Oude mensen en de dagen die voorbij gaan

Zondagmorgen. Lantarens doven. Een stad ontwaakt. Alleen honderden kleine lampjes in herfstkale bomen blijven branden. Op een straathoek spreekt een man onhoorbaar in zijn mobiel. Een bewaker, van in retro-stijl gebouwde winkelstraten, groet een eenzame wandelaar. Hier en daar lichten vensters op. Achter het glas bewegen schimmige gestalten. In een woning zoekt een oude man zijn zoon, die er even niet is. “Ik dacht dat jij je verstopt had”, zegt hij als de zoon later binnenkomt. Verstrooid maakt hij zijn ontbijt klaar. “Ga maar zitten pa, ik zorg wel voor alles”.

Gelaten gaat de man in de oude herfstdag op. In de middag als zijn vrouw, ontslagen uit het ziekenhuis, thuiskomt prikt de zon door de mist. Zij gaat weer voor hem zorgen, terwijl juist zij de meeste zorg nodig heeft.

grauwe herfstdag

als bevroren de koolmees

slechts een tak wuift

Tino van Kampen en Niels Snoek presenteren met trots:

HET GEZELLIGE HAIKUBOEKJE

uit de inleiding:

 

Gezellige haiku’s bestaan die?  Jazeker, die bestaan. Lees dit boekje maar eens, maar dan wel op een gezellige manier: voeten op tafel, drankje en hapje, misschien een sigaartje en genieten maar.

Zij ‘spelen’ zich bijna allemaal binnenshuis af, daar waar het knus behaaglijk is. Daarom introduceren wij ze als ‘gezellige’ haiku’s.

 

De boekjes zijn bij de schrijvers te bestellen voor 12,50 exclusief 1,95 verzendkosten.

Tinovkampen@hetnet.nl

snoek3@hetnet.nl

(Klik op de foto voor een vergroting)

haiga

                                  het water vouwt zich

                                  om de wintertaling heen

                                  indringend stil

foto: http://peterdestadsvogelaar.nl/

     Tussen door de zomerzon
     gekleurde haren op mijn arm
     poetst een vlieg zijn pootjes.

     weken later, het is immers geen
     eendagsvlieg, landt hij op een
     bladspiegel van mijn boek.

     Voorzichtig schuif ik mijn pink
     naar hem toe, dan slaat hij zijn
     vleugels, om na enkele rondjes

     vliegen, te verdwijnen in Het Niets. 

© Tino van kampen 2013

Haibun

I

De warme gloed van de bladeren aan de boom achter het huis, trekt al dagen mijn aandacht. Het gekleurde blad wacht op een laatste zucht wind, om later definitief tot humus te vergaan.

de lucht geladen
palet van warme kleuren
gedragen door wind

II

Op de graslanden in de polder, nog verzadigd door het overvloedige hemelwater, rusten honderden kieviten en goudplevieren. Hoog boven hen zweeft een grote zilverreiger. Zijn zwarte poten contrasteren met zijn smetteloze kleed.

de zilverreiger
zijn vleugels zacht transparant
onder blauwe lucht

   

III

“Meneer, meneer, een havik”, roept het meisje enthousiast naar mij. Ik knijp in de remmen van mijn fiets en stop pal naast haar. “Een havik”, zegt zij opnieuw en knikt met haar hoofd. Verderop staat, nauwelijks te zien door de dikke mist, een grote vogel naast een molshoop. “Dat is een blauwe reiger”, vertel ik haar. “O”, zegt ze. “Ik dacht een havik”.

        vochtig herfstblad
        de wereld wordt groter
        traag verdwijnt de mist

De Oostvaardersplassen als koopwaar

Snerpend koud is het, als de Oostvaardersplassen aan onze voeten liggen. Wij staan op de Grote Praambult een plateau dat dienst doet als uitzichtpunt. De zon en wind trachten tevergeefs dreigende buien te verdrijven. Pal onder ons ligt een spoorlijn, tegen wild en mens beschermd door een krachtig hekwerk. Daarachter ligt een brede watergang. Op andere plekken is het gebied afgebakend op een meer natuurlijke wijze. Brede waterpartijen voorkomen dat groot wild het reservaat niet of nauwelijks verlaat. Grote kuddes wilde paarden en herten galopperen en grazen op de door de winterkou spaarzaam begroeide weiden. Terwijl de vos zijn prooi besluipt, verteert een zeearend zijn maal in een opgaand populierenbos.

Van dit prachtige natuurgebied zijn de mooiste foto’s en films gemaakt. Dit, met de enthousiaste verhalen die rondgaan, maakt dat menig natuurliefhebber ter plekke een kijkje is gaan nemen, net zoals ik dat deed met een vriend, zoals hierboven is beschreven. Nog dagelijks staan groepjes mensen gewapend met verrekijkers en telescopen over de vlakte te turen.

Met de vooruitgang van de techniek is laatst een hightech-film over de Oostvaardersplassen uitgekomen. De film draait momenteel onder de naam ‘De Nieuwe Wildernis’ in diverse bioscopen. Tegelijkertijd is de commercie rond de film in gang gezet. Op dit moment zijn er al dvd’s, boeken en spelletjes te koop. Elektronicazaken en outdoorshops prijzen de film aan in hun folders, mede ter promotie van hun koopwaar. Door deze vercommercialisering  wordt de diepste betekenis van het begrip ‘natuur’ uitgehold, laat staan van wildernis. Men mag zich afvragen of het moreel juist is om elk aspect in onze samenleving als handelswaar te zien.

Een avondje Dordt

Langs de oude monumentale panden aan de Krommedijk klinken de spreekkoren vanuit het voetbalstadion. Op het voorplein, waar wij eerder tevergeefs naar een parkeerplaats zochten, staan enkele uit hout opgetrokken barakken. Ze lijken daar willekeurig neergezet. In een van de bouwsels zijn de entreekaartjes te koop. Aan twee loketten kan men cash betalen en aan een derde alleen per pin.

Wij besluiten te pinnen. Dat gaat sneller. Wanneer we aan de beurt zijn treedt er storing op. Het pinapparaat is tijdelijk onbruikbaar. Daar sta je dan.

Een zware walm van inferieur frituurvet, dat afgewerkt zomaar dienst kan doen als motorolie, waait over het terrein als we de Noord-tribune betreden. Met de tickets in onze handen zoeken we onze zitplaatsen. De tribune is echter uitverkocht zodat de staanplaatsen pal voor de zittribune alle bezet zijn. Voor een goed zicht moet iedereen nu gaan staan. In tegenstelling  tot de met sloop veroordeelde tribunes, ligt het veld er prima bij. Kunstgras is zeker geen slechte keuze. De sfeer die langs het veld hangt is prima. Ik waan mij in een Engels volksstadion, waar de supporters het weekeinde vieren na een zware werkweek. Simpele spreekkoren golven door het stadion. Dor-de-recht Re-pu-bliek, Dor-de-recht Re-pu-bliek; La-la-la Dordrecht en ook FC Dordrecht Kampioenen. Er vloeit veel bier door de schrale kelen. De hoofdmacht laat het echter afweten en verliest met 2-0. Omdat het lot hen gunstig is gestemd, de directe concurrenten verliezen ook, wordt de periodetitel behaald. “Waar is het feestje? Hier is het feestje!” schalt het later door het stadion. Op dat moment verlaten wij het stadion. zelfs nu, terwijl ik dit stukje schrijf, verbaas ik mij over de sfeer, de entourage en het slechte voetbal.