de stukjes die ik schrijf. Dat is bijzonder, want hij is niet echt een lezer. Onlangs vroeg hij aan mij, wanneer ik een nieuw verhaal of gedicht op mijn blog ging plaatsen. Echt boeiende onderwerpen had ik niet voorhanden vertelde ik hem. Het kon dus nog wel even duren. Echter, geïnspireerd door een artikel in de krant over het zeer korte verhaal nam ik zojuist mijn pen ter hand en schreef het volgende zkvtje compleet met pointe of clou.

Vandaag

schets ik de zon op blauw papier.

Opdat, mocht zij ooit verzaken, voor eeuwig blijft schijnen in het azuur.

De haiku als metafoor

Een haiku heeft een aantal kenmerken. Zo verwoordt hij bijvoorbeeld het bijzondere in het algemene.

Wij lopen vaak aan de dag met al zijn ‘dingen’ voorbij. Totdat wij iets bijzonders zien. We onthouden dat beeld en praten er later over met bijvoorbeeld vrienden. Een enkeling schrijft een haiku over wat is waargenomen.

weids zomerlandschap -

het wandelpad verdwijnt

halverwege

Teuntje Knops 2014

Behalve de prachtige poëtische omschrijving van een zomers landschap, lijkt de inhoud niet bijzonder. Op vele plaatsen kunnen we een dergelijk tafereel immers aantreffen. Prent de haiku maar in het hoofd en stel jezelf een plateau in een heuvellandschap voor. De zon schijnt uitbundig en het is windstil. Voor je ligt een wandelpad waarlangs bloemrijke velden. Verderop verdwijnt het wandelpad. Je tuurt naar de horizon en het enige wat nog zichtbaar is, is een kerktoren die zindert in de verzengende zon. Direct nadat de dichter het beeld dat zij waarnam in een haiku schetste, dacht zij na over de betekenis daarvan. De vliegramp boven de Oekraïne was haar leidraad. Twee geliefden met nog een heel leven voor zich, (weids zomerlandschap), lopen samen op. Dan ineens houdt het op, het wandelpad verdwijnt -

De haiku, in eerste instantie qua betekenis niet heel bijzonder, krijgt nu een geheel andere lading. Als reactie op de haiku schreef ik:

over het maïsveld

zwelt regengeroffel aan

nergens onderdak

Tino van Kampen 2014

Daar sta je dan midden in het polderlandschap en nergens beschutting. Ik moest denken aan een ander conflict, dat in de Gaza woedt. Ik wil mij nu niet in een politieke discussie mengen, maar het menselijke benadrukken. De totale reddeloosheid. Mensen zoals jij en ik overgelaten aan… niets.

De haiku is, mits goed geschreven en gelezen niet zomaar een drieregelig gedichtje. Maar bijzonder tussen het gewone alledaagse, juist als metafoor.

Tino van Kampen  

Onbarmhartig

‘Speelnatuur’ ligt er op maandagmorgen verlaten bij. Her en der drijven plastic schepjes, boomstammen en andere attributen in het water. Op het ‘ukkie-eiland’ groeien de akkerdistel en kaardenbol volop. Om mogelijk leed van de allerkleinste kinderen te verzachten, zal de onderhoudsploeg dadelijk dit ongerief met wortel en al verdelgen. Als eerste betreed ik het gebied en buig mij over het groen. Met mijn handen woel ik door de planten. Ontelbare muggen ontwaken op dat moment tussen het groen. Tientallen van hen steken hongerig op evenzoveel plekken van mijn lijf. Na een half uur geef ik het, moe van de muggen, op en zoek ik mijn heil elders. Op de dijk ligt vers gemaaid hooi dat in rillen geharkt moet worden. Met een collega ga ik aan de slag. Maar ook hier huizen honderden muggen tussen het gras. Elkaar motiverend en het lichaam zo veel mogelijk bedekkend, harken wij ons door de dag. Al met al lijkt het mee te vallen. Echter de volgende morgen ontwaak ik met haast ondraaglijke jeuk. Meer dan honderd muggenbulten op hoofd, nek en schouders maken de dag tot een kwelling. Altijd dacht ik, het valt vast wel mee, als anderen over een muggenplaag klaagden. Nu weet ik beter en leef alsnog met hen mee.