beelden

Terwijl zij thee en koffie haalt,

staar ik, achter het glas gezeten,

naar de tuin.

De warme en stille gloed van buiten

overmeestert mij, in trance waan ik

mij nog met haar

in grote zalen, tussen sculpturen van

gips, was en brons, waar Brancusi’s

muze slaapt.

Kunst openbaart, is soms een raadsel,

zoals de vage contouren omwikkeld

met een deken.

‘niet storen’ waarschuwt het kaartje,

toch tikt zij zacht op mijn schouder:

“de koffie staat klaar”.

schaduw over speelnatuur

Speelnatuur ligt er deze maandagmorgen fleurig bij. Samen met anderen loop ik langs diverse wilde planten om hen op naam te brengen. Een plant is voor ons een struikelblok. Het internet zal later uitkomst bieden. Het blijkt de echte koekoeksbloem te zijn. Ondanks de zon ligt er een grauwsluier over het eiland. Tijdens de lunch als iedereen zijn plek heeft gevonden, roept Leo ons bijeen. Hij heeft ons iets te vertellen. Rustig brengt hij zijn verhaal. Zijn lip trilt. Wij zijn overwegend stil en zeggen alleen het hoognodige. Leo, energiek en gedreven als hij is, wordt geplaagd door een ernstige ziekte. Een chemokuur en een operatie zullen volgen. Ondanks de slechte boodschap blijft hij dapper en optimistisch. “Ze krijgen mij er niet onder”.

helder schijnt de zon

de man vertelt zijn verhaal

droef valt een schaduw

Oude Maas

Langs de Oude Maas, een van de weinige getijdenrivieren van Europa, ligt het Allemansgriend. Een groot deel daarvan bestaat uit rietvelden waarin her en der verspreid vlierstruiken, meidoorns en wilgen groeien. In het voorjaar is de griend voor de vogelaar een waar lustoord.

onbeweeglijk

kleeft tegen de wilgenbast

een draaihals

Het is dat ik de vogel naar de wilg toe zag vliegen, anders had ik hem niet waargenomen. Zo in detail gecamoufleerd is hij. Niet alle vogels bewegen zich subtiel door de griend. Sommige vallen op door zang of uiterlijk.

           gekraagde roodstaart

           tussen het groen trilt driftig

           zijn roestrode staart

 

Met zijn gitzwarte boa en rode staart is de gekraagde roodstaart een haast tropische verschijning in de Hollandse griend. Zijn zang lijkt bij aanvang op die van een vink.

Als laat in de morgen de vogels haast niet meer fluiten eindigt mijn tocht langs de oever van de rivier.  

stilte, geur en kleur

liggend langs de waterkant

o, Oude Maas

© Tino van Kampen

  

Wat komen gaat

Om kwart voor twaalf gromt en trilt mijn mobiele telefoon op het houten tafelblad. Ik wil net naar bed gaan, maar besluit toch te kijken wie er belt. Op het scherm staat de tekst, geheim nummer. Zelden beantwoord ik in die gevallen de oproep. Regelmatig plaagt een lastpak mij, die zodra zijn oproep wordt beantwoord ophangt. Iets zegt mij dat ik nu wel naar de beller moet luisteren. Een nare boodschap van een hulpdienst dit keer. Mijn vader is zojuist in de doucheruimte gevallen en kan niet meer opstaan. Mijn moeder is niet in staat hem te helpen. Of ik poolshoogte wil nemen en wanneer het nodig blijkt 112 wil bellen. Snel trek ik mijn jas aan en pak de fiets. In recordtempo rijd ik naar mijn ouders. Daar ligt mijn vader op de koude tegelvloer. Kreunend van de pijn. Zijn hoofd ligt in een met bloed besmeurde hoek op een kussen. Omdat hij rilt van de kou leg ik een badjas en handdoeken om en over hem heen. Ik wil hem niet optillen, er kunnen vitale lichaamsdelen gekneusd of gebroken zijn. Na een vijftal minuten belt de huisartsenpost, die eerder door mijn moeder is ingelicht. De dienstdoende arts is drukbezet, maar zo spoedig mogelijk zal hij hulp bieden. Na een half uur wachten arriveert hij, vergezeld met een reus als begeleider. Adequaat overziet hij de situatie en checkt of er niets aan het lijf van mijn vader gebroken is. Met hulp van de reus zet hij hem op een stoel. In bed tillen kan nog niet, dat is daarvoor te hoog. De arts belt een ambulance voor ziekenhuisopname. Mijn vader zal in de stoel moeten wachten. Als er na een uur wachten nog geen ambulance is gearriveerd, besluit ik hem, zo goed en kwaad als dat kan, in bed te leggen. Daar is het warm en kan hij even slapen. Drie kwartier later is daar eindelijk de ambulance. Voorzichtig maken de verplegers hem wakker. Verward en suf denkt hij met bekenden van doen te hebben. Opgewekt en met een glimlach verwelkomt hij hen. Even kunnen wij weer lachen. Om vier uur kan ik zelf gaan slapen. Later in de ochtend, om negen uur, haal ik mijn vader op. Hij mag naar huis.

Paranoid

Midden jaren zeventig schalde tijdens een soosavond loeiharde hardrockmuziek uit de geluidboxen. Het kippenvel stond op mijn armen, zodanig raakte de muziek mij. Nog diezelfde week kocht ik van mijn zakgeld het album Paranoid van Black Sabbath, waarop het gelijknamige nummer stond. Dat was wat anders dan The best of The Cats, mijn eerste zelfgekochte LP. Zo af en toe hoor ik het nummer op de radio en nog steeds raakt het mij.

Met Peter loop ik langs een rietkraag even ten oosten van Delft. De weinige rietzangers die we horen laten zich niet zien. Om de zanger te lokken weet Peter een truc. Op zijn mobiele telefoon heeft hij een speciale app geïnstalleerd waarmee hij vogelgeluiden kan afspelen. Een goed plan, lijkt ons. Met door de zon gebruinde vingers toetst en schuift hij over het scherm van zijn telefoon. Dan ineens, net op het moment dat onze rietzanger hoog en goed zichtbaar in een rietstengel is gaan zitten, schalt Paranoid uit zijn mobiel. Verbijsterd kijken wij elkaar aan. De rietzanger, heftig geschrokken van zoveel kabaal, valt van de stengel op de grond, om rollend uit het zicht te verdwijnen. Hij laat zich niet meer zien of horen. Lachend vervolgen we onze tocht - een absurde ervaring rijker.

Rock and Roll lives
gitaarklanken, vet en luid
golven door het riet 

Dit stukje maakt deel uit van een tweeluik. Peter, mijn vogelvriend, schreef over hetzelfde tafereel namelijk ook een stukje. Het is leuk om te lezen wat hij ervan heeft gemaakt. Om dat te zien, ga dan naar http://peterdestadsvogelaar.blogspot.nl/ van 19-4-2014.