Opvliegend gruis

De bijeneter van gisteren wil ik natuurlijk nogmaals zien. Daarom wandel ik al vroeg de heuvels in. Links van mij ligt een ogenschijnlijk vervallen ezelboerderij. Een bord langs de kant van de weg met daarop geschreven, Donkeyfarm You’re Welcome, kan mij niet verlokken om een kijkje bij de ezels te nemen. Na een flauwe bocht laat ik de laatste bebouwing van Molivos achter mij. Hoog in de lucht hoor ik de kenmerkende roep van de bijeneter. Zij zijn op weg naar elders. Na een uurtje kuieren besluit ik om terug te keren. De maag knort, het ontbijt wacht. Honderd meter voor mij op het pad, zie ik een kleine windhoos. Niet groter dan een meter hoog en niet breder dan vijftig centimeter. Langzaam komt hij nader. De wind trekt aan en wordt warmer. Op het moment dat de windhoos daadwerkelijk bij mij is, waait het hard. Mijn in korte broek gestoken benen worden gegeseld door opvliegend gruis. Niet langer dan een halve minuut waait het hard, dan neemt de wind af. Ik draai mij om en zie de draaikolk van stof langzaam oplossen in het landschap. Het blijkt een voorbode voor een stormachtige dag. Boven in de heuvels waait de wind, blijkt later, met een kracht van zeven á acht op de schaal van Beaufort.

wind giert door straten
het dorp angstig verlaten
ligt doods in de storm

Lesbos

De nacht is nauwelijks begonnen als we, zonder de slaap gevat te hebben, uit bed stappen. Een half uur later, het is intussen half twee, rijden we richting Schiphol. Daar zal om vijf uur in de morgen ons vliegtuig naar Lesbos opstijgen. De vlucht verloopt voorspoedig. Door het heldere weer is een groot deel van Europa zichtbaar. Om acht uur landt het vliegtuig uiteindelijk op Mytilini Airport.  Met een kleine huurauto proberen we later de stad achter ons te laten. Het lukt maar nauwelijks. Via een doodlopende weg die bij een betoncentrale eindigt, eenrichtingstraatjes en een bijna aanrijding, vinden we na anderhalf uur de juiste weg. Rond een uur rijden we Molivos binnen, de plaats waar we tien dagen zullen verblijven. Het appartement dat wij gehuurd hebben heeft een fraai balkon, vanwaar het vaste land van Turkije zichtbaar is. Moe van de reis ploffen we na de eerste indrukken op ons bed voor een korte siësta. ’s Middags wandelen we wat en ’s avonds genieten we van ons eerste authentieke Griekse diner. De volgende ochtend word ik om half zeven gewekt door een nieuwe dag.

     over de bergkam
     klimt als vanzelf de zon
     gouden morgenstond

Her en der grazen in de heuvels schapen. Vele van hen dragen een bel om hun nek, zodat het vaak een geklingel van jewelste is. Op kaal gevreten stukken grond scharrellen kuifleeuweriken hun kostje bij elkaar. In de verte, langs ons pad, slaan bij een verlaten stal een viertal honden aan. We besluiten van het pad af te wijken. Door een droge rivierbedding dalen we af tot ver achter de stal. Omdat het al behoorlijk warm is, laten enkele hagedissen zich bewonderen op gesleten rotsblokken. Via een uitgehouwen trap komen wij bij een klein bouwwerk. In eerste instantie denken wij dat het een behuizing van een kluizenaar is. Het blijkt een kapel. Na binnen foto’s geschoten te hebben loop ik om de kapel heen. Ineens klinkt het pruut pruut van de bijeneter. Even laat hij zich op een kei van dichtbij bewonderen, dan vliegt hij verder.

nieuw blog

Zojuist heb ik een nieuw blog aangemaakt waarop verhalen uit mijn jeugd.
Langzaam wordt door mijn geschiedenis duidelijk wie ik ben.
Kijk maar eens op: http://uithetjongerelevenvan.blogspot.nl/

beelden

Terwijl zij thee en koffie haalt,

staar ik, achter het glas gezeten,

naar de tuin.

De warme en stille gloed van buiten

overmeestert mij, in trance waan ik

mij nog met haar

in grote zalen, tussen sculpturen van

gips, was en brons, waar Brancusi’s

muze slaapt.

Kunst openbaart, is soms een raadsel,

zoals de vage contouren omwikkeld

met een deken.

‘niet storen’ waarschuwt het kaartje,

toch tikt zij zacht op mijn schouder:

“de koffie staat klaar”.

schaduw over speelnatuur

Speelnatuur ligt er deze maandagmorgen fleurig bij. Samen met anderen loop ik langs diverse wilde planten om hen op naam te brengen. Een plant is voor ons een struikelblok. Het internet zal later uitkomst bieden. Het blijkt de echte koekoeksbloem te zijn. Ondanks de zon ligt er een grauwsluier over het eiland. Tijdens de lunch als iedereen zijn plek heeft gevonden, roept Leo ons bijeen. Hij heeft ons iets te vertellen. Rustig brengt hij zijn verhaal. Zijn lip trilt. Wij zijn overwegend stil en zeggen alleen het hoognodige. Leo, energiek en gedreven als hij is, wordt geplaagd door een ernstige ziekte. Een chemokuur en een operatie zullen volgen. Ondanks de slechte boodschap blijft hij dapper en optimistisch. “Ze krijgen mij er niet onder”.

helder schijnt de zon

de man vertelt zijn verhaal

droef valt een schaduw

Oude Maas

Langs de Oude Maas, een van de weinige getijdenrivieren van Europa, ligt het Allemansgriend. Een groot deel daarvan bestaat uit rietvelden waarin her en der verspreid vlierstruiken, meidoorns en wilgen groeien. In het voorjaar is de griend voor de vogelaar een waar lustoord.

onbeweeglijk

kleeft tegen de wilgenbast

een draaihals

Het is dat ik de vogel naar de wilg toe zag vliegen, anders had ik hem niet waargenomen. Zo in detail gecamoufleerd is hij. Niet alle vogels bewegen zich subtiel door de griend. Sommige vallen op door zang of uiterlijk.

           gekraagde roodstaart

           tussen het groen trilt driftig

           zijn roestrode staart

 

Met zijn gitzwarte boa en rode staart is de gekraagde roodstaart een haast tropische verschijning in de Hollandse griend. Zijn zang lijkt bij aanvang op die van een vink.

Als laat in de morgen de vogels haast niet meer fluiten eindigt mijn tocht langs de oever van de rivier.  

stilte, geur en kleur

liggend langs de waterkant

o, Oude Maas

© Tino van Kampen