en de
schilder snijdt
zijn doek in stukken
het zicht op
-
de rivier, de berg, de toren
appelbomen in bloei
de rode daken van de stad
in vier grote
gelijke delen
rechthoekig met een mes
geërgerd
denkt hij:
het is niks, totaal niks
weet je wat, ik ga dichten
hij pakt pen, papier
en schrijft deze poëzie
weet, met glimlach en plezier
tussen deze
en overkant
langs gors en dorpszicht
schijnt de zon op water
de rivier
stroomt en stroomt
de zon spiegelt zich telkens
wel honderdduizend maal
hoe lang al,
hoe lang nog
hoeveel regendagen en vorst
wie heeft het zien stromen
duizenden
jaren draait
de aarde al duizenden jaren
cirkelt hij vast nog rond
zonder dat ik
alles zal zien
wat is er na die eindeloze tijd
wat was ervoor - to be or not
#
Wie
zijn wij
in de eeuwigheid
die momenten in de zon
misschien
een druppel
in de stroom van water
ons
leven een ademtocht
in het oneindige bestaan
(vrij naar)
ik luister
naar ’t kletteren
van de regen op het dak
baal dat de zon
niet schijnt
de wind waait, het koud is
op tafel ligt
mijn brood
twee flinke pillen dik besmeerd
daarnaast centjes,
daalders, guldens
en wat papiertjes, verfrommeld
in een hoek
op de grond
mijn eenvlamspitje waarop
een keteltje water dat raast
mijn benen
onder tafel
uitgestrekt, blote voeten
zie alles wat ik net beschreef
ik luister
naar de regen
ben dik tevreden
Meester Fabri
in humanistische mantel.
Geleerd. Zie
boeken, inktflesje en penseel.
Op het witte blad:
Omnium Rerum Vicissitudo.
'Niets is bestendig', ook grootheidswaanzin niet.
De blik van Fabri,
waar zien wij die meer -, standvastig,
zal ooit
breken. Niets is bestendig. Alleen …
vastberaden blik
kijkt zijn lege
ruimte in
weinig is
houdbaar
Ontspannen
zit hij op de fiets. De wind strijkt vertrouwd over zijn wangen. Een
verrekijker hangt om zijn nek. ’Vergeet niet als iets je boeit, of dierbaar is
stil te staan bij de waarde daarvan.’ Vervelend, denkt hij, ik wil dat nog wel
eens vergeten. Dus, …
Op
het eerste het beste plekje staat hij stil. Bespioneert een buizerd die cirkelend
boven het slik iets eetbaars probeert te
vinden. Een graspieper landt op een paaltje.
Ja,
zo is het! Ergens ben ik gehecht aan iets moois wat toch zo simpel is. ‘Een
vogeltje is voor mij van waarde, meer hoeft niet. Want, als die zich niet laat
zien, dan raak ik niet snel van streek.’
Die
stoïcijnen zijn zo gek nog niet. Moe en hongerig trapt hij de laatste
kilometers. Ooit reed hij er meer. Maar de waarde van het tochtje is nog net zo
groot, want de wind, de weidsheid en het alleen zijn is voor hem zo groot.
Martin dacht ooit, terwijl hij genoot van het uitzicht over een deel van de Duitse Eifel: De mens is in de wereld geworpen. Daar treft hij zich aan, geeft zichzelf betekenis en doet.
Dit is een existentiële gedachte. We bestaan niet zomaar. We zijn actief betrokken bij wie wij zijn en bij ons lot in de wereld. De reis van zelfontdekking en zingeving. Wie reist er mee?
Elk
van de drie elementen uit de titel van dit schrijven speelt een cruciale rol in
de vorming van ons leven en onze realiteit. Gedachten vormen de basis van ons
bewustzijn, woorden geven vorm aan onze intenties en daden brengen onze visies
tot leven. Samen creëren ze een dynamisch geheel dat voortdurend evolueert en
de wereld om ons heen beïnvloedt.
Terwijl
Martin daar zo zit, scharrelt er iets kleins tussen de nog winterkale takken
van een hazelaar. Het vogeltje, want dat is het, fladdert nieuwsgierig naar een
kale tak. Een merel vliegt voorbij. Dit geldt niet voor de gedachten van de man.
Hij denkt terug aan een tekst die hij las. Al kan hij die niet meer exact
onder woorden brengen.
‘Wat
is bestaan of niet-bestaan? Is dat een eenheid of dualiteit?’
De
zon verschuilt zich achter een wolk. Een vlaag wind trekt aan. Voel ik niet een
druppel regen. Een duo wandelaars loopt voorbij. ‘Schiet maar niet op, het
voorjaar, he?’ ‘Koud en nat’. Martin trek zijn kraag op maar blijft zitten. Een groene
specht lijkt hem uit te lachen. De roep van de vogel is voor hem een teken : ‘Laat ik
stoppen met denken om overal waarde aan te geven. Het weer bijvoorbeeld is er
gewoon, net zoals ik zelf. Toch ontsnapt er nog een vraag: Wat was er voor het
bestaan, voor de existentie?
De
meeste mensen zouden zich waarschijnlijk niet druk maken over zulke
filosofische vragen, maar voor Martin waren ze het hart van zijn existentie.
Terwijl hij daar zit, in de natuur, voelt hij een diepe verbondenheid met alles
om hem heen. De wereld is niet slechts een plaats om te bestaan, maar een
canvas waarop hij zijn eigen betekenis kan schilderen.
Hij
staat op, strijkt zijn jas glad en begint langzaam terug te wandelen naar huis.
De vragen blijven, maar nu met een gevoel van vrede en aanvaarding. Misschien,
denkt hij, zijn het niet zozeer de antwoorden die ertoe doen, maar de reis zelf.
En in die reis vindt hij zijn ware ik.
Het
is het tegendeel van een kamer. Met zijn hoofd in de handen zit de mens op bed.
De horizon is nauwelijks zichtbaar. Muren, kozijnen en deuren liggen
versplinterd op de grond. Alleen dwarrelend stof lijkt nog te leven. Het lijkt
net elfenpoeder, denkt hij als troost. Achter hem ligt zijn jeugd en verleden. Zijn
kracht. Die zal hij nodig hebben om vandaag en morgen de voor hem juiste vorm
te geven. Hij kijkt ‘haar’ aan. Diep in haar ogen ziet hij zijn eigen huivering.
Dat wat bewoog, het leven, was kapotgegaan. Onbeweeglijk van horizon tot
horizon.
Uit het leven van. Dat wat ik zag, las en hoorde en opschreef.
